Απώλεια , υπευθυνότητας , ανθρωπιάς , οργάνωσης , συνείδησης, οξυγόνου, πράσινου …
Απώλεια , του << όμορφου >> , που γι ακόμα μια φορά , δεν πρόλαβα να χορτάσω!
Εφημερίδες , δελτία ειδήσεων , συζητήσεις, μονοπωλούν το πρωινό μου, με θέμα τη φωτιά Πάρνηθα και όσα δεν πρόλαβα να δώ , να γεμίσω τα πνευμόνια μου , με τον λιγοστό καθαρό αέρα που βολτάρει ανέμελος στα βουνά της πόλης μου …
- Και πόσο μετάνιωσα , που δεν τον κάναμε τελικά αυτόν το περίπατο …
Ένα ακόμα πρωινό ,να μοιάζει με «Δύση» , να θυμίζει πως το βράδυ μια
πλανεύτρα φωτιά , χόρευε τον χορό της δίπλα μας , μέσα μας , αλλά εμείς κοιμόμασταν ήρεμοι και ονειρευόμασταν λιβάδια καταπράσινα και γαλανά νερά …
Μερικοί , ακόμα ονειρεύονται και ας ξύπνησαν και ας είναι κατακόκκινος ο ουρανός και ας μυρίζει στάχτη τούτο το πρωινό…
Εκείνοι ακόμα βλέπουν το ίδιο όνειρο …
Πρωί Παρασκευής , σε μια απ τις πολλές τσιμεντένιες πλατείες της Αθήνας , συντροφιά με τα αρρωστημένα περιστέρια και τα αρρωστημένα βλέμματα των περαστικών …
Αυτή η πόλη μοιάζει με άρρωστο μεταλλαγμένο ζώο, που τρώει τα παιδία του …
Έφυγα για λίγο από την ουρά , με τα ταλαιπωρημένα μάτια και τη ζέστη κα προσπαθώ να δροσιστώ απ τον καφέ μου , πρίν λιώσουν τα παγάκια (και στη παραμικρή απόλαυση , άγχος) ..!
Ενας γεράκος , με άσπρα γένια , ταΐζει τα περιστέρια της πλατείας που με ξεκουράζει …
Ξύπνησε άραγε τόσο νωρίς για να ταΐσει τα περιστέρια , η απλά , βρήκε κάτι όμορφο να γεμίσει τη μέρα του …;
Είναι ηλιοκαμένος , φορά ένα μικρό ψάθινο καπέλο , άσπρο πουκάμισο , γυρισμένο άτσαλα στα μανίκια και γκρι παντελόνι , που κρατά βίαια μια ζώνη πάνω στο αδύνατο σκαρί του …
Πετά σπόρους στα περιστέρια της πλατείας , σα να σπέρνει χωράφι στη εξοχή…!
Αυτή η όμορφη κίνηση του χεριού του , που φωνάζει ; μοιράζω , δίνω …πόσο με γοητεύει και πόσο καιρό είχα να τη δώ …
Το ψάθινο καπέλο του , μου κρύβει το βλέμμα του, μα εγώ ξέρω πως στα μάτια του ξεπροβάλουν χωράφια ολόκληρα με σπαρτά και αγροί με παπαρούνες …
Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και αυτό το πράσινο για το οποίο θρηνώ αυτό το πρωινό της Παρασκευής , με τις φωτιές να σιγοσβήνουν γύρω μου , μέσα μου , σαν τη λαχτάρα : που δεν πρόλαβα …
Τι τραγική σύμπτωση …. »
--Κατερίνα--
1 σχόλιο:
όμορφο.
Δημοσίευση σχολίου