Καταπατητές του Εθνικού Δρυμού...

Περισσότερα ανησυχητικά στοιχεία από το mailing list του http://anadasosi.blogspot.com/

[...]

Μόλις επέστρεψα από μια παρουσίαση που οργάνωσε ένας περιβαλλοντικός ΜΚΟ.
Θέμα, ήταν ο χωροταξικός σχεδιασμός για τον τουρισμό που πρότεινε το ΥΠΕΧΩΔΕ.
Θα δείτε πως συνδέεται άμεσα με το θέμα μας.
Ειπώθηκαν, σε γενικές γραμμές τα εξής:

• Η ΕΕ επιβάλλει πως για να γίνει χωροταξικός σχεδιασμός, ξεκινάμε από το περιβάλλον που πρέπει να διατηρηθεί και συνεχίζουμε εκτιμώντας πόσο μπορεί να "σηκώσει" μια περιοχή με τους περιορισμούς αυτούς.
• Το ΥΠΕΧΩΔΕ έκανε ακριβώς το ανάποδο: ξεκίνησε από το πόσο τουρισμό θέλουμε να έχουμε και αποφάσισε πως ακόμα και στη Μύκονο πρέπει να χτιστεί ο,τιδήποτε έχει ξεφύγει μέχρι στιγμής.
• Το καινούργιο χωροταξικό σχέδιο είναι χειρότερη κατάσταση από την προηγούμενη γιατί, σε περίπτωση που περάσει, οι ξενοδοχειακές μονάδες (και όποιος άλλος θέλει να χτίσει) θα βρίσκουν έρεισμα σε αυτό, ενώ μέχρι σκοντάφτανε που και που και σε νόμους που προστατεύανε κάποιες περιοχές.
  

Όπως καταλαβαίνετε από τα παραπάνω, πρέπει η Ελλάδα να γίνει ένα απέραντο ξενοδοχείο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να μπορεί όποιος θέλει να χτίσει παντού, να αποχαρακτηριστούν οι δασικές εκτάσεις (άρθρο 24) και να καθυστερεί το Δασολόγιο εσαεί!
Δύο ενδιαφέροντα στοιχεία:

• Ειπώθηκε πως, βρέθηκε από πειράματα πως η ιδανική αναλογία είναι 75% άθικτου φυσικού χώρου, 20% ήπιας εκμετάλλευσης (γεωργία - κτηνοτροφία) και μόλις 2-3% εντατική εκμετάλλευση (στην οποία ανήκουν και οι υπηρεσίες).
• Το υπάρχον σχέδιο πόλης (υπάρχοντες οικισμοί), σε πανελλήνια κλίμακα, αρκεί για να στεγάσει 45.000.000 (ολογράφως, σαραανταπέντε εκατομμύρια) κατοίκους, σύμφωνα με μελέτη του καθηγητού του Πολυτεχνείου κ. Στεφάνου.
  

Το τελευταίο είναι η κατάλληλη απάντηση σε όσους λένε "μα πού θα μείνουμε".
Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Θεώρησα πως πρέπει να ενημερώσω τη λίστα.

Α, δε σας είπα το καλύτερο: πως ένας από τους σκοπούς που έχουν τεθεί είναι να δημιουργηθούν εξοχικές κατοικίες για ευρωπαίους τουρίστες.

[...]

Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και τα στοιχεία από το άρθρο της Ελευθεροτυπίας 30/6/2007

Πρώτα - πρώτη η Εκκλησία. Διεκδικεί γύρω στα 10.000 στρέμματα για άμεση αξιοποίηση, μέρος μιας ευρύτερης έκτασης που θεωρεί ότι της ανήκει. Το Δημόσιο αμφισβητεί την ιδιοκτησία της Εκκλησίας, αλλά το θέμα δεν έχει λήξει καθώς υπάρχουν πολλές νομικές ασάφειες με ψηφισθέντες νόμους που ισχύουν ή βρίσκονται υπό αναστολή (νόμος Δρυ).

Σύμφωνα με πληροφορίες, η προς αξιοποίηση έκταση που επιδιώκει να αποχαρακτηρίσει η Εκκλησία αρχίζει από τις παρυφές του βουνού (απ' εκεί που τελειώνουν οι χασαποταβέρνες) και φτάνει μέχρι το Μενίδι και μέχρι το ύψος του τελεφερίκ. Στην έκταση αυτή έχουν γίνει πράξεις αγοραπωλησίας (συμβόλαια που αναφέρουν πώληση αγροτεμαχίου) σε πολλούς ιδιώτες, οι οποίοι τώρα συναποτελούν ομάδα πίεσης.

και η εφημερίδα συνεχίζει,

Δεύτερος ενδιαφερόμενος είναι η επιχείρηση του «Μον Παρνές» (μετέχει το Δημόσιο με περίπου 50%) το οποίο διεκδικεί αποχαρακτηρισμούς για επέκταση του ξενοδοχείου (νέο κτίριο) και για δημιουργία πάρκινγκ 600 θέσεων. Το αίτημα αυτό έχει συμπεριληφθεί σε Προεδρικό Διάταγμα του ΥΠΕΧΩΔΕ το οποίο δεν υπογράφει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Στη σειρά ακολουθούν διάφοροι έμποροι γης (βλέπε καταπατητές) στην περιοχή των Θρακομακεδόνων, της Ιπποκρατείου Πολιτείας και φθάνουν μέχρι τη Μαλακάσα.

καταλαβαίνει κανείς ότι σχηματίζεται μια πολύ ζοφερή εικόνα (χωρίς να αναφέρουμε το γεγονός ότι υπάρχουν 30,000 κτίσματα σε δασική περιοχή) της κατάστασης που κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη περιφρούρησης της περιοχής.

Σ' αυτή τη λογική, η πρόταση της ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων που παρουσιάστηκε εχθές στην Ελευθεροτυπία και αναφέρει: << Να έχει δικαίωμα ο πολίτης να παρίσταται ως πολιτικώς ενάγων σε δίκες για εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος>>, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού ομάδες πολιτών θα μπορούν να ασκούν μηνύσεις και να παγώνουν προσπάθειες εκμετάλλευσης Δασικών εκτάσεων. Φυσικά δεν είμαι νομικός και δεν γνωρίζω αν θα υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης προσωρινών ή ασφαλιστικών μέτρων σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά σίγουρα είναι μια προοπτική που ίσως αξίζει περισσότερης προσοχής.