Άσε που αν το συνδυάσεις και με εμμονές, τότε άστα να πάνε. Φυσικά υπάρχει και ο εγωισμός που λειτουργεί σαν ενισχυτής και παραμορφωτικός φακός ταυτόχρονα, που διαστρεβλώνει την αντίληψη και πετά από το παράθυρο την όποια πιθανότητα κατανόησης. Παλιό λοιπόν το σπορ της διαστρέβλωσης των επιστημονικών ειδήσεων, προκειμένου να υποστηριχθεί σ' αυτή την περίπτωση η εμμονή και η θεματολογία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος αιώνος αμήν...
Ενα από τα θέματα που είχαν δεχτεί σκληρή κριτική όταν τα παρουσιάζαμε στην εκπομπή "Οι Πύλες του Ανεξήγητου", ήταν αυτό που είχε σχέση με την προσπάθεια ελέγχου του καιρού μέσα από συγκεκριμένες υπερσύγχρονες συσκευές! (...εδώ αναφέρεται σε σχετικές εκπομπές για τα "υπερόπλα" Τέσλα, το HAARP και τα chemtrails φυσικά...)
Δεκάδες "φωστήρες" από αυτούς που νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη γνώση και αρνούνται ο,τιδήποτε το διαφορετικό, είχαν αντιδράσει έντονα κατηγορώντας μας για "συνωμοσιολογία" και ... επιστημονική φαντασία!
Η όλη ιστορία θυμίζει την φάση με το εξωγήινο βακτηριδιάκι που... δεν ήταν εξωγήινο όμως... Και το παραλήρημα συνεχίζει,
Σήμερα, έρχονται επισήμως επιστήμονες και ανακοινώνουν - ή μήπως το σωστό είναι παραδέχονται;- ότι ένα δυνατό σύγχρονο λέιζερ είναι ικανό να προκαλέσει τεχνητή βροχή!
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην επιστημονική πραγματικότητα, για να ξεχωρίζουμε την μπούρδα από τα γεγονότα. Η εργασία λοιπόν για την οποία γίνεται η όλη κουβέντα, είναι η, Field measurements suggest the mechanism of laser-assisted water condensation (Nature Communications (2011), Article number: 456), και αποτελεί συνέχεια μιας περσινής δουλειάς δημοσιευμένης στο nature photonics, Laser-induced water condensation in air (Nature Photonics 4, 451 - 456 (2010)), στην οποία είχε κάνει αναφορά και το physics world στο άρθρο, Making rain with lasers (physics world). Οι δύο αυτές δουλειές αποτελούν κομμάτια μιας συνολικότερης ερευνητικής προσπάθειας που έχει να κάνει με εφαρμογές των LASERs στην έρευνα στην ατμόσφαιρα. Μια σχετική αναζήτηση στο google scholar για δημοσιεύσεις αυτής της ερευνητικής ομάδας, μας δείχνει ότι οι εφαρμογές προς τις οποίες στοχεύει αυτή η έρευνα αφορούν την δυνατότητα ελέγχου των κεραυνών, την δυνατότητα εκτέλεσης ατμοσφαιρικών μετρήσεων διαφόρων αερολυμάτων από το έδαφος και τελικά την δυνατότητα δημιουργίας σταγόνων βροχής. Ενδεικτικά, κάποιες εργασίες που μπορεί να βρει κανείς επιπλέον των προηγούμενων και στις οποίες γίνετε αναφορά στις παραπάνω εφαρμογές, είναι οι παρακάτω:
ενώ υπάρχει και το άρθρο, Laser-Based Weather Control (Optics & Photonics News, 2010), από τον Αύγουστο του 2010 όπου παρουσιάζονται όλα αυτά με λιγότερο τεχνικό τρόπο. Το τελευταίο άρθρο λοιπόν κλείνει με τους συγγραφείς, Jérôme Kasparian, Ludger Wöste και Jean-Pierre Wolf, να λένε:
Although lighting control or triggering rain on a real scale remain science fiction for now, the spectacular results that the Teramobile team has achieved, both in the laboratory and in the atmosphere, have brought these dreams of humankind closer to reality.
Science fiction ή επιστημονική φαντασία ελληνιστή, μάλιστα... Και γιατί είναι αυτό; Ας δούμε λίγο τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται στις δύο εργασίες στο nature photonics και στο nature communications.
Στην πρώτη εργασία λοιπόν, οι ερευνητές πραγματοποίησαν αρχικά ένα πείραμα σε ελεγχόμενες συνθήκες όπου κατεύθυναν την δέσμη laser μέσα σε έναν θάλαμο φυσαλίδων, στον οποίο παρατήρησαν τα παρακάτω,
Highly reproducible filament-induced water condensation trails were observed with the naked eye when the filaments were launched into the atmospheric cloud chamber at a saturation of $$ \reverse\opaque S=2.3\pm0.7$$ (that is, a relative humidity, $$\reverse\opaque RH=230\pm70\%$$) and a temperature T = -24 C. In ten experiments, we were able to confirm this qualitative observation by recording the corresponding evolution of droplet density and size distribution using a Malvern Spraytec aerosol particle sizer. The particle sizer gave access to particles greater than 2.4 μm only, so the condensation nuclei (CN) and cloud condensation nuclei (CCN) could not be detected. The initial size distribution featured three modes at diameters of 4, 50 and 250 μm.
που σημαίνει ότι σε συνθήκες σχετικής υγρασίας της τάξης του 230% και σε θερμοκρασία -24 C, παρατήρησαν τον σχηματισμό σταγονιδίων με διαμμέτρους στην περιοχή των 4, 5 και 250 μm. Φυσικά υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες σχετικά με την δυναμική των παραγόμενων σταγονιδίων, τις οποίες μπορεί να βρει όποιος ενδιαφέρεται στο άρθρο. Παρόμοια μέτρηση επαναλήφθηκε και με διαφορετικές συνθήκες μέσα στο θάλαμο φυσαλίδων, όπου η θερμοκρασία κυμαινόταν στην περιοχή των 20-60 C και η σχετική υγρασία στην περιοχή του 70-90%. Τα αποτελέσματα σ'αυτή την περίπτωση δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, αλλά μετρήθηκε αύξηση στο σκεδαζόμενο φως που υποδεικνύει την δημιουργία σταγονιδίων. Τέλος, το πείραμα επαναλήφθηκε και στην ατμόσφαιρα, όπου
To provide a definitive demonstration of the capability of laser filaments to trigger condensation, not only in controlled laboratory conditions but also in real atmospheric conditions, we performed open-field experiments in the late autumn of 2008 in Berlin, Germany, under conditions of polar air mass, providing a high relative humidity (RH = 90–93%) together with low level of background aerosols (70 km horizontal visibility). The laser was launched vertically into the atmosphere, at a repetition rate of 5 Hz. The filaments were most active between heights of 45 and 75 m. Their strength then decreased over a few tens of metres
beyond this range. The aerosol content of the atmosphere was monitored by LIDAR (light detection and ranging) using a low-power frequency-doubled Nd:YAG laser at 10 Hz repetition rate. This allowed the performance of differential measurements of the changes induced by the terawatt laser pulses preceding the LIDAR pulses. The LIDAR return signals provide range-resolved measurements of the total volume backscattering coefficient β, which comprises a molecular contribution (Rayleigh scattering is subtracted in the data processing) and an aerosol contribution (Mie scattering).
Δηλαδή, σε ατμοσφαιρικές συνθήκες σχετικής υγρασίας περίπου 90%, έγινε προσπάθεια να μετρηθούν μεταβολές στο προς τα κάτω σκεδαζόμενο φως ενός δεύτερου laser (η μέθοδος LIDAR) το οποίο ήταν προσανατολισμένο κατά μήκος της δέσμης των παλμών του πρώτου laser, προκειμένου να διαπιστωθεί αν οι παλμοί προκαλούσαν αλλαγές στην παρουσία αερολυμάτων και σταγονιδίων (τα οποία σκεδάζουν το φως με σκέδαση Mie) μέσα στην ενεργή περιοχή (η οποία βρισκόταν σε ύψος περίπου ανάμεσα στα 45 και 75 μέτρα). Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, μια τέτοια μέτρηση κρύβει πολλές δυσκολίες. Τα αποτελέσματα των μετρήσεων έδειξαν κάποιο συσχετισμό ανάμεσα στην αύξηση του σκεδαζόμενου φωτός και την πυροδότηση των παλμών του laser (μετρήθηκε αύξηση στον συντελεστή σκέδασης β της τάξης του 0.5% μετά από τους παλμούς του laser, που σύμφωνα με το άρθρο αντιστοιχεί σε τιμές σκέδασης που παρατηρεί κανείς σε συνθήκες ομίχλης, "The latter value -of β- is typical of haze..."), που υποδεικνύει ότι μάλλον οι παλμοί είχαν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό σταγονιδίων.
Η εργασία κλείνει με το συμπέρασμα:
As a conclusion, we have experimentally demonstrated that selfguided filaments generated by ultrashort laser pulses can assist water condensation, even in an undersaturated free atmosphere. Potential contributing mechanisms include photo-oxidative chemistry and electrostatic effects. The phenomenon provides a new and attractive tool for remote characterization of the humid atmosphere and cloud formation. In addition, it may even provide the potential to influence or trigger water precipitation using continuously operating lasers rather than rockets.
Με λίγα λόγια, το άρθρο απλά παρουσιάζει ένα proof of principle για την δυνατότητα να δημιουργηθούν σταγονίδια νερού στην ατμόσφαιρα με την βοήθεια παλμών laser υψηλής ισχύος. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα αποτελέσματα αυτά σχολιάζονται όπως είπα και παραπάνω στο άρθρο του physics world, Making rain with lasers.
Ας δούμε τι λέει και η δεύτερη εργασία που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο nature communications και πυροδότησε το ιερό ξέσπασμα του δημοσιογράφου.
Η εργασία ξεκινά αναφέροντας στο abstract ότι,
Here we show, using field experiments conducted under various atmospheric conditions, that laser filaments can induce water condensation and fast droplet growth up to several μm in diameter in the atmosphere as soon as the relative humidity exceeds 70%. We propose that this effect relies mainly on photochemical formation of p.p.m.-range concentrations of hygroscopic HNO3, allowing efficient binary HNO3–H2O condensation in the laser filaments.
και συνεχίζει αναφέροντας στα αποτελέσματα ότι,
We investigated atmospheric water condensation initiated by the Teramobile mobile femtosecond–Terawatt laser system operating continuously and generating ~10 filaments over typically 15–20 m. We shielded the latter from wind by an open chamber and sampled the aerosols alternatively at 2 cm distance from the filaments and in background atmospheric conditions. Comparing the corresponding particle densities clearly evidences the laser-induced increase of the particle number in each size class, even far below water vapour saturation. The most spectacular effect is observed on nanoparticles of ~25 nm diameter. For example, at 75% RH, the nanoparticle density typically increased by $$\reverse\opaque 5\times 10^4-10^5 cm^{-3}$$ (3–6 times the background concentration), while 10 μm particles increased by a few particles per litre (up to 30% of background)... Furthermore, these particles do not reevaporate significantly. For example, 25-nm-diameter particles have been observed to last over at least 20 min, limited by the diffusion out of the measurement chamber.
Με λίγα λόγια, η συγκεκριμένη εργασία συνεχίζει και επιβεβαιώνει την δουλειά που ξεκίνησε η ομάδα με την περσινή της δημοσίευση. Σύμφωνα με τα παραπάνω, το πείραμα πραγματοποιήθηκε σε ατμοσφαιρικές συνθήκες, αλλά σε προστατευμένο χώρο από τον άνεμο (που ήταν πρόβλημα στο προηγούμενο πείραμα). Υπήρχε ένας οριζόντιος ανοιχτός θάλαμος, μέσα στον οποίο το laser δημιουργούσε τις συμπυκνώσεις των σταγονιδίων και μετά με άλλα όργανα κάνανε δειγματοληψία των αερίων ($$\reverse\opaque O_3,\;NO_x$$)και των σωματιδίων που είχαν σχηματιστεί και από εκεί βγάζανε τις συγκεντρώσεις των διαφόρων αερίων και τα χαρακτηριστικά των διαφόρων σταγονιδίων. Η πειραματική διάταξη φαίνεται χονδρικά στο παρακάτω σχήμα,
Τα αποτελέσματα λοιπόν σε ότι αφορά την δημιουργία των σταγονιδίων (ένα μεγάλο μέρος της εργασίας αφορά και την δημιουργία των διαφόρων αερίων όπως όζον κλπ.) είναι ότι ακόμα και σε συνθήκες σχετικής υγρασίας 75%, μπορούν να σχηματιστούν σταγονίδια με διαστάσεις της τάξης των μερικών νανόμετρων ($$\reverse\opaque 1nm=10^{-3}\mu m=10^{-6}mm$$) και για την ακρίβεια ο αριθμός τους αυξάνεται από το laser κατά 3-6 φορές σε σχέση με το υπόβαθρο και αυτά τα σωματίδια μπορούν να παραμείνουν σταθερά μέχρι και 20 λεπτά. Για μεγαλύτερα σωματίδια όμως, διαστάσεων μερικών μικρόμετρων, η αύξηση που παρατηρήθηκε στον αριθμό των σωματιδίων δεν ήταν τόσο θεαματική (μόλις μερικά σωματίδια παραπάνω ανά λίτρο, δηλαδή περίπου 30% αύξηση).
Αυτό ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα της εργασίας (φυσικά η εργασία δεν παρουσιάζει μόνο αυτά, αλλά σε ότι μας αφορά αυτή είναι χονδρικά η ουσία). Να επισημάνω εδώ ότι μιλάμε για σωματίδια στην περιοχή από 10nm μέχρι 10μm περίπου. Οι σταγόνες της βροχής έχουν διαστάσεις της τάξης του mm (0.1 - 9 mm). Δηλαδή μιλάμε για σταγονίδια 10 ως 10000 φορές μικρότερα, και στην καλύτερη περίπτωση όπου η αύξηση ήταν η μεγαλύτερη είμαστε προς τα 10000 φορές μικρότερα. Δηλαδή είμαστε το πολύ στην περιοχή όπου μιλάμε για κάποιο σχηματισμό νεφών. Μάλιστα.
Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος, ακόμα και αν το τραβήξει από τα μαλλιά, μπορεί να βγάλει από όλα αυτά το συμπέρασμα ότι οι επιστήμονες παραδέχονται ότι μπορούν να προκαλέσουν τεχνητή βροχή και να ελέγξουν το κλίμα...
Εδώ ταιριάζει το πολύ πετυχημένο comic από το SMBC σχετικά με το πως οι δημοσιογράφοι παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα τα επιστημονικά νέα (πόσο μάλλον όταν έχουν και προσωπική ατζέντα)
Κλίνοντας και αφού έχω αφιερώσει τον χρόνο για όλα τα παραπάνω, αναρωτιέμαι, ήταν ενδιαφέρουσες οι συγκεκριμένες εργασίες; Ίσως να είναι ενδιαφέρουσες για όσους ασχολούνται με τα lasers, αν και δεν νομίζω ότι θα είναι τόσο οι συγκεκριμένες, όσο οι εργασίες που τις συνοδεύουν και ασχολούνται με τα ίδια τα lasers (και τον μηχανσιμό Kerr για παράδειγμα που έχει να κάνει με την αυτοεστίαση του laser ή εφαρμογές του μηχανισμού όπως αυτή εδώ, "Hawking Radiation from Ultrashort Laser Pulse Filaments", που έχει να κάνει με τα ανάλογα μελανών οπών, αυτά είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα). Ίσως να είναι ενδιαφέρουσες για όσους ασχολούνται με την ατμόσφαιρα και τους μηχανισμούς δημιουργίας συμπυκνώσεων στην ατμόσφαιρα. Ναι, μάλλον γι' αυτούς θα πρέπει να είναι κάπως ενδιαφέρουσες. Αλλά πραγματικά, νομίζω για κανέναν άλλον, εκτός από αυτούς που βλέπουν συνωμοσίες, υπερόπλα και φαντάσματα.
Πέρα από όλα αυτά, υπήρχε μια πραγματικά "ενδιαφέρουσα επιστημονική είδηση της εβδομάδας", η οποία φυσικά και βιάστηκε σε ότι αφορά τον τίτλο τουλάχιστον από όλα τα ΜΜΕ που σέβονται τον εαυτό τους. Ποια ήταν αυτή; Μα φυσικά το άστρο που "δεν υπάρχει"...
Μπορεί να γράψω κάτι και γι'αυτό, αν και το βλέπω δύσκολο.
Σε συνέχεια του προηγούμενου, υπό μία έννοια, η κατάντια της ελληνικής κοινωνίας φαίνεται και από τα φαινόμενα πατριδοκαπηλίας που παρατηρούνται.
Κλασσικό θύμα τα τελευταία χρόνια, ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, του οποίου το όνομα διασύρουν οι διάφοροι γελοίοι και άσχετοι.
Τελευταίο κρούσμα αναπαραγωγής του θλιβερού μύθου, το δημοσίευμα της "εφημερίδας" Espresso, Ο Ελληνας δάσκαλος του Αϊνστάιν. Θα μου πεις, "μα καλά, παίρνεις στα σοβαρά την Espresso;", αλλά το θέμα είναι ότι η σαβούρα αναπαράγεται στο διαδίκτυο πιο γρήγορα και από την σαλμονέλα στο τυρί... (πχ. Cosmo.gr, InOut και φαντάζομαι και αλλού).
Η απάντηση στην βλακεία έχει δοθεί επανειλημμένα. Ενδεικτικά παραθέτω τα λίνκς, ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ - Ο δάσκαλος του Αϊνστάιν; και Κωνσταντίνος Μπενάς - Άρθρο στο Περισκόπιο της Επιστήμης, ενώ μπορεί να μάθει κανείς πολλά πράγματα για την πραγματική συνεισφορά του Καραθεοδωρή διαβάζοντας τις σοβαρές βιογραφίες του, όπως η βιογραφία του Ευάγγελου Σπανδάγου, «Η ζωή και το έργο του Κ. Καραθεοδωρή», εκδόσεις Αίθρα και η βιογραφία της Μαρίας Γεωργιάδου, «Constantin Caratheodory: Mathematics and Politics in Turbulent Times», εκδόσεις Springer.
Για τα υπόλοιπα, το μόνο που έχω να πω προς το παρόν είναι αυτό,
Αυτό το θέμα είναι αφιερωμένο σε έναν φίλο του blog που με ενημέρωσε σχετικά. Ελπίζω να το διασκεδάσει.
Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει της μόδας η καταστροφολογία σε σχέση με τον Betelgeuse που φυσικά θα εκραγεί το 2012 σύμφωνα πάντα με τις προφητείες των Μάγια και της Μάγια της Μέλισσας.
Ας δούμε λοιπόν κάποια σημεία των δύο συνεντεύξεων του Nikolai Chugai.
Το άρθρο στην "RIA Novosti" ξεκινά με τα παρακάτω:
Scientists claim that Betelgeuse, a star 640 light years away from Earth, is going to explode soon. Nikolai Chugai, head of the department of Variable Stars and Astronomical Spectroscopy of the Russian Academy of Sciences’ Institute of Astronomy shares his views with RIA Novosti’s Samir Shakhbaz, on possible threats and impact this star may cause to our planet.
Η Ελληνική συνέντευξη κάνει την εισαγωγή:
Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ο Betelgeuse, ένας πλανήτης 640 έτη φωτός μακριά από τη Γη, θα εκραγεί σύντομα. Ο Nikolai Chugai, επικεφαλής του τμήματος των μεταβλητών αστέρων του Ινστιτούτου της Αστρονομικής Φασματοσκοπίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών συμμερίζεται τις απόψεις ενός άλλου ερευνητή, του Samir Shakhbaz, σχετικά με πιθανές απειλές και τις επιπτώσεις αυτού του πλανήτη πάνω στη γη. Δυο από τους πολλούς ερευνητές επιστήμονες που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην παρατήρηση και έρευνα των πλανητών.
???????
Παρακάτω στην συνέντευξη του στην "RIA Novosti" ο Chugai λέει:
If we are talking about visible stars, the Sun is a minus 26 but that won’t tell you much. It’s more useful to speak about its luminosity. Betelgeuse is about 100,000 times brighter than the Sun. We know that Betelgeuse is a huge star. It has ten to 15 times more mass than the Sun, so it is a red super giant. This also means the star is near the end of its life. For the bulk of its life, it was a blue super giant, like Rigel (Beta Orionis). It existed for ten million years as a blue supergiant, and became a red supergiant only in the last 100 thousand years. Betelgeuse is actually the brightest star in the constellation Orion in the winter sky.
Τι μας λέει λοιπόν εδώ; Μας λέει αρχικά ότι ο Ήλιος είναι ένα άστρο με φαινόμενο μέγεθος -26. Όλα τα αντικείμενα στον ουρανό ανάλογα με το πόσο φωτεινά είναι, τους αποδίδουμε ένα φαινόμενο μέγεθος. Αυτό έχει προκύψει από τους αρχαίους χρόνους, από τον Ίππαρχο και τον Πτολεμαίο, όπου αποδίδονταν στα λαμπρότερα άστρα το μέγεθος 1 και στα πιο αμυδρά το μέγεθος 6. Αργότερα που συστηματοποιήθηκε η απόδοση του φαινόμενου μεγέθους, συσχετίστηκε με την παρατηρούμενη λαμπρότητα των άστρων (με λογαριθμική σχέση). Σήμερα, το λαμπρότερο άστρο μετά τον Ήλιο, δηλαδή ο Σείριος, έχει φαινόμενο μέγεθος -1.5 περίπου. Οι πλανήτες μπορούν να είναι ακόμα πιο λαμπροί και άρα έχουν "μικρότερο" φαινόμενο μέγεθος, ενώ τα λαμπρότερα αντικείμενα είναι η σελήνη και ο Ήλιος, με την πανσέληνο να έχει μέγεθος -13 περίπου και τον Ήλιο να έχει μέγεθος -26.7 (ο Betelgeuse έχει φαινόμενο μέγεθος από 0.2 ως 1.2 γιατί είναι μεταβλητό άστρο, αλλά είναι και σε απόσταση 640 ετών φωτός). Η μετατροπή των παραπάνω πληροφοριών σε σύγκριση ανάμεσα στον Ήλιο και τον Betelgeuse, λέει ότι ο τελευταίος είναι 100,000 (μάλλον 140,000) φορές πιο λαμπρός από τον πρώτο κλπ. Φυσικά ο Betelgeuse είναι το πιο λαμπρό άστρο του αστερισμού του Ωρίωνα.
Στην ελληνική συνέντευξη ο Chugai μας ενημερώνει ότι:
Το μέγεθός του είναι 26 φορές μεγαλύτερο του Ήλιου και η φωτεινότητά του 100.000 φορές μεγαλύτερη. Ο Betelgeuse είναι ένας γιγάντιος πλανήτης, έχει 10 έως 15 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον ήλιο και είναι κόκκινου χρώματος, κάτι που αποδεικνύει ότι διανύει το τέλος της ζωής του. Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ήταν μπλε, όπως ο Rigel (Beta Orionis). Ως μπλε υπήρξε εδώ και 10 εκατομμύρια χρόνια και έγινε κόκκινος τα τελευταία 100.000 χρόνια. Ο Betelgeuse στην πραγματικότητα είναι το πιο λαμπρό αστέρι στον αστερισμό του Ορίζοντα στον χειμερινό ουρανό.
??????????????????????????
Και συνεχίζει ο Chugai στην "RIA Novosti":
...We have already observed supernovas, for instance, in the Taurus Galaxy, which produced the Crab Nebula. In 1604, Kepler witnessed another supernova, the last one that was visible in our galaxy. However, we know that another supernova in the constellation Cassiopeia appeared 100 years after the one Kepler saw, but for some reason it wasn’t visible in Europe. It probably occurred in the fall or winter when the sky was overcast...
Εδώ λοιπόν μας μιλάει ο Chugai για διάφορα γνωστά Supernova όπως το κλασικό νεφέλωμα του Καρκίνου (Crab Nebula), που είναι ένα από τα πιο σημαντικά αστροφυσικά αντικείμενα, και το SN 1604 του Κέπλερ, ενώ αναφέρει και αυτό εδώ (μάλλον) το supernova Cassiopeia A που παρατηρήθηκε στο αστερισμό της Κασσιόπης.
Αντίστοιχα, στην Ελληνική συνέντευξη μας λέει:
Το 1604, ο Kepler αναφέρθηκε στον τελευταίο [ποιόν???] που ήταν ορατός στον δικό μας γαλαξία. Ωστόσο, γνωρίζουμε την εμφάνιση και άλλου πλανήτη με το όνομα Cassiopeia που εμφανίστηκε 100 χρόνια μετά τον Kepler, αλλά για κάποιο λόγο δεν έγινε ορατός στην Ευρώπη. Κατά πάσα πιθανότητα η συντριβή του συνέβη φθινόπωρο ή χειμώνα, όταν ο ουρανός ήταν νεφελώδης.
?????????????????
Παρακάτω, ο/η δημοσιογράφος της "RIA Novosti" ρωτά:
There are predictions of an apocalypse in 2012. Could the energy and particles emitted from the supernova put the Earth in danger? Should we be scared?
και ο Chugai απαντά:
No, I don’t think there’s anything to be scared of. We will see a bright light, a flash, which will last for years. But even at its strongest, it will be about as bright as the Moon – not anywhere near as bright as the Sun... It will be bright enough to light up the night sky as much as the Moon does. As for gamma rays or high-energy particles, there’s no reason to worry about them. We have nothing to be concerned about before the shock wave reaches the Earth, and this won’t happen for a very long time. It will expand at a speed well below the speed of light. If it takes the speed of light 640 year to reach the Earth, something travelling a hundred times slower will take a very long time to reach us.
Ομοίως, στην Ελληνική συνέντευξη έχουμε πάνω στο ίδιο θέμα:
....κάποια τραγική μετάφραση των παραπάνω....
O Chugai κλείνει την συνέντευξη στην "RIA Novosti" με τα παρακάτω:
First, a supernova is just an amazing phenomenon. Apart from the birth of the universe, it is one of the most powerful explosions in the universe in terms of the energy released. One wonders about the mechanism behind these explosions... When the universe was born as a result of a Big Bang, it was initially composed of just two elements, hydrogen and helium... But when subjected to the thermonuclear processes inside stars, they combine to make new elements. When stars die, they explode, ejecting these new elements, created as a result of a thermonuclear fusion, into space...
Η Ελληνική συνέντευξη κλείνει με:
....μπλά μπλά... Όταν δημιουργήθηκε το Σύμπαν, αποτελείτο από δύο στοιχεία, το υδρογόνο και το Ίλιο. Υποβαλλόμενο σε θερμοπυρηνικές διεργασίες δημιουργήθηκαν και νέα στοιχεία. Όταν τα αστέρια εκρήγνυνται, πεθαίνουν, αλλά παράγουν αυτά τα νέα στοιχεία, λόγω της θερμοπυρηνικής σύντηξης, που συντελείται στο διάστημα. Θεωρεία που αναμένεται να γίνει άλλη μια φορά στην ιστορία του Σύμπαντος πραγματικότητα, ώρα με την ώρα, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι επιστήμονες της Αστροφυσικής.
ΔΕΝ χάνονται, σήμερα θα ασχοληθούμε λίγο με το ΒλΗΜΑ-Science και δύο άρθρα του από τις τελευταίες δύο Κυριακές, τα οποία είναι εκπληκτικές σέντρες για αυτό το blog.
Αυτό είναι το ζητούμενο των επιστημόνων που ονειρεύονται οχήματα κατακόρυφης εκτόξευσης από την... ταράτσα προς τ΄ αστέρια και ένα σωρό άλλες εφαρμογές που θα ήταν εφικτές αν η βαρύτητα δεν ήταν παρά μια δύναμη «α λα καρτ» ΤΑΣΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ | Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011
ενώ το δεύτερο άρθρο είναι αυτής της Κυριακής και είναι το, Η Γη εκτός ελέγχου!
Ολα τα κομμάτια του παζλ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο μαγνητικός μας άξονας ακολουθεί τελευταία μια συμπεριφορά έξω απ΄ τα συνηθισμένα. Ποιες μπορεί να είναι οι γεωλογικές επιπτώσεις και ποιον ρόλο παίζει το κινεζικό «Φράγμα των Τριών Φαραγγιών»; ΤΑΣΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ | Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Και τα δύο άρθρα είναι αδαμαντωρυχεία παρανοήσεων (το λιγότερο που μπορώ να πω) ή αλλιώς φάρμες μαργαριταριών.
=== Άρθρο Πρώτο ===
Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο. Το πρώτο άρθρο λοιπόν έχει ως αντικείμενο την βαρύτητα ή μάλλον για την ακρίβεια την "αντιβαρύτητα", αγαπημένο θέμα διαφόρων κύκλων που κινούνται λίγο έξω από τα όρια της επιστήμης και μέσα στα χωράφια της ψευδοεπιστήμης.
1. Faraday Ξεκινάει λοιπόν το άρθρο με τον Faraday, ο οποίος είναι γνωστός για τα πειράματα και την συνεισφορά του στον ηλεκτρομαγνητισμό, μετά πάει στον Einstein μέσω του φωτοηλεκτρικού φαινομένου και από τον Einstein πάει στην βαρύτητα και από εκεί μας πετάει την αντιβαρύτητα.
Η όλη ιστορία είναι ένας αχταρμάς. Ξεκινάμε με τον Faraday, ο οποίος όπως φαίνεται από το άρθρο μπαίνει στην κουβέντα λόγω της συνεισφοράς του στον ηλεκτρομαγνητισμό, αλλά κυρίως λόγω της ανακάλυψης του διαμαγνητισμού που θα παίξει μπάλα παρακάτω. Πετάει και μία παράθεση για "πιο υψηλές δυνάμεις" και τρέχα γύρευε φίλε αναγνώστη.
Η αλήθεια είναι ότι ο Faraday πίστευε ότι οι τότε γνωστές δύο δυνάμεις, της βαρύτητας και του ηλεκτρομαγνητισμού (του οποίου είχε αρχίσει να βάζει τις βάσεις, δηλαδή τις βάσεις για μια ενιαία περιγραφή ηλεκτρισμού και μαγνητισμού, με τα πειράματά του για την ηλεκτρομαγνητική επαγωγή) μπορούσαν να ενοποιηθούν σε ένα πλαίσιο και υπό αυτή την έννοια ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ιδέα της ενοποίησης των θεμελιωδών δυνάμεων της φύσης. Μάλιστα είχε κάνει και κάποια σχετικά πειράματα, όπου προσπαθούσε ρίχνοντας μεγάλα βάρη από κάποιο ύψος, να ανιχνεύσει κάποιο ηλεκτρικό ρεύμα με τη βοήθεια ενός γαλβανόμετρου. Τα πειράματά του είχαν αρνητικό αποτέλεσμα, αλλά ο ίδιος δεν έπαψε να πιστεύει στην ενοποίηση (αναφορά σ' αυτά τα πειράματα μπορεί να βρει κανείς στο "Ενοποίηση των θεμελιωδών δυνάμεων", του Abdus Salam).
Την ίδια ακριβώς πεποίθηση με τον Faraday είχε και ο Einstein σχετικά με την ενοποίηση του ηλεκτρομαγνητισμού με την βαρύτητα και πάνω σ' αυτό δούλεψε σε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, μετά την διατύπωση της Γενικής Σχετικότητας. Και αν κάποιος αναζητά σχέση ανάμεσα στον Faraday και τον Einstein, αυτή είναι και όχι το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο (με το οποίο δεν έχει καμία σχέση ο Faraday, αφού το ανακάλυψε ο Hertz 20 χρόνια μετά τον θάνατο του πρώτου). Ο Einstein κυνήγησε την ενοποίηση από την μεριά της γεωμετρίας, όπως είχε γεωμετρικοποιήσει και την βαρύτητα, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Ο Einstein δεν ήταν ο μόνος που προσπάθησε να ενοποιήσει τον ηλεκτρομαγνητισμό με την βαρύτητα με γεωμετρικούς όρους. Μια από τις πρώτες προσπάθειες σ' αυτή την κατεύθυνση έγιναν από τον Hermann Weyl, ενώ ακολούθησε και ο Theodor Kaluza, ο οποίος εισήγαγε μια 5η διάσταση προκειμένου να εισάγει στη γενική σχετικότητα και τον ηλεκτρομαγνητισμό. Μια περίληψη των διαφόρων θεωριών μπορεί να βρει κανείς στο άρθρο "Classical unified field theories" της wikipedia, ενώ μια πιο τεχνική παρουσίαση υπάρχει στο άρθρο του Living Reviews in Relativity, "On the History of Unified Field Theories". Όλες αυτές οι προσπάθειες, αν και έδωσαν πολλά χρήσιμα εργαλεία και προχώρησαν την κατανόησή μας, δεν τα κατάφεραν να δώσουν την ενοποίηση.
2. Αντιβαρύτητα και Κοσμολογία Φεύγοντας λοιπόν από το θέμα της ενοποίησης, που ήταν και η πραγματική σχέση Faraday-Einstein, πάμε στο θέμα της "αντιβαρύτητας". Αντιβαρύτητα... Η παιδική χαρά του κάθε ουφολόγου/παπαρολόγου που κυκλοφορεί στην πιάτσα. Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί σε διάφορα πλαίσια, όπου κάθε φορά έχει και διαφορετικό νόημα. Μία χρήση του όρου γίνεται στην λογική μιας 5ης δύναμης πέρα από τις 4 γνωστές δυνάμεις. Μια άλλη θα μπορούσε να είναι στα πλαίσια της κοσμολογίας όπου υπάρχει μια "δύναμη" που αντιτίθεται στην βαρύτητα και επιταχύνει αντί να επιβραδύνει την κοσμολογική διαστολή. Το πιο σύνηθες πλαίσιο όμως είναι αυτό που χρησιμοποιούν οι διάφοροι ουφολόγοι/παπαρολόγοι για να εξηγήσουν πως πετάνε τα ούφο, πως θα πάρεις ενέργεια από το πουθενά, πως θα φτιάξεις αεικίνητα και διάφορες τέτοιες βλακείες.
Ας ξεκινήσουμε με την 5η δύναμη. Η ιδέα μιας 5ης δύναμης είχε μπει στο παιχνίδι από την δεκαετία του 70, ενώ έκανε δυναμικά αισθητή την παρουσία της στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν μια σειρά πειραμάτων που μετράγανε την ένταση της βαρύτητας (ή αλλιώς την επιτάχυνση της βαρύτητας) στην επιφάνεια του εδάφους και στο βάθος ενός πηγαδιού, έδειξαν διαφορετικά από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αυτό που έδειξαν δηλαδή ήταν ότι, με δεδομένη την ένταση στο βάθος του πηγαδιού και με δεδομένη την πυκνότητα του υλικού που υπήρχε στο έδαφος, η προβλεπόμενη ένταση πάνω από το πηγάδι ήταν διαφορετική από την μετρούμενη και συγκεκριμένα η μετρούμενη ήταν μικρότερη. Αυτό που υποδείκνυε αυτό το αποτέλεσμα ήταν ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια 5η δύναμη μικρής εμβέλειας, η οποία να είναι απωστική. Γιατί όμως μικρής εμβέλειας; Καταρχήν όταν λέμε μικρής εμβέλειας, εννοούμε για μια δύναμη με εμβέλεια από 1 μέτρο μέχρι την τάξη των μερικών χιλιομέτρων. Η περιοχή η μικρότερη από το 1 μέτρο είχε αρκετά ισχυρούς περιορισμούς από εργαστηριακά πειράματα με συσκευές τύπου Cavendish, ενώ η περιοχή πέρα από μερικά χιλιόμετρα ήταν περιορισμένη από μετρήσεις σε δορυφόρους και από τις τροχιές των σωμάτων στο ηλιακό σύστημα. Άρα το παράθυρο που έμενε ανοιχτό ήταν εκεί μέσα. Και γιατί απωστική; Αν φανταστούμε την 5η δύναμη με εμβέλεια 1 km και εμείς κάνουμε μία μέτρηση σε ένα πηγάδι με βάθος μερικά χιλιόμετρα, τότε την μέτρησή μας την επηρεάζει το υλικό που βρίσκεται μέσα στην ακτίνα του 1km το οποίο ασκεί την 5η δύναμη. Αυτή η δύναμη όμως (θεωρώντας την ως κεντρική όπως και όλες οι άλλες δυνάμεις) θα δέχεται αλληλοανερούμενες συνεισφορές και άρα θα έχει μηδενικό συνολικά αποτέλεσμα. Στην επιφάνεια όμως του πηγαδιού, θα υπάρχει συνεισφορά μόνο από το ημισφαίριο από την μεριά της Γης που σημαίνει ότι θα υπάρχει μια συνολική συνιστώσα της 5ης δύναμης που θα προστίθεται ή θα αφαιρείται στην βαρύτητα, ανάλογα με το αν είναι ελκτική ή απωστική. Επειδή λοιπόν το πείραμα έδειξε μικρότερη ένταση της βαρύτητας από την αναμενόμενη, αυτό σήμαινε ότι η συνεισφορά θα έπρεπε να είναι αρνητική, άρα η 5η δύναμη θα έπρεπε να είναι απωστική. Υπάρχει όμως και μια παγίδα στην όλη υπόθεση. Δραματικό ρόλο στο αποτέλεσμα του πειράματος παίζει η σύσταση του εδάφους γύρω από το πηγάδι, το αν δηλαδή υπάρχουν κοιτάσματα κάποιου ορυκτού με μεγαλύτερη πυκνότητα από το υπόλοιπο υλικό ή το αν υπάρχουν για παράδειγμα σπηλιές. Μετά τα πρώτα αποτελέσματα, έγινε πιο προσεκτική επεξεργασία των δεδομένων και στήθηκαν περισσότερα πειράματα που προσπάθησαν να αφαιρέσουν αυτά τα συστηματικά σφάλματα, τα οποία τελικά έδειξαν ότι αυτή η 5η δύναμη δεν υπήρχε. Περισσότερα σχετικά με όλη αυτή την ιστορία μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο του Clifford Will, "Είχε δίκιο ο Αϊνστάιν;" από τις παν/κές εκδόσεις Κρήτης που είναι πολύ καλό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Φεύγουμε λοιπόν και από την 5η δύναμη και πάμε στην έννοια της "αντιβαρύτητας" όπως αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι προκύπτει στα πλαίσια της κοσμολογίας. Καμιά φορά λοιπόν, χρησιμοποιείται εκλαϊκευτικά ο όρος "αντιβαρύτητα" (εντελώς άστοχα) για να υποδείξει μια τάση που φαίνεται να υπάρχει στο σύμπαν κάτω από κάποιες συνθήκες να διαστέλλεται με τρόπο ενάντια σε αυτό που θα υπαγόρευε η ελκτική βαρύτητα. Δηλαδή, για παράδειγμα, όταν κάποιος μιλάει για την σκοτεινή ενέργεια που έχει την τάση να επιταχύνει την διαστολή του σύμπαντος, τότε μπορεί να κάνει αναφορά σε μια δύναμη που αντιτίθεται στην τάση της βαρύτητας να επιβραδύνει την διαστολή και άρα σε μια δύναμη αντίθετη στην βαρύτητα, μια "αντιβαρύτητα". Ή κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει ότι στην φάση της διαστολής του σύμπαντος κατά τον πληθωρισμό, μια δύναμη απωστική έσπρωξε το σύμπαν να διασταλεί ενάντια στην βαρύτητα, άρα έδρασε κάτι σαν "αντιβαρύτητα". Όπως είπα η επίκληση της αντιβαρύτητας σ' αυτές τις περιπτώσεις, συσκοτίζει το όλο πράγμα και προκαλεί παρανοήσεις και άρα είναι άστοχη. Στην κοσμολογία δεν υπάρχει καμία έξτρα δύναμη η οποία σπρώχνει την ύλη να κάνει το οτιδήποτε κόντρα στην βαρύτητα. Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχει ούτε η βαρύτητα, αφού στα πλαίσια της γενικής σχετικότητας η βαρύτητα δεν είναι δύναμη, αλλά το αποτέλεσμα της γεωμετρίας του χώρου στην κίνηση των σωμάτων. Και η γεωμετρία καθορίζεται από την κατανομή αυτών των σωμάτων (της ύλης και της ενέργειας δηλαδή) στον χώρο. Άρα είναι εντελώς αδόκιμος ο όρος.
Τι είναι λοιπόν αυτή η επιταχυνόμενη διαστολή ή ο πληθωρισμός, στα πλαίσια της γενικής σχετικότητας; Όπως είπα είναι ότι είναι και η βαρύτητα, δηλαδή η κατάλληλη διαμόρφωση της γεωμετρίας του χώρου.
Όταν έχεις κάπου στον χώρο κάποια ύλη, ας πούμε σκόνη, τότε αυτή η ύλη έχει κάποια πυκνότητα ενέργειας λόγω του ότι έχει κάποια μάζα. Η μάζα προκαλεί θετική πυκνότητα ενέργειας. Αυτή η πυκνότητα ενέργειας διαμορφώνει την γεωμετρία με τέτοιο τρόπο ώστε αν βάλουμε μια ομάδα από σωματίδια κάπου στο χώρο γύρω από την ύλη-πηγή, τότε αυτά θα ακολουθήσουν τις φυσικές τροχιές αυτού του χώρου (που στη γεωμετρία λέγονται γεωδαισιακές) οι οποίες μπορεί να τείνουν να μικρύνουν τον όγκο που αρχικά καταλάμβαναν αυτά τα σωματίδια ή να τείνουν να τον μεγαλώσουν ή να τον αφήσουν τον ίδιο. Ο όγκος λοιπόν που καταλαμβάνουν τα σωματίδια καθώς κινούνται μπορεί να μεταβάλλεται. Ο ρυθμός με τον οποίο μεταβάλλεται αυτό ο όγκος, εξαρτάται από την πυκνότητα ενέργειας που υπάρχει στο εσωτερικό του. Για την ακρίβεια, $$\reverse \opaque \frac{\ddot{V}}{V}\propto-\rho$$ που μας λέει ότι τελικά ο όγκος θα έχει την τάση να μικρύνει. Έτσι λοιπόν συνδέεται η γεωμετρία με την κατανομή της ύλης και αυτή είναι και η χαρακτηριστική ιδιότητα που κάνει την βαρύτητα ελκτική. Αν τώρα αντί για σκόνη έχεις κάποιο αέριο που μπορεί να έχει και κάποια πίεση, τότε στην πυκνότητα ενέργειας της ύλης θα συνεισφέρει και η πίεση, $$\reverse \opaque \frac{\ddot{V}}{V}\propto-(\rho+3P)$$. Για τα συνηθισμένα υλικά, η πίεση συνεισφέρει θετικά στην πυκνότητα ενέργειας και άρα ενισχύει το φαινόμενο της βαρύτητας όπως το περιέγραψα παραπάνω (υπάρχει μια καταπληκτική παρουσίαση σ' αυτή τη λογική του γεωμετρικού νοήματος των εξ. πεδίου του Einstein που δεν είναι άλλο από αυτό που περιγράφει η εξίσωση Raychaudhuri). Τα παραπάνω μπορούμε να τα εφαρμόσουμε και στην κοσμολογία, όπου τώρα όλος ο χώρος είναι γεμάτος με κάποια ύλη η οποία μπορεί να είναι σωματίδια ή ακτινοβολία και η οποία έχει κάποια πυκνότητα ενέργειας και κάποια πίεση, που διαμορφώνουν την γεωμετρία του σύμπαντος.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τον πληθωρισμό που αναφέρω παραπάνω; Στον πληθωρισμό, εκτός από την συνήθης ύλη και την ακτινοβολία, έχουμε και κάποιο βαθμωτό πεδίο το οποίο συνεισφέρει στην πυκνότητα ενέργειας και στην πίεση. Συνεισφέρει όμως με "περίεργο" τρόπο, δηλαδή η πίεση του είναι τέτοια που γίνεται αρνητική η ποσότητα $$\reverse \opaque \rho+3P<0$$. Το ότι η ποσότητα αυτή γίνεται αρνητική, σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω, οδηγεί σε τέτοια καμπύλωση του χωροχρόνου ώστε οι τροχιές των σωματιδίων να έχουν την τάση να απομακρυνθούν μεταξύ τους έτσι ώστε ο όγκος να μεγαλώνει με επιταχυνόμενο ρυθμό. Αυτό λοιπόν έγινε την εποχή του πληθωρισμού και το σύμπαν πολλαπλασίασε τον όγκο του εκθετικά. Την όλη ιστορία θα μπορούσε να την φανταστεί λοιπόν κανείς ως το αποτέλεσμα μιας απωστικής δύναμης, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος, αφού είναι άμεσο αποτέλεσμα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας.
Παρόμοια εικόνα έχουμε και με την σκοτεινή ενέργεια. Η σκοτεινή ενέργεια έχει την ιδιότητα να κάνει αρνητική την ποσότητα $$\reverse \opaque (\rho+3P)$$, που οδηγεί σε επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Αυτό είναι και πάλι αποτέλεσμα της Σχετικότητας και δεν μπαίνει στο παιχνίδι καμία δύναμη.
Αυτά λοιπόν για τις παρανοήσεις σχετικά με την "αντιβαρύτητα" και την κοσμολογία.
3. Ιπτάμενοι βάτραχοι Τα μέχρι εδώ αναφερόμενα στο άρθρο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πταίσματα. Το μεγάλο γλέντι γίνεται παρακάτω και μια πρώτη ιδέα παίρνει κανείς από την ενότητα της μαγνητικής ανύψωσης. Ξεκινάει λοιπόν με φράση
Με γνώμονα πάντα την υπερνίκηση της βαρύτητας άμεσα και όχι έμμεσα- όπως συμβαίνει με τις πτήσεις μας ελέω άντωσης στον αέρα- το μόνο μας ουσιαστικό επίτευγμα ήταν τα τρένα μαγνητικής αιώρησης... Πρωτολειτούργησαν στη Βρετανία το 1984, βασιζόμενα σε μια ευρεσιτεχνία του 1907 του Γερμανού Αlfred Ζedekiah, και οπωσδήποτε στον νόμο μαγνητικής μεταγωγής του Φαραντέι. Ωστόσο η τεχνολογία κατασκευής τους είναι πανάκριβη και φυσικά η αιώρησή τους είναι ελάχιστη. Ούτε λόγος για ονειρώξεις αιώρησης τύπου «ιπτάμενων δίσκων».
Εδώ λοιπόν αρχίζει να παίρνει μορφή το σκηνικό της παραποίησης/παρανόησης των πραγμάτων με το οποίο θα παίξουμε μπάλα. Η υπερνίκηση της βαρύτητας λοιπόν έχει δύο πλευρές, την "έμμεση" και την "άμεση". Όπου "έμμεση" βλέπε δυνάμεις όπως η άντωση και "άμεση" δυνάμεις όπως οι μαγνητικές. Γιατί όμως οι μαγνητικές δυνάμεις είναι "άμεση" υπερνίκηση; Μα προφανώς γιατί έχουν σχέση με την "αντιβαρύτητα". Το άρθρο συνεχίζει με το πείραμα του πανεπιστημίου του Νijmegen κατά το οποίο κράτησαν σε αιώρηση έναν βάτραχο μέσα σε μια σταγόνα νερό, και το οποίο το παρουσιάζει ως το πρώτο βήμα προς την "αντιβαρύτητα".
Μιλάμε για ότι να'ναι. Η μαγνητική ανύψωση είναι τόσο "αντιβαρύτητα", όσο είναι και το να κουβαλάς τις σακούλες με τα ψώνια του super market. Και εκεί οι σακούλες αιωρούνται από τον πάγκο του ταμία μέχρι το σπίτι σου υπερνικώντας την βαρύτητα εξαιτίας της "αντιβαρύτητας" που ασκούν τα χέρια σου.
Φυσικά όλα αυτά είναι εισαγωγή για να ψηθεί κανείς για τα επόμενα. Και τα επόμενα έχουν να κάνουν με τον Evgeny Podkletnov και τους ισχυρισμούς του σχετικά με gravity shielding (βλέπε "αντιβαρύτητα"). Ο γενικός αχταρμάς από αυτό το σημείο και πέρα, πάει στο άπειρο ενώ υπάρχουν δεξιά και αριστερά κερασάκια για "UFO" και "Tesla". Για τον Podkletnov, τι να σχολιάσει κανείς. Δεν βρίσκω κανένα νόημα, αφού η όλη ιστορία φτάνει στα όρια του μύθου όπως έχει προκύψει μέσα από αναφορές σε sites και συνεντεύξεις σε περιοδικά. Οι σχετικές αναφορές υπάρχουν στο άρθρο στην wikipedia. Αυτό με το οποίο θα ασχοληθώ είναι κάποιες επιμέρους παρανοήσεις/υπερβολές που παρουσιάζονται εδώ και εκεί.
Σε κάποιο σημείο λοιπόν, αναφέρεται η φράση:
Το θεωρητικά εντυπωσιακό είναι ότι οι Τorr και Li, όπως και ο Ιταλός Giovanni Μodanese αντιμετωπίζουν τον υπεραγωγό ως «γιγαντιαίο κβαντικό σώμα».
Το εντυπωσιακό είναι, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να το αναφέρει κάποιος που ασχολείται με αυτά τα πράγματα ως εντυπωσιακό. Το ότι οι υπεραγωγοί συμπεριφέρονται ως μακροσκοπικά κβαντικά συστήματα ήταν γνωστό από νωρίς. Όπως μπορεί να δει κανείς στον τρίτο τόμο του "Lectures on Physics" του Feynman, που έχει εκδοθεί το 1965, στο κεφάλαιο για την υπεραγωγιμότητα έχει ολόκληρη ενότητα που ασχολείται με το φαινόμενο της κβάντωσης της μαγνητικής ροής που παρατηρείται σε υπεραγώγιμους δακτυλίους. Στο τέλος της ενότητας, αφού έχει περιγράψει την πειραματική μέτρηση του φαινομένου το 1961, λέει:
Everything now fits together, and the measurements show the existence of the predicted purely quantum-mechanical effect on a large scale.
Μια από τις ωραίες παρανοήσεις που εμφανίζονται (σε συνέπεια με την ιστορία του αρθρογράφου θα έλεγα) στο κείμενο, είναι αυτή σχετικά με την εργασία των Torr και Li,
Recently we demonstrated theoretically that the carriers of quantized angular momentum in superconductors are not the Cooper pairs but the latüce ions, which must execute coherent localized motion consistent with the phenomenon of superconductivity. We demonstrate here that in the presence of an external magnetic field, the free superelectron and botmd ion currents largely cancel providing a self consistent microscopic and macroscopic interpretation of near-zero magnetic permeability inside superconductors. The neutral mass currents, however, do not cancel, because of the monopolar gravitational charge. It is shown that the coherent alignment of lattice ion spins will generate a detectable gravitomagnetic field, and in the presence of a time-dependent applied magnetic vector potential field, a detectable gravitoelectric field.
Από το παραπάνω abstract, ο αρθρογράφος καταλαβαίνει τα παρακάτω:
«Πρόσφατα (σ.σ.:το 1991) αποδείξαμε θεωρητικά ότι οι φορείς κβαντικής γωνιακής στροφορμής δεν είναι τα ζεύγη Cooper αλλά τα ιόντα πλέγματος. (...)Στην παρούσα εργασία αποδεικνύουμε ότι υπό την παρουσία εξωτερικού μαγνητικού πεδίου τα ρεύματα ελεύθερων υπερηλεκτρονίων και ιόντων των δεσμών αναιρούνται (...) αλλά δεν αναιρούνται τα ρεύματα ουδέτερης μάζαςλόγω του μονόπολου βαρυτικού φορτίου. Αποδεικνύεται ότι η συρροϊκή ευθυγράμμιση των στροφορμών των ιόντων πλέγματος γεννά ένα ανιχνεύσιμο βαρυτικό πεδίο (...)».
Δηλαδή, μέσα σε μία και μόνη παράγραφο οι δύο αυτοί «αυθάδεις» φυσικοί έλεγαν στους συναδέλφους τους ότι ο έλεγχος της βαρύτητας είναι εφικτός λόγω του... συντονισμού των στροφορμών, της δημιουργίας... μονόπολων (μαγνητών με έναν μόνο πόλο) και της γένεσης... μαγνητικού ρεύματος!
3 λαλούν και 2 χορεύουν.
Για να δούμε όμως τι λέει πραγματικά το abstract. Λέει λοιπόν αρχικά, ότι δείχνουν πως η μαγνητική διαπερατότητα μέσα στον υπεραγωγό γίνεται σχεδόν μηδενική, πράγμα που οδηγεί σε σχεδόν μηδενικό μαγνητικό πεδίο στο εσωτερικό του υπεραγωγού (αυτό είναι ουσιαστικά το φαινόμενο Meissner, που προβλέπει ότι ένας υπεραγωγός έχει την τάση να αποβάλει τα μαγνητικά πεδία από το εσωτερικό του). Και μετά πάμε στο ενδιαφέρον σημείο. Η όλη προσέγγιση που ακολουθούν στην εργασία βασίζεται σε δύο τύπους ρευμάτων (θα το δούμε αυτό τι σημαίνει παρακάτω), από την μία έχουμε τα ρεύματα ηλεκτρικού φορτίου και από την άλλη έχουμε τα ρεύματα μάζας. Λέει λοιπόν ο ποιητής, ότι τα ρεύματα μάζας μέσα στον υπεραγωγό δεν αναιρούνται γιατί το φορτίο της μάζας είναι μονοπολικό, δηλαδή δεν υπάρχει αρνητική μάζα. Φυσικά το κομμάτι αυτό, που αναφέρει την φράση "monopolar gravitational charge" δεν έχει καμία σχέση με μαγνητικά μονόπολα που καταλαβαίνει ο κ. Καφαντάρης. Καταλήγει λοιπόν το abstract ότι μέσα στον υπεραγωγό θα δημιουργηθεί ένα μετρήσιμο βαρυτομαγνητικό πεδίο (και όχι μαγνητικό που καταλαβαίνει ο κ. Καφαντάρης) και ακόμα ότι αν υπάρχει ένα εξωτερικό χρονικά μεταβαλλόμενο μαγνητικό δυναμικό, αυτό θα δημιουργήσει ένα μετρήσιμο βαρυτοηλεκτρικό πεδίο (που δεν είναι άλλο από το γνωστό βαρυτικό πεδίο).
Που κολλάνε τώρα τα σχετικά με τα ρεύματα μάζας και τα βαρυτομαγνητικά(ηλεκτρικά) πεδία. Στο όριο των ασθενών βαρυτικών πεδίων και των μικρών ταχυτήτων, οι εξισώσεις πεδίου του Einstein μπορούν να γραφούν στην ίδια μορφή με τις εξισώσεις Maxwell. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, διάφορα φαινόμενα που έχουμε στον ηλεκτρομαγνητισμό να έχουν βαρυτικά ανάλογα. Για παράδειγμα, όταν έχουμε ένα ρεύμα μάζας, τότε αυτό δημιουργεί ένα πεδίο ανάλογο με το μαγνητικό, που λέγεται βαρυτομαγνητικό. Σε έναν χώρο όπου έχεις ένα βαρυτομαγνητικό πεδίο, μία μάζα θα νιώθει μία δύναμη που θα έχει την ίδια μορφή με την δύναμη Lorentz του ηλεκτρομαγνητισμού. Ένα περιστρεφόμενο σώμα, όπως η Γη, δημιουργεί γύρω του ένα βαρυτομαγνητικό πεδίο, όπως δημιουργεί μαγνητικό πεδίο μια περιστρεφόμενη σφαιρική κατανομή φορτίου.
Τα σχετικά με τον βαρυτομαγνητισμό είναι γνωστά από παλιά φυσικά (βλέπε για παράδειγμα Clasical Theory of Fields από Landau & Lifshitz ή General Relativity από Wald), δεν είναι καμιά δικιά τους πρωτοτυπία.
Τι κάνουν λοιπόν οι Li και Torr; Εκμεταλλευόμενοι αυτή την ομοιότητα που έχουν οι εξισώσεις του ηλεκτρομαγνητισμού και της βαρύτητας, γράφουν το σύστημα αυτό των εξισώσεων (ηλεκτρομαγνητισμού και βαρύτητας δηλαδή) για το εσωτερικό ενός υπεραγωγού. Αυτή τη δουλειά την αναπτύσσουν σε μια σειρά από άρθρα, με πρώτο το Phys. Rev. D 43, 457–459 (1991), Effects of a gravitomagnetic field on pure superconductors, δεύτερο το Phys. Rev. B 46, 5489–5495 (1992), Gravitational effects on the magnetic attenuation of superconductors και τρίτο το αναφερόμενο παραπάνω. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν είναι ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένα μετρήσιμο βαρυτομαγνητικό πεδίο και ένα μετρήσιμο "βαρυτοηλεκτρικό", δηλαδή βαρυτικό, το οποίο δημιουργείται από από ένα εξωτερικό χρονικά μεταβαλλόμενο διανυσματικό δυναμικό (ηλεκτρομαγνητικό). Για να φτάσουν όμως εκεί, λύνουν τις εξισώσεις, θεωρώντας έναν κυλινδρικό υπεραγωγό απείρου ύψους, και καταλήγουν ότι στο εσωτερικό του θα σχηματίζονται αυτά τα πεδία. Άρα δεν συζητάμε για μείωση του βάρους αντικειμένων πάνω από υπεραγωγούς και διάφορα τέτοια και πέρα από αυτό, υπάρχει και κριτική σχετικά με το ποιο είναι το μέγεθος του φαινομένου που περιγράφουν και για το αν είναι αυτό που ισχυρίζονται (βλέπε για παράδειγμα Found. Phys. Lett. 12 (1999) 201, Comments on "Gravitoelectric-Electric coupling vis Supercondactivity" by Douglas G. Torr and Ning Li).
Σε ένα μεγάλο μέρος του άρθρου δηλαδή, εξαιτίας του ότι δεν έχει καταλάβει ο αρθρογράφος τι κάνουν οι Li και Torr, τους έχει μπλέξει σε ένα σενάριο λίγο πολύ άσχετο ενώ με αφορμή την παρανόηση του abstract μιας εργασίας τους, βάζει σε μια κουβέντα για αντιβαρύτητα και την ιστορία των μαγνητικών μονοπόλων.
Τι να σχολιάσει κανείς για την αναφορά στα μαγνητικά μονόπολα. Το γράφει και ο ίδιος ο αρθρογράφος, αλλά δεν το καταλαβαίνει. Τα άρθρα στο Science μιλάνε καθαρά για effective μαγνητικά μονόπολα που προκύπτουν από τον προσανατολισμό των διαφόρων μαγνητικών σπίν των ατόμων στα πλεγματικά σημεία, κάτι που είναι μακριά από τα μαγνητικά μονόπολα του Dirac.
Μετά από αυτά μπλέκει μέσα και το magnetricity (και έναν Faraday που πάει με όλα σ' αυτό το άρθρο) και από εκεί καταλήγει,
Κατόπιν αυτών, θα ήταν ιδιαίτερα απλό να συνοψίσουμε θυμίζοντας ότι οι Τorr, Li και Μodanese είχαν προ δεκαετίας πει ότι οι υπεραγωγοί είναι «γιγαντιαία κβαντικά σώματα» και ότι η «ανάκλαση της βαρύτητας» είναι ακριβώς ό,τι λέει πως επιτελεί ο Ποντκλετνόφ.
Αχταρμάς λέμε...
4. Einstein is Wrong (again...) Η ιστορία των παρανοήσεων και του κουκουρούκου κορυφώνεται με το ερώτημα:
«Γιατί η ύλη εμφανίζει διαφορετικές συμπεριφορές ως προς τη βαρύτητα;»
Το οποίο παίρνει την απάντηση:
Η απάντηση ίσως δοθεί πολύ σύντομα, έπειτα από μια... βόμβα που έσκασε στα θεμέλια της θεωρίας της σχετικότητας το καλοκαίρι που μας πέρασε: ο φυσικός του γερμανικού πανεπιστημίου της Ulm, Εndre Κajari, διατύπωσε μια νέα θεωρία που διαχωρίζει τη βαρυτική από την αδρανειακή μάζα. Δηλαδή, θέτει σε αμφισβήτηση την «αρχή ισοδυναμίας» του Αϊνστάιν, σύμφωνα με την οποία βαρυτική και αδρανειακή μάζα ταυτίζονται.
Είπαμε, παλιό και κλασικό το σπόρ του να παρανοεί πλήρως το νόημα των εργασιών στις οποίες αναφέρεται ο αρθρογράφος. Για να δούμε τι λέει στην πραγματικότητα το abstract της συγκεκριμένης δουλειάς:
Inertial and gravitational mass in quantum mechanics We show that in complete agreement with classical mechanics, the dynamics of any quantum mechanical wave packet in a linear gravitational potential involves the gravitational and the inertial mass only as their ratio. In contrast, the spatial modulation of the corresponding energy wave function is determined by the third root of the product of the two masses. Moreover, the discrete energy spectrum of a particle constrained in its motion by a linear gravitational potential and an infinitely steep wall depends on the inertial as well as the gravitational mass with different fractional powers. This feature might open a new avenue in quantum tests of the universality of free fall.
Δηλαδή καμία σχέση. Λέει καθαρά ότι αυτό που δείχνουν στην συγκεκριμένη εργασία είναι ότι σε κάποιες διατάξεις, ποσότητες όπως για παράδειγμα οι ιδιοτιμές της ενέργειας ενός ατόμου που είναι δέσμιο ανάμεσα σε ένα γραμμικό δυναμικό και έναν άπειρο τοίχο (τραμπολίνο), μπορεί να εξαρτώνται από την αδρανειακή και την βαρυτική μάζα με διαφορετικό τρόπο από ότι κάποιες άλλες ποσότητες σε άλλες διατάξεις, όπως είναι το κυματάνυσμα ενός κυματοπακέτου που κινείται ελεύθερο σε ένα γραμμικό δυναμικό (κάνει πρακτικά ελεύθερη πτώση). Αυτή η διαφορά λοιπόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ελεγχθεί η αρχή της ισοδυναμίας σε μελλοντικά πειράματα.
Ούτε βόμβες σκάσανε, ούτε καμία αμφισβήτηση διατυπώθηκε.
Αχταρμάς, ΟΥΦΟλογία και απόλυτη παρανόηση και παραπληροφόρηση. Κατάντια και μιζέρια για ένα "επιστημονικό" ένθετο εφημερίδας.
=== Άρθρο Δεύτερο ===
Αυτά είχαν να κάνουν με το πρώτο άρθρο, το οποίο είχε και το περισσότερο ψωμί. Στο δεύτερο άρθρο, με τίτλο Η Γη εκτός ελέγχου!, ο αρθρογράφος πάλι μας πετάει έναν αχταρμά πληροφορίας, σχετικό και άσχετο γύρω από προσφιλή του καταστροφολογικά σενάρια. Ο αχταρμάς είναι τόσο πλούσιος και πηχτός που είναι δύσκολο να τον ξεδιαλύνει κανείς. Γι' αυτό θα σχολιάσω μόνο το πιο epic fail του άρθρου. Και αυτό έχει να κάνει με την περιστροφή της Γης και τον άξονά της.
Με απόλυτη μεθοδικότητα λοιπόν στήνεται το σκηνικό. Σαν να λέμε, το γκολ ψήνεται σιγά σιγά. Αφού παρουσιάζονται διάφορα γεωλογικά θέματα (που είναι και αγαπημένα του), φτάνει στο θέμα της πρόωρης ανατολής του Ήλιου στην Ilulissat της Γριλανδίας (η οποία βρίσκεται 3 μοίρες πάνω από τον αρκτικό κύκλο). Και εκεί υπονοεί ότι αυτό έχει να κάνει με μετατόπιση του άξονα της Γης. Την ιστορία αυτή τη συνεχίζει με διάφορες αναφορές σε σεισμούς και άλλα γεγονότα που προκάλεσαν μετατόπιση του Βόρειου Πόλου. Χαρακτηριστικά αναφέρει την περίπτωση του σεισμού στην Ινδονησία που είχε ως αποτέλεσμα το τσουνάμι στη Σουμάτρα, ο οποίος μετατόπισε τον Βόρειο Πόλο κατά 2.5 εκατοστά. Το ρεζουμέ της υπόθεσης αυτής είναι ότι όλες αυτές οι μετατοπίσεις, μπορούν να επηρεάζουν και και το μαγνητικό πεδίο της Γης, το οποίο δέχεται κλωτσιές και μπερδεύεται.
Πραγματικά ότι να'ναι. Δεν υπάρχει δηλαδή αίσθηση των μεγεθών. Καταρχήν, μια μετατόπιση του Βόρειου Πόλου (που δεν σημαίνει απαραίτητα μετατόπιση του άξονα της Γης, αλλά μετακίνηση του φλοιού) κατά μερικά εκατοστά, θα αντιστοιχούσε σε μια αλλαγή κατά μία γωνία ίση με $$\reverse \opaque (360/2\pi)\times (0.01m/6300km)=9.1\times10^{-8}$$ μοίρες ανά εκατοστό. Αν από την άλλη, η πόλη της Ilulissat έβλεπε το φως του ήλιου 2 μέρες νωρίτερα εξαιτίας της μετατόπισής της ως προς τον αρκτικό κύκλο, αυτό θα σήμαινε ότι - με δεδομένο ότι ο ήλιος ανατέλλει στις 13 Γενάρη και άρα απέχει περίπου 22 μέρες από το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή η γραμμή της νύχτας κάνει 22 μέρες για να πάει από το γεωγραφικό πλάτος της Ilulissat στον αρκτικό κύκλο - η θέση της Ilulissat θα έπρεπε να έχει μετατοπιστεί κατά μια γωνία της τάξης των 0.27 μοιρών, που αντιστοιχεί σε απόσταση περίπου 30km.
Ε δεν νομίζω... Και προφανώς, από την μία επειδή οι παραπάνω μετατοπίσεις από τους σεισμούς αναφέρονται σε μετατοπίσεις του φλοιού κατά βάση ενώ από την άλλη μια αλλαγή του άξονα κατά 10^-8 μοίρες είναι τραγικά μικρή, προφανώς δεν μπορεί να επηρεαστεί από αυτά τα πράγματα το δυναμό που δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο στην περιοχή του πυρήνα της Γης, ανάμεσα στον συμπαγή κεντρικό πυρήνα και το χαμηλότερο σύνορο του μανδύα, στην περιοχή που λέγεται εξωτερικός ρευστός πυρήνας.
Και εδώ έρχεται και η χαριστική βολή. Το EPIC FAIL:
Το ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της το ξέρουμε όλοι. Οπως και το ότι η περιστροφή της δεν γίνεται ακριβώς γύρω από τον γεωγραφικό άξονα Βορρά- Νότου, αλλά με μια κλίση 23,5 μοιρών... συνήθως. Συνήθως, διότι η κλίση αυτή εξαρτάται... μπλά μπλά μπλά
OMG, OMFG...
Δηλαδή, τι να πεις για αυτό το πράγμα που το έγραψε κάποιος σε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΌ ένθετο εφημερίδας; (πέρα από το ότι μιλάμε για το ΒλΗΜΑ και αυτό δικαιολογεί τα πάντα σχεδόν)
Ο Βόρειος Πόλος ορίζεται από τον άξονα περιστροφής της Γης. Και ακόμα και αν πεις ότι με δεδομένο το ότι έχουν στηθεί οι συντεταγμένες γεωγραφικού πλάτους και μήκους πάνω στην Γη και άρα για να μην τις αλλάζουμε με κάθε μικρο-μετατόπιση, απλά παρακολουθούμε την θέση του καθορισμένου από αυτό το σύστημα πόλου, δεν θα μπορούσε να είναι 23.5 μοίρες μακριά από τον στιγμιαίο πόλο.
Using real-time gene expression imaging and behavioral analysis, we found that the perinatal photoperiod has lasting effects on the circadian rhythms expressed by clock neurons as well as on mouse behavior, and sets the responsiveness of the biological clock to subsequent changes in photoperiod. These developmental gene × environment interactions tune circadian clock responses to subsequent seasonal photoperiods and may contribute to the influence of season on neurobehavioral disorders in humans.
Με απλά λόγια, η συγκεκριμένη μελέτη εξετάζει το πως η διάρκεια της ημέρας κατά την περίοδο γύρω από τη γέννηση μπορεί να αφήσει μόνιμο αποτύπωμα στους βιολογικούς ρυθμούς ενός οργανισμού, επηρεάζοντας κάποιους νευρώνες και το πως αυτό μπορεί να επηρεάζει ενδεχομένως την συμπεριφορά. Η μελέτη αυτή πραγματοποιήθηκε σε ποντίκια.
Με ακόμα πιο απλά λόγια λοιπόν η μελέτη εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στην διάρκεια της ημέρας (πόσες ώρες την ημέρα υπάρχει φως) και τους βιολογικούς ρυθμούς και τη συμπεριφορά. Δηλαδή κάποιος θα μπορούσε να πει ότι εξετάζει τη σχέση της εποχής γέννησης, αφού από την εποχή γέννησης εξαρτάται η διάρκεια της ημέρας, με την συμπεριφορά και τους βιολογικούς ρυθμούς. Σωστά; Λάθος...
Υπάρχουν και κάποιοι καραγκιόζηδες που λένε πολλά περισσότερα από αυτό και φυσικά τα βγάζουν από την κοιλιά τους (ή από όπου αλλού προτιμά κανείς).
Κάποιοι λοιπόν διαβάζοντας (πολύ αμφιβάλω ότι το διάβασαν) την συγκεκριμένη μελέτη, αποφαίνονται ότι:
Οι σκεπτικιστές επιστήμονες πρέπει να είναι περισσότερο μπερδεμένοι από τη νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Nature Neuroscience που υλοποιήθηκε από το πανεπιστήμιο Vanderbilt η οποία προβλέπει ακούσια επιστημονική υποστήριξη για τη θεμελιώδη αρχή της αστρολογίας - δηλαδή, ότι η θέση των πλανητών κατά τη στιγμή γέννησής σας επηρεάζει την προσωπικότητά σας...
Σοβαρά; Το διάβασαν αυτό μέσα στην εργασία; Για να δούμε παρακάτω:
"Αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό για τα αποτελέσματά μας είναι, το γεγονός ότι η αποτύπωση επηρεάζει τόσο την συμπεριφορά του ζώου, όσο και τους κύκλους των νευρώνων στο κύριο βιολογικό ρολόι του εγκεφάλου», δήλωσε ο Ciarleglio. Αυτή είναι μία από τις βασικές αρχές της αστρολογίας: Ότι η θέση των πλανητών κατά τη στιγμή της γέννησής σας (που θα μπορούσε να ονομαστεί "εποχή" της γέννησής σας), μπορεί πραγματικά να οδηγήσει σε αλλαγές στην εγκεφαλική φυσιολογία, που επηρεάζει την δια βίου συμπεριφορά.
Αυτό είναι που λέμε δημιουργική ανάγνωση... Όπου λέει εποχή (και εννοεί φυσικά διάρκεια ημέρας), διάβαζε ζώδιο και θέση πλανητών...
Εύγε... Μιλάμε για πολύ νόημα...
Φυσικά, ο θεός και υπερ-μέγιστος που τα γράφει όλα αυτά, δεν μένει εκεί. Τα βάζει με την επιστήμη συνολικά και το πως "επιτίθεται η επιστήμη και οι αλαζονικοί επιστήμονες σε κάθε τι καινούριο", με αφορμή το παράδειγμα της... ψυχρής σύντηξης. Λέει και άλλα πολύ όμορφα για την αστρονομία και την σωματιδιακή φυσική και χρησιμοποιεί κάποιες αναλογίες που είναι ακόμα πιο γελοίες και από τον συσχετισμό της συγκεκριμένης έρευνας με την αστρολογία. Προφανώς δεν θα ασχοληθώ με αυτά τα θέματα εδώ, αλλά είναι και αυτό απλά ενδεικτικό.
LOL... όχι αυτός που περιμένατε ε; Λογικό, δεδομένων των 1 και 2 όπου εμφανίζεται κάποιος αστρολόγος Γ.Τ.(Π) ως συγγραφέας για την ουσιαστικά λέξη προς λέξη μετάφραση.
Η έγκριτη εφημερίδα "Ελεύθερος Ρύπος" για όσους δεν το ξέρουν, κάθε Σάββατο φιλοξενεί το "επιστημονικό" περιοδικό, "ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ". Αυτό το Σάββατο λοιπόν, το περιοδικό καταπιάνεται με το θέμα της προσσελήνωσης του Apollo 11, με αφορμή το ότι κυκλοφόρησε ένα νέο βίντεο από τις λήψεις που είχε κάνει Αυστραλιανό ραδιοτηλεσκόπιο, το οποίο είναι πολύ καλύτερης ποιότητας από το αντίστοιχο αμερικάνικο. (Btw, με το θέμα του moon hoax είχε ασχοληθεί πριν από λίγο καιρό και το antinews με μία επική δημοσίευση και μία επική συζήτηση στη συνέχεια)
Για όσους δεν το γνωρίζουν λοιπόν, να πούμε ότι την τηλεμετρία της αποστολής την παρακολουθούσαν διάφορα μέρη στον κόσμο (μέσα σ' αυτά και η Αυστραλία), όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί η Γη γυρίζει και δεν είχαν πάντα οπτική επαφή από Αμερική. Αυτά στέλνουν για βρούβες τα περί συνωμοσίας, αλλά πάμε παρακάτω.
Το περιοδικό λοιπόν, αναφέρει αρχικά τα σχετικά με το βίντεο και μετά περνά στην αναπαραγωγή της σχετικής αρλουμπολογίας, αναφέροντας τα "προβληματικά" σημεία σχετικά με την αποστολή. Τα σημεία είναι τα παρακάτω:
* Η αμερικανική σημαία φαίνεται να κυματίζει.
Η πλάκα με αυτό είναι ότι οι καλύτερες ενδείξεις που έχουν όσοι ισχυρίζονται ότι η σημαία κυματίζει, είναι... από φωτογραφίες. Στις φωτογραφίες φαίνεται μία πτύχωση της σημαίας σαν να κυματίζει. Φυσικά φαίνεται πάντα σε κάθε φωτογραφία ακριβώς η ίδια πτύχωση (πράγμα το οποίο έχει εξηγηθεί που οφείλεται), αλλά αυτό δεν μας προβληματίζει. Το μόνο βίντεο στο οποίο φαίνεται να κουνιέται η σημαία, είναι το βίντεο που την καρφώνει ο αστροναύτης στο σεληνιακό έδαφος. Το θέμα αυτό το ξετίναξαν οι MythBasters
* Δεν φαίνονται αστέρια.
Μάθε φωτογραφία αγόρι μου και μάθε τι είναι ο χρόνος έκθεσης και μετά τα λέμε.
* Δεν φαίνεται κανένας κρατήρας κάτω από το σημείο προσσελήνωσης.
Αυτό το έχω εξηγήσει εν μέρη και εδώ και έχει να κάνει με την εκτόνωση των καυσαερίων και το γεγονός ότι στο τελευταίο στάδιο της προσσελήνωσης (τα τελευταία λίγα μέτρα), η σεληνάκατος κατεβαίνει με πολύ μικρή ισχύ στους κινητήρες και στο τέλος σβήνουν κιόλας.
* Η σεληνάκατος ζυγίζει 17 τόνους, δεν φαίνονται όμως να άφησε αποτύπωμα.
Uber-LOL...
Η σεληνάκατος έχει μάζα 16.5 τόνους... αλλά δεν ζυγίζει τόσο καρδιά μου. Στην σελήνη, η βαρύτητα είναι το 1/6 της βαρύτητας της Γης και άρα η σεληνάκατος ζυγίζει όχι 16.5 τόνους αλλά 2.75 τόνους. Και τι σημαίνει δεν αφήνει αποτύπωμα σαν τους αστροναύτες; Σηκώθηκε για να δεις τι αποτύπωμα άφησε;;; Όπως είπα... Uber-LOL
* Τα ίχνη των αστροναυτών στη σκόνη παρά την ανυπαρξία υγρασίας.
Και αυτό το ξετινάζουν οι MythBasters...
* Όταν η σεληνάκατος αποχωρεί δεν διακρίνεται φλόγα.
Και αυτό το έχω αναπτύξει εδώ. Βασικά είναι μπούρδα και αξίζει να δει κανείς και το βίντεο με την εκτόξευση του Appolo 17 όπου σε ένα σημείο η κάμερα κοιτάζει μέσα στον θάλαμο καύσης και βλέπει την λάμψη από το εσωτερικό του θαλάμου...
* Ο φωτισμός και οι σκιάσεις των φωτογραφιών δίνουν την εντύπωση πολλαπλών πηγών φωτός.
Αν είσαι άσχετος... Μάθε μπαλίτσα αγόρι μου. Μάθε μπαλίτσα. Και για την ακρίβεια, όποιος έχει παρακολουθήσει ποτέ βραδινό αγώνα ποδοσφαίρου ξέρει πολύ καλά ότι οι πολλαπλές πηγές φωτός δεν προκαλούν διαφορετικές διευθύνσεις στις σκιές όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι συνωμοσιολόγοι, αλλά πολλαπλές σκιές, όπως οι παρακάτω:
ps. Και αυτό το ξετινάζουν οι MythBasters:
* Το σταυρόνημα.
Και εδώ η απάντηση είναι, μάθε φωτογραφία αγόρι μου δεις πως διαχέεται ένα πολύ φωτεινό φόντο στα σκοτεινά σημεία μιας φωτογραφίας και θα καταλάβεις γιατί δεν φαίνεται το μαύρο σταυρόνημα όταν έχει φωτεινό φόντο.
Το περιοδικό έχει ακόμα 2 σημεία, τα οποία έχουν απαντηθεί γενικά, αλλά δεν έχει νόημα να ασχοληθώ εγώ εδώ γιατί αφορούν κάποιες τεχνικές προδιαγραφές μηχανημάτων (της κάμερας συγκεκριμένα). Αυτό που πρέπει να επισημάνω είναι, ότι το περιοδικό δεν έκανε και καμία σοβαρή προσπάθεια να αναπαράγει τις απαντήσεις που έχουν δοθεί σε αυτά τα ερωτήματα και γιατί να το κάνει άλλωστε. Πως θα βγάζουν το ψωμί τους αν δει ο κόσμος ότι όλα αυτά είναι παραμύθια.
Άντε, με τις υγείες μας. Κλείνω με ένα πολύ όμορφο βίντεο από την πορεία προς τη Σελήνη, που απαντά σε μία άλλη εκδοχή της θεωρίας συνωμοσίας, ότι δηλαδή δεν άφησαν ποτέ την γήινη τροχιά...
Update: Ένα πολύ δυνατό βίντεο σχετικά με τη σημαία από τα σχόλια (thanks Γιώργο - το προηγούμενο βίντεο δεν υπάρχει πια οπότε έβαλα ένα άλλο στη θέση του που δείχνει ότι βιντεσκόπησε η κάμερα των 16mm. Το σημείο με τη σημαία είναι από το 16:50 και μετά)...
Update 2 (30/10/2010): Σε ένα σχόλιο σε κάποιο άλλο θέμα, τέθηκε το ερώτημα των ζωνών Van Allen και της ακτινοβολίας που θα δέχονταν οι αστροναύτες από την διέλευσή τους μέσα από αυτές. Η απάντηση όπως επισήμανα και εκεί που έγινε το σχόλιο είναι ότι αυτό που μετράει είναι η δόση που δέχτηκαν οι αστροναύτες από τη διέλευσή τους και το αποτέλεσμα είναι ότι η δόση δεν είναι απαγορευτική. Μια σχετικά αναλυτική απάντηση με αναφορές υπάρχει στην σελίδα του Bill Wheaton, The Van Allen Belts and Travel to the Moon, από όπου παραθέτω τα βασικά σημεία:
The idea is to outline the basic facts of the case, and give you the materials you need to verify my statements, to whatever level of detail you wish. This is the traditional scientific way of answering a question. There are three basic issues.
1. What is the actual amount and nature of radiation present in the Van Allen Belts? 2. How long would an astronaut be exposed to that radiation while passing through the belts on a lunar trajectory, and what dose of radiation would he receive? 3. What would be the likely health effects?
Regarding the Van Allen belts, and the nature of the radiation in them, they are doughnut-shaped regions where charged particles, both protons and electrons, are trapped in the Earth's magnetic field... The standard database on the fluxes in the belt are the models for the trapped radiation environment, AP8 for protons, and AE8 for electrons, maintained by the National Space Sciences Data Center at NASA's Goddard Spaceflight Center. Barth (1999) gives a summary which indicates that electrons with energies over 1 MeV have a flux above a million per square centimeter per second from 1-6 earth radii (about 6,300 - 38,000 km), and protons over 10 MeV have a flux above one hundred thousand per square centimeter per second from about 1.5-2.5 Earth radii (9,500 km - 16,000 km).
Then what would be the radiation dose due to such fluxes, for the amount of time an astronaut crew would be exposed? This was in fact a serious concern at the time that the Apollo program was first proposed. Unfortunately I have not located quantitative information in the time available, but my recollection is that the dose was roughly 2 rem (= 20 mSv, milli-Sievert).
The time the astronauts would be exposed is fairly easy to calculate from basic orbital mechanics, though probably not something most students below college level could easily verify... If we just take the geometric average of these two, 7.2 km per sec, we will not be too far off, and get about 1.5 hours for the time to pass beyond 38,000 km...
For electrons, the AE8 electron data shows negligible flux (< 1 electron per square cm per sec) over E=7 MeV at any altitude. The AP8 proton compilations indicates peak fluxes outside the spacecraft up to about 20,000 protons per square cm per sec above 100 MeV in a region around 1.7 Earth radii, but because the region is narrow, passage takes only about 5 min. Nevertheless, these appear to be the principal hazard.
These numbers seem generally consistent with the ~2 rem doses I recall. If every gram of a person's body absorbed 600,000 protons with energy 100 MeV, completely stopping them, the dose would be about 50 mSv. Assuming a typical thickness of 10 cm for a human and no shielding by the spacecraft gives a dose of something like 50 mSv in 300 sec due to protons in the most intense part of the belt...
So the effect of such a dose, in the end, would not be enough to make the astronauts even noticeably ill. The low-level exposure could possibly cause cancer in the long term. I do not know exactly what the odds on that would be, I believe on the order of 1 in 1000 per astronaut exposed, probably some years after the trip. Of course, with nine trips, and a total of 3 X 9 = 27 astronauts (except for a few, like Jim Lovell, who went more than once) you would expect probably 5 or 10 cancers eventually in any case, even without any exposure, so it is not possible to know which if any might have been caused by the trips...
Αυτά απαντάνε ξεκάθαρα και σ' αυτό το ερώτημα. Αξίζει πάντως να διαβάσει κανείς όλο το κείμενο του Wheaton.
Χαζεύοντας τις εφημερίδες, πέτυχα στην Ελευθεροτυπία ένα άρθρο με τίτλο, "Ο βελονισμός δεν είναι ψευδοθεραπεία". Το άρθρο αναφέρεται σε μία μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature Neuro Science και δείχνει ότι η εισαγωγή βελονών στο δέρμα έχει αναλγητική δράση. Είχα διαβάσει σχετικά με αυτή τη μελέτη μέσα στην εβδομάδα και είπα από περιέργεια να δω τι έγραψε ο αρθρογράφος για το θέμα. Φυσικά δεν απογοητεύτηκα (αυτό σημαίνει στην γλώσσα μου ότι το άρθρο ήταν μάπα).
Ξεκινά για αρχή και λέει:
Η εξαιρετική αποτελεσματικότητά του (βελονισμού) ιδιαίτερα όσον αφορά την εξάλειψη του πόνου...
υπονοώντας ότι εκτός από την εξάλειψη του πόνου, ο βελονισμός είναι αποτελεσματικός και σε άλλα πράγματα. Και συνεχίζει:
Ομως, παρά την ολοφάνερη αποτελεσματικότητά του στην αντιμετώπιση ορισμένων παθήσεων, ο βελονισμός εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από μεγάλη μερίδα δυτικών επιστημόνων. Αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή αδυνατούν να εξηγήσουν με επιστημονικούς όρους τα ευεργετικά του αποτελέσματα στον ανθρώπινο οργανισμό, αποτελέσματα που, όποτε τα διαπιστώνουν, οι δυτικοί γιατροί τείνουν να τα αποδίδουν στο λεγόμενο «φαινόμενο placebo». Υποστηρίζουν δηλαδή ότι η ίαση δεν επέρχεται από τη συγκεκριμένη θεραπευτική πρακτική αλλά από την ικανότητα των ίδιων των ασθενών να αναπτύσσουν αυτοθεραπευτικές δυνάμεις μέσω αυθυποβολής...
Σε αυτό το σημείο φυσικά αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να έχει δείξει η συγκεκριμένη μελέτη που αποδεικνύει τελικά την "ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ" δράση του βελονισμού. Συνεχίζει λοιπόν το άρθρο:
Ομως πρόσφατα ερευνητικά ευρήματα έρχονται να διαψεύσουν αυτή τη «βολική» αλλά εσφαλμένη στάση που απορρίπτει συλλήβδην τον βελονισμό. Ομάδα επιστημόνων... ...υποστηρίζουν ότι η ανακούφιση από τον πόνο που παρέχει η πρακτική του βελονισμού οφείλεται στο γεγονός ότι η στοχευμένη εισαγωγή βελονών στο δέρμα προκαλεί την έκκριση ενδογενών ουσιών ικανών να κατευνάζουν ή και να εξαλείφουν τα αισθήματα έντονου πόνου. Εφαρμόζοντας βελονισμό σε ποντίκια του εργαστηρίου, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο οργανισμός τους παρήγε ένα φυσικό αναλγητικό, και συγκριμένα την ουσία αδενοσίνη... Επίσης, οι ερευνητές έδειξαν ότι η παυσίπονη δράση του βελονισμού μπορεί να ενισχυθεί αν συνδυαστεί με τη χορήγηση δεοξυκοφορμυκίνης...
και το άρθρο κλείνει με,
Τα συμπεράσματα της έρευνας, μολονότι αναφέρονται σε πειραματόζωα, φαίνεται να ανατρέπουν τη διαδεδομένη άποψη ότι ο βελονισμός είναι ψευδοθεραπεία, που απλώς πείθει τον ασθενή ότι έχει θεραπευτεί διά της αυθυποβολής, όπως κάνουν τα αδρανή ψευδοσκευάσματα (placebo drugs) που χρησιμοποιούνται στην ιατρική έρευνα.
Ώπα, ώπα, μισό λεπτό... Κάτι χάνω εδώ πέρα. Πού είναι η ιστορία με την "θεραπεία"; Δηλαδή, εκτός και αν θεωρήσουμε ότι λέγοντας θεραπεία κανείς εννοεί την "θεραπεία" του άλγους, η μελέτη σύμφωνα με τα λεγόμενα και του ίδιου του αρθρογράφου, απλά (ενδιαφέρον μεν, αλλά σε σχέση με τον βελονισμό, απλά) δείχνει ότι το να χώνεις βελόνες στο δέρμα έχει μέσω συγκεκριμένης βιοχημικής διαδικασίας αναλγητική δράση. Ούτε λέει ότι ο βελονισμός έχει θεραπευτική δράση έναντι συγκεκριμένων ασθενειών ούτε για ροές Qi και ενεργειακούς μεσημβρινούς μιλάει ούτε τίποτα τέτοιο. Κουκουρούκου με λίγα λόγια. Κλασσική δημοσιογραφία... του κώλου.
... άγνωστος θα παραμένει όσο η βλακεία κυριαρχεί. Και δυστυχώς η χθεσινή εκπομπή των Πυλών του Ανεξήγητου, ήρθε να επιβεβαιώσει θεαματικά αυτή τη θλιβερή διαπίστωση. Και αυτό γιατί ο κόσμος δεν θέλει γνώση, δεν ενδιαφέρεται για την γνώση. Ο κόσμος θέλει παραμύθια. Ο "άγνωστος" Tesla... εμ που να τον μάθεις ρε ζώο τον Tesla όταν δεν έχεις ενδιαφερθεί ποτέ για τον κόσμο στον οποίο ζεις; Χρησιμοποιείς την τεχνολογία σαν να ήταν μαγεία, χωρίς καμία αντίληψη του πως και γιατί δουλεύουν τα πράγματα. Προτιμάς να φτιάχνεις μαγικά παραμυθάκια με ιππότες και τέρατα, φανταστικές μηχανές, υπερόπλα και συνωμοσίες. Και ο προαγωγός της βλακείας να επιμένει, "Η επιστημονική γνώση μας λέει αυτό... αλλά πρέπει να παρουσιάσουμε όλες τις απόψεις..." 2 ώρες πλύση εγκεφάλου και μετά απαξίωση και της επιστήμης.
Τι μάθαμε λοιπόν χθες για τον Tesla; Μάθαμε ότι αυτός σχεδίασε το HAARP που είναι υπερόπλο για τον έλεγχο του καιρού, του νου και για να προκαλεί σεισμούς. Μάθαμε ότι ο Tesla σχεδίασε το πείραμα της Φιλαδέλφειας. Μάθαμε ότι είχε σχεδιάσει να ζήσει μέχρι τα 106, αλλά επειδή πέθανε στα 87, προφανώς δεν πέθανε από φυσικά αίτια και άρα κάποιοι μπορεί και να τον δολοφόνησαν...
Έλεος με την μαλακία. Κόψτε την πρωινή τουλάχιστον.
Ο Tesla λέει ανακάλυψε την ασύρματη μεταφορά ενέργειας. Τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει τίποτα. Είναι απλά ένα πυροτέχνημα που πέφτει για εφέ στη συζήτηση. Η ηλεκτρομαγνητική επαγωγή είναι γνωστή από την εποχή του Faraday. Ναι, αλλά η ασύρματη μεταφορά ενέργειας δεν έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα πουθενά. Μα πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι ρε άνθρωπε; Που ζεις; Η πιο γελοία εφαρμογή είναι καταρχήν οι μετασχηματιστές και τα τροφοδοτικά. Ναι, με ηλεκτρομαγνητική επαγωγή δουλεύουν αυτά. Έχεις ασύρματη μεταφορά ενέργειας από το πρωτεύον πηνίο στο δευτερεύον. Δεν το ήξερες; Τότε μάλλον δεν έχεις βγάλει το δημοτικό. Ας πρόσεχες. Ε καλά, δεν πιάνεται αυτό. Είναι πολύ κοντά. Σε μεγάλες αποστάσεις δεν έχει υπάρξει ασύρματη μεταφορά ενέργειας. Έτσι σου είπανε; Για κούνα το κεφάλι σου να δεις αν κουδουνίζει. Και το χαζοκούτι που σου έχει κάνει το μυαλό πουρέ, πως νομίζεις ότι δουλεύει; Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπουν οι διάφοροι ραδιοφωνικοί, τηλεοπτικοί κλπ πομποί τι νομίζει ότι είναι; Δεν είναι ασύρματη μεταφορά ενέργειας αυτό; Σίγουρα δεν είναι αρκετά αποδοτικός τρόπος να μεταφέρεις ενέργεια, αλλά αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει εφαρμοστεί μια τέτοια μεθοδολογία για την ηλεκτροδότηση. Φυσικά δεν είναι αυτοί οι δύο, οι μοναδικοί τρόποι. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι που έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται τελευταία (με τη βοήθεια επαγωγικών συντονισμών).
Και για να πάμε και παρακάτω, όλες οι πιο θεαματικές (υπερόπλα κλπ) εφευρέσεις που του αποδίδονται, έχουν σχέση με τον φωτοφόρο αιθέρα (Tesla waves κλπ) του οποίου ήταν οπαδός. Έχουν να κάνουν δηλαδή με φυσική του 19ου αιώνα που ξεπεράστηκε τόσο από το πείραμα, όσο και από τη θεωρία. Αλλά με τον "αιθέρα" έχουμε κόλλημα εδώ στο ελλαδιστάν, γιατί ο "αιθέρας" είναι ελληνικό φρούτο. Καταιγίδα εν κρανίω, τι να λέμε τώρα.
Τέλος πάντων, ποια είναι η ουσία; Η ουσία είναι ότι ο Tesla ήταν ένας πραγματικά μεγάλος εφευρέτης (ηλεκτρολόγος), που τον έφαγε το σύστημα και τα συμφέροντα της εποχής όταν ήταν ζωντανός, αλλά τον έχουν πνίξει σε ακόμα χειρότερα σκατά μετά θάνατον. Και είναι τόσο βαθιά τα σκατά στα οποία τον έχουν ρίξει οι fans του παραμυθιού και της βλακείας, που αμφιβάλω πάρα πολύ αν θα καταφέρει να βγει ποτέ.
---------------------------------- Update (19/5/10): Κάποιος άνοιξε θέμα στο forum του pyles.tv με τίτλο: "Ενας Vagelford μαζεύει κλικ για το Blog του βρίζοντας σας κ. Χαρδαβέλλα!!"
Με αφορμή αυτό, πρέπει να πω κάτι. Φίλε αναγνώστη, το κείμενο αυτό απευθύνεται σε εσένα. Κατ' επέκταση αν βρίζει κάποιον, βρίζει εσένα. Βρίζει εσένα που ζεις ακόμα στον μεσαίωνα. Εσένα που αναζητάς τα μαγικά παραμυθάκια και απορρίπτεις συνειδητά την γνώση και την πρόοδο. Εσένα που τρέχεις σε καρμικούς αστρολόγους και σε μέντιουμ που μιλάνε με τον άλλον κόσμο και ψάχνεις την μαγεία που προσφέρουν οι διάφοροι mentalists, ενώ πετάς στα σκουπίδια την πραγματική μαγεία και ομορφιά του κόσμου μας. Εσένα που πιστεύεις σε κούφιες Γαίες και Νεφελίμ από τον Σείριο. Εσένα που αναζητάς την τρομολαγνεία των υπερόπλων και των κοσμικών καταστροφών από αόρατους πλανήτες ή υπερφυσικές κοσμικές δυνάμεις. Εσένα που σε τελική ανάλυση, διαβάζεις όλα αυτά και θεωρείς ότι γράφτηκαν για εσένα. Και μετά αν θέλεις αφορά και αυτούς που τα εμπορεύονται όλα αυτά.
Όταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έλεγε: «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο», οι επικριτές του έλεγαν φανερά ενοχλημένοι: «Ας σταματήσει ο Αϊνστάιν να λέει στο Θεό τι να κάνει».
Στην πραγματικότητα όμως δεν τους ενοχλούσε η ασέβεια του Αϊνστάιν προς τα θεία, αλλά ότι γνώριζαν βαθιά μέσα τους ότι ο Αϊνστάιν είναι και θα είναι εσαεί ο μεγαλύτερος φυσικός του 20ου αιώνα.
Αυτά μας πληροφορεί το site του pyles.tv με αφορμή κάποια έκθεση με χειρόγραφα του μεγάλου επιστήμονα.
Και σκέφτεται κανείς, οι απόψεις είναι σαν... ξέρετε τι και όλοι έχουν από μία.
Πραγματικά ίσως να είναι και δύσκολο να εξηγήσω πόσο εκπληκτικά άκυρη είναι η παραπάνω φράση.
Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά. Ο Einstein εκτός από την θεωρία της σχετικότητας, είχε μία ακόμα μεγάλη συνεισφορά. Είχε ενεργή συμμετοχή στα πρώτα βήματα της κβαντικής φυσικής με τις εργασίες του για την κβαντική φύση του φωτός, για τις οποίες έλαβε και το βραβείο Nobel του 1921.
Όμως, αν και ήταν ας πούμε από τους πατέρες της κβαντικής θεωρίας, μαζί με τον Max Planck, η μετέπειτα εξέλιξη του πνευματικού του τέκνου δεν ήταν όπως θα την ήθελε ο ίδιος. Δεν ταίριαζε δηλαδή στην εικόνα που είχε για το πως θα πρέπει να είναι η Φύση. Η πιθανοκρατική θεώρηση των πραγμάτων που εισήγαγε η κβαντομηχανική ήταν κάτι που δεν καθόταν καλά στον Einstein. Θιασώτης της πιθανοκρατικής αντίληψης και ένας από τους πατέρες της κβαντομηχανικής και φυσικά ένας από τους υπερ-ήρωες της φυσικής του 20ου αιώνα (μαζί με τον Einstein) ήταν ο Δανός Niels Bohr, ο οποίος έλαβε το βραβείο Nobel του 1922.
Οι δύο αυτοί πνευματικοί γίγαντες αποτέλεσαν τους δύο πόλους μιας αντιπαράθεσης για την φύση των πραγμάτων με την κβαντομηχανική στο κέντρο. Στα πλαίσια αυτής της αντιπαράθεσης, προέκυψε και η περίφημη φράση του Einstein, "Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο", που διατυπώθηκε ως κριτική στην θεωρία της κβαντομηχανικής. Την απάντηση στην παραπάνω δήλωση, "Ας σταματήσει ο Αϊνστάιν να λέει στο Θεό τι να κάνει", την έδωσε ο Bohr και όχι κάποιος τυχαίος.
Τελικά, η φύση και η ιστορία διέψευσαν τον Einstein, αφού η κβαντομηχανική αποτελεί μέχρι και σήμερα μια θεμελιώδη περιγραφή των πραγμάτων που έχει αντέξει στις πειραματικές δοκιμασίες τόσο καλά όσο και η θεωρία της σχετικότητας.
Δεν ξέρω αν τα παραπάνω μπορούν να δείξουν το ακριβές μέγεθος της βλακείας του αρχικού σχολίου, αλλά ελπίζω ότι δίνουν μία εικόνα. Η ουσία του πράγματος είναι ότι κάποιοι επιτέλους θα είναι καλύτερα να μασάνε παρά να μιλάνε για πράγματα που εμφανώς δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ή τουλάχιστον να προσπαθούν να ενημερωθούν πριν ξεφουρνίσουν ότι βλακεία τους κατέβει.
Ε ναι λοιπόν, ο Χαρδαβέλλας ανοίγει και πάλι τις πύλες της Κούφιας-Κοίλης Γης. Αυτή τη φορά με δύο άρθρα του Γιάννη Μούτσου (ο Mulder της εκπομπής) στα οποία παρουσιάζει μία συνέντευξη με τον Rodney Cluff (δεν ξέρω αν την έχει πάρει ο ίδιος), συγγραφέα του βιβλίου "World Top Secret: Our Hollow Earth" και διοργανωτή μίας αποστολής στο Βόρειο Πόλο με στόχο να βρεθεί το άνοιγμα που οδηγεί στην κοίλη γη.
Καλά, αυτά που λέει ο τύπος στην συνέντευξη είναι απλά γελοία. Επικαλείται τον Halley (που έζησε την περίοδο 1656 – 1742, μόλις έχει διατυπωθεί δηλαδή η θεωρία της βαρύτητας του Newton) προκειμένου να δώσει κύρος σε αυτά που λέει, ενώ κάνει και αναφορά στον Γιούλερ (lol, πρέπει να είναι η πιο γαμάτη μετάφραση του ονόματος του Euler) ο οποίος και καλά είχε ασχοληθεί με την θεωρία της κοίλης Γης. Ο Halley διατυπώνει την θεωρία του με τους ομόκεντρους φλοιούς προκειμένου να εξηγήσει από τη μία την συμπεριφορά του μαγνητικού πεδίου της Γης και από την άλλη την εκτίμηση που είχε κάνει ο Newton στο Principia για τη σχετική πυκνότητα της Σελήνης και της Γης (η οποία αρχικά ήταν λάθος και είχε την τιμή 9/5). Είμαι σίγουρος ότι αν ο Halley είχε μεγαλύτερη τριβή με τη θεωρία της βαρύτητας του Newton, θα είχε δει ότι ένα τέτοιο μοντέλο είναι παλιρροϊκά ασταθές (εξαιτίας των παλιρροϊκών δυνάμεων του Ήλιου και της Σελήνης, μια διαταραχή της θέσης των φλοιών θα τους έσπρωχνε τον έναν πάνω στον άλλον, Να μια καλή άσκηση). Η παραπάνω αναφορά από το Journal for the History of Astronomy έχει αρκετό ενδιαφέρον να την διαβάσει κανείς. Πάντως, μου κάνει εντύπωση το πως πιστεύουν κάποιοι ότι αν αρχίσεις και αραδιάζεις ονόματα ξαφνικά λες κάτι σωστό ή σημαντικό.
Επιστρέφοντας στη συνέντευξη, εκτός των άλλων, ο Rodney Cluff ισχυρίζεται και ότι όλοι οι πλανήτες και ακόμα και ο Ήλιος είναι κοίλοι. Ότι να 'ναι. Μάλιστα λέει σε ένα σημείο ότι το "Ταξίδι στο κέντρο της Γης" του Ιουλίου Βερν είναι πραγματική ιστορία και ότι φυσικά οι εξωγήινοι έχουν βάση στη Σελήνη. LOL
Ένα ακόμα από τα σημεία που έχει πλάκα είναι το πως είναι γραμμένα τα άρθρα με την συνέντευξη. Η γλώσσα τους είναι τραγική. Είναι δηλαδή σαν να έχει πάρει κάποιος το αγγλικό κείμενο των απαντήσεων του Rodney Cluff και να το έχει βάλει σε κάποιο από τα διάφορα μεταφραστικά προγράμματα που κυκλοφορούν στο internet. 'Αντε γεια δηλαδή.
Το πιο αστείο σημείο πάντως προκύπτει από το βιογραφικό του Rodney Cluff. Ενδεικτικά παραθέτω:
RODNEY M. CLUFF, author of World Top Secret: Our Earth Is Hollow! was born and raised in the American colony of Colonia Juarez in northern Mexico. He became interested in the Hollow Earth Theory at the age of 16 while working on a New Mexico farm where the farm manager told the workers of the theory. He thought, What an ideal place for the Lord to hide the Lost Tribes of Israel! After graduating from high school, Mr. Cluff served a full-time mission for the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints in Mexico where he met his wife...
They moved to Phoenix, Arizona, and one day Mr. Cluff noticed an advertisement of Raymond Bernard's book, The Hollow Earth in a tabloid newspaper. He sent for it and thereby began many years of study and writing which has led to the present work. After 16 years with the Arizona Department of Health Services working as an Information Technology Specialist, Mr. Cluff retired and now lives with his wife Keta in the retirement community of Sun City, Arizona, and continues his research into evidences for hollow planets as a hobby.
He firmly believes: OUR EARTH IS HOLLOW! Backed with scientific evidence, including satellite photos of the polar holes, analysis of the observations of polar explorers, analysis of earthquake data and much more -- coupled with evidence from the scriptures and history that the Lost Tribes of Israel are now FOUND within the Hollow of Our Earth, he presents his argument in favor of the Hollow Earth Theory.
It is his hope that someday, he may have the privilege of visiting his cousins of the Ten Tribes in the North Countries of the Hollow Earth! The author's own ancestry is of Israelitish origin, of the Tribe of Ephraim, and can be traced back to the Exile of the Ten Tribes from Palestine when they were carried captive into Assyria in 721 B.C....
...It is their hope that this time, they will be successful in pulling off this long sought after dream -- to reach Inner Earth to visit their cousins of the Lost Viking Colony and the Lost Tribes of Israel.
If you are interested in joining the expedition and/or make a donation to make the expedition a reality, you are invited to submit your application and/or donation on the expedition website.
If you would like to purchase a copy of Rodney Cluff's ebook, World Top Secet: Our Earth Is Hollow -- the result of 30 plus years research in support of the hollow earth / hollow planets theory, you may do so here. If you purchase an ebook, you will also get a password to Our Hollow Earth website, and to all updates of the ebook for life.
Δηλαδή μιλάμε για tre-lol καταστάσεις. Οι χαμένες φιλές του Ισραήλ, η χαμένη αποικία των Βίκινγκς και πάει λέγοντας. Και φυσικά όλα αυτά στηρίζονται σε επιστημονικά στοιχεία από την Βίβλο... Η πλάκα είναι ότι του την βγήκε από πίσω ο κ. Cluff με τους Εβραίους. Αναρωτιέμαι, ο Λιακόπουλος τι να έχει να πει για όλα αυτά;
Τέλος πάντων, το τελευταίο που θέλω να σχολιάσω είναι ένα σχηματάκι που υπάρχει στο δεύτερο άρθρο και δίνει αφορμή για να δούμε ένα ενδιαφέρον φυσικό προβληματάκι τουλάχιστον. Το σχήμα είναι το παρακάτω:
Όπως μπορεί να δει κανείς στο σχήμα, υπάρχει μια διακεκομμένη γραμμή που υποτίθεται ότι παριστάνει το "κέντρο βάρους" της Γης (με την έννοια του προς τα που ασκείται η βαρύτητα της Γης, ενώ βλέπουμε και τα ανθρωπάκια που δείχνουν ακριβώς αυτό), το οποίο και καλά εξηγεί γιατί μπορεί να υπάρξει ένας ανεστραμμένος κόσμος στο εσωτερικό της Γης. Το σχήμα δείχνει ακόμα και τον εσωτερικό "Ήλιο". Δηλαδή, με λίγα λόγια, αν ήταν να σχεδιάσουμε με βελάκια το βαρυτικό πεδίο της Γης (όπως αυτό δημιουργείται από τη Γη ως φλοιό με δύο τρύπες), έξω θα σχεδιάζαμε ακτινικά βελάκια προς τα μέσα και μέσα, ακτινικά βελάκια προς τα έξω
Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. Όποιος το έφτιαξε πάντως είναι υπερ-γαλαξιακά άσχετος. Δεν έχει πάει σχολείο ρε παιδί μου. Έπρεπε να μην έχει αποφοιτήσει από το λύκειο. Αν τον ρωτήσεις, θα σου πει ότι ο Ήλιος γυρίζει γύρω από την Γη και κατά πάσα πιθανότητα θα σου πει ότι χρειάζεται και, κάτι άσχετο, ας πούμε 7 ημέρες για μια περιστροφή. Είναι αυτός που θα τον πάρεις στη δουλειά σου και θα σε στείλει φυλακή γιατί ή θα σκοτώσει κάποιον ή θα σκοτωθεί μόνος του.
Και να θυμίσω, τα ίδια υποστηρίζει και ο Λιακόπουλος που λέει ότι είναι φυσικός.
Τέλος πάντων, ας δούμε ποιο είναι το σωστό, δηλαδή προς τα που ασκείται η βαρύτητα όταν έχεις έναν φλοιό και όταν αυτός έχει και τρύπες.
Αν έχεις μια κατανομή ύλης, προκειμένου να δεις προς τα που ασκείται η συνολική δύναμη από αυτή την κατανομή, θα πρέπει να πάρεις την δύναμη που ασκεί η κάθε στοιχειώδης μάζα και μετά να αθροίσεις όλες αυτές τις δυνάμεις.
Επειδή η κατανομή της ύλης είναι συνεχής, το άθροισμα αυτό θα είναι ένα ολοκλήρωμα. Γενικά, το πρόβλημα αυτό δεν είναι εύκολο να λυθεί, καθώς το ολοκλήρωμα που θα πρέπει να υπολογίσει κανείς, δεν είναι γενικά εύκολο. Στην ειδική όμως περίπτωση όπου υπάρχει αρκετή συμμετρία (όπως είναι ο σφαιρικός φλοιός με σταθερή πυκνότητα) τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Μια πολύ καλή παρουσίαση αυτού του υπολογισμού έχει και η wikipedia στο άρθρο με τίτλο, Shell theorem. Πολύ ωραίο αρθράκι που στο τέλος παρουσιάζει και το θεώρημα του Gauss.
Για να υπολογίσει όμως κανείς το βαρυτικό πεδίο μιας κατανομής ύλης, υπάρχει και ένας άλλος τρόπος, πιο έμμεσος. Κανείς μπορεί να υπολογίσει πρώτα το βαρυτικό δυναμικό V(r) και από εκεί το πεδίο, αφού η βαρυτική δύναμη είναι το αντίθετο της βαθμίδας του δυναμικού $$\reverse\opaque \vec{F}=-\vec{\nabla} V(\vec{r}).$$
Το βαρυτικό δυναμικό γενικά δίνεται από το ολοκλήρωμα $$\reverse\opaque V(\vec{r_1})=-\int{\frac{Gm\rho dV}{|\vec{r}-\vec{r_1}|}$$, όπου το dV μέσα στο ολοκλήρωμα είναι το στοιχείο του όγκου και άρα το ρdV είναι η στοιχειώδης μάζα της κατανομής ύλης που παράγει το δυναμικό.
Στην περίπτωση του σφαιρικού φλοιού σταθερής πυκνότητας λοιπόν, ο υπολογισμός του δυναμικού είναι απλός και μπορούμε να υπολογίσουμε το βαρυτικό δυναμικό σε όλο το χώρο μέσα και έξω από τον φλοιό. Αυτό που θα βρούμε από τον υπολογισμό μας είναι ότι έξω από τον φλοιό, το βαρυτικό πεδίο έχει την μορφή $$\reverse\opaque V(\vec{r_1})=-\frac{GmM}{|\vec{r}-\vec{r_1}|}$$, είναι δηλαδή σαν να έχουμε όλη την μάζα Μ του φλοιού συγκεντρωμένη στο κέντρο του. Αντίστοιχα, το δυναμικό στην εσωτερική κοιλότητα του φλοιού, όπου δεν υπάρχει ύλη, θα έχει μια σταθερή τιμή παντού, ενώ μέσα στον φλοιό, στην περιοχή όπου έχουμε την ύλη το δυναμικό θα έχει την μορφή $$\reverse\opaque V(\vec{r_1})\propto \[(R_{out}^2-r^2_1)+\frac{2}{3r_1}(r_1^3-R_{in}^3)\]$$, όπου R_out είναι η εξωτερική ακτίνα του φλοιού και R_in η εσωτερική. Από αυτά μπορούμε να καταλάβουμε ότι το βαρυτικό πεδίο έξω από τον φλοιό θα είναι το γνωστό ακτινικό ελκτικό πεδίο που είναι αντίστροφο του τετραγώνου της απόστασης, το πεδίο μέσα στον φλοιό θα είναι ακτινικό και ανάλογο της απόστασης από το κέντρο, ενώ στην εσωτερική κοιλότητα το βαρυτικό πεδίο θα είναι μηδενικό, δηλαδή δεν θα ασκείται καμία δύναμη.
Τα παραπάνω, είναι σε ένα βαθμό γνωστά από το σχολείο. Ειδικότερα είναι γνωστά από τις ιδιότητες του ηλεκτρικού δυναμικού κατανομών φορτίου (ειδικά το θεώρημα του Gauss ή το ότι στο εσωτερικό σφαιρικού κελύφους το δυναμικό είναι σταθερό), δηλαδή από την ηλεκτροστατική.
Ωραία. Το επόμενο βήμα είναι να δούμε τι συμβαίνει με τις τρύπες, πως δηλαδή αλλάζει η κατάσταση από την παρουσία των τρυπών. Ο γενικός υπολογισμός του δυναμικού από το παραπάνω ολοκλήρωμα για τον φλοιό με τις τρύπες είναι αρκετά δύσκολος, οπότε θα εφαρμόσουμε μια πιο έξυπνη τακτική.
Ας δούμε πρώτα τι διαστάσεις έχουμε στο πρόβλημά μας. Η ακτίνα της Γης είναι ας πούμε 6000km (είναι κάτι παραπάνω, αλλά δεν πειράζει). Το πάχος του φλοιού όπως μας το δίνει το παραπάνω σχήμα είναι περίπου 600 μίλια, δηλαδή ας πούμε 1000km, δηλαδή το 1/6 της ακτίνας της Γης. Η διάμετρος του ανοίγματος στους πόλους είναι περίπου 100 μίλια, δηλαδή το 1/6 του πάχους του φλοιού της Γης, όπως μας λένε πάντα οι οπαδοί της κοίλης Γης. Με λίγα λόγια, η διάμετρος του ανοίγματος είναι περίπου το 1/36 της ακτίνας της Γης και το 1/6 του πάχους του φλοιού, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να την θεωρήσουμε αρκετά μικρότερη από την τυπική κλίμακα του προβλήματός μας. Ακόμα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το άνοιγμα είναι κατά προσέγγιση ένας κύλινδρος.
Ας επιστρέψουμε τώρα στο θέμα του δυναμικού. Το δυναμικό μιας κατανομής ύλης, από τον ορισμό του, είναι το άθροισμα των δυναμικών κάθε στοιχειώδους μάζας. Έτσι, αν θέλουμε να υπολογίσουμε το βαρυτικό δυναμικό ενός φλοιού με δύο τρύπες, δεν έχουμε παρά να αφαιρέσουμε από το βαρυτικό δυναμικό του ολόκληρου φλοιού, το δυναμικό των δύο τρυπών που "κατά λάθος" προσθέσαμε. Τις τρύπες, όπως είπαμε και παραπάνω, μπορούμε να τις θεωρήσουμε κατά προσέγγιση κυλινδρικές και ακόμα καλύτερα επειδή η διάμετρος του κυλίνδρου είναι αρκετά μικρή, μπορούμε για ευκολία να θεωρήσουμε ότι ο κύλινδρος είναι ουσιαστικά μια γραμμική πυκνότητα ύλης. Άρα πρέπει να υπολογίσουμε το δυναμικό μιας τέτοιας γραμμικής πυκνότητας ύλης.
Αν έχουμε μια γραμμική πυκνότητα ύλης κατά μήκος του άξονα z σε κυλινδρικές συντεταγμένες (ρ,z,φ) που εκτείνεται από το z=-a έως το z=a, το δυναμικό της είναι της μορφής $$\reverse\opaque V(\rho_1,z_1)\propto\log \left(\frac{(z_1-a)-\sqrt{(z_1-a)^2+\rho_1^2}}{(z_1+a)-\sqrt{(z_1+a)^2+\rho_1^2}}\right)$$. Άρα, το δυναμικό που ψάχνουμε θα προκύψει αν από το δυναμικό του σφαιρικού φλοιού, αφαιρέσουμε δύο κατάλληλα τοποθετημένα κατά μήκος του άξονα z δυναμικά από γραμμικές πυκνότητες ύλης. Το αποτέλεσμα αυτού του υπολογισμού φαίνεται στα δύο παρακάτω σχήματα, στα οποία έχουμε σχεδιάσει τον φλοιό, τις ισοδυναμικές καμπύλες (οι κόκκινες γραμμές) και το βαρυτικό πεδίο (το οποίο είναι η βαθμίδα του δυναμικού και αναπαριστάται με τα βελάκια).
Η όλη απεικόνιση είναι ποιοτική, με την ακτίνα της Γης να είναι R=1 και τη μάζα της και αυτή ίση με Μ=1.
Το πρώτο σχήμα μας δείχνει σε μεγάλη κλίμακα τι συμβαίνει με το βαρυτικό πεδίο. Έξω από τη Γη βλέπουμε τα βελάκια να δείχνουν ακτινικά (και αν προσέξετε είναι παντού κάθετα στις ισοδυναμικές καμπύλες, όπως πρέπει να είναι η βαθμίδα) και καθώς πλησιάζουμε προς την επιφάνεια οι ισοδυναμικές καμπύλες πυκνώνουν και τα βελάκια έχουν μεγαλύτερο μήκος. Μέσα στον φλοιό, τα βελάκια εξακολουθούν να δείχνουν προς το κέντρο της Γης, αλλά όσο πάμε πιο βαθιά το μήκος τους μικραίνει, αφού "βλέπουν" λιγότερη μάζα. Τέλος, στο εσωτερικό της Γης, τα βελάκια έχουν περίεργες κατευθύνσεις και φυσικά το μικρότερο μήκος. Το ότι η ένταση του πεδίου είναι μικρότερη στο κενό εσωτερικό του φλοιού (πράγμα που φαίνεται και από την μικρή πυκνότητα των ισοδυναμικών) είναι απολύτως λογικό, αφού εκεί η συνεισφορά από τον φλοιό είναι μηδενική, ενώ το μόνο που συνεισφέρει είναι η "χαμένη μάζα" από τις τρύπες η οποία είναι ένα μικρό κλάσμα της μάζας του υπόλοιπου φλοιού.
Το δεύτερο σχήμα έχει εστιάσει στο κενό εσωτερικό του φλοιού για να δείξει το προς τα που είναι το πεδίο εκεί μέσα. Τα βελάκια δείχνουν ξεκάθαρα ότι το πεδίο προφανώς και δεν είναι ακτινικό προς τα έξω, όπως θα ήθελαν οι οπαδοί της κοίλης Γης. Αντιθέτως, το πεδίο είναι εφαπτομενικό στην εσωτερική επιφάνεια (προς τους πόλους) και συγκλίνει προς στον ισημερινό ή αλλιώς, οτιδήποτε υπήρχε στην εσωτερική επιφάνεια, θα σπρωχνόταν από μια σχετικά ασθενή δύναμη προς το σημείο τομής του φλοιού με το επίπεδο που είναι κάθετο στον άξονα που ορίζουν οι δύο τρύπες. Καμία σχέση δηλαδή με όσα δείχνει το σχήμα από το pyles.tv
Άσε που άμα βάλεις και έναν "εσωτερικό Ήλιο", Cluffτα Χαράλαμπε, αφού το αντικείμενο αυτό θα ασκεί το κυρίαρχο βαρυτικό πεδίο και άρα θα έλκει τα πάντα επάνω του. Πάει λοιπόν ο παράδεισος (όπως ονομάζει το εσωτερικό το σχήμα του Cluff), πάνε και οι χαμένες φυλές του Ισραήλ, πάνε και οι Βίκινγκς.
Ρε γαμώτο...
Βοήθειά μας.
Ps. Πλάκα είχε το όλο θέμα. ;)
----------------------------------------------
Update: Είπα να υπολογίσω και το ακριβές δυναμικό από τον σφαιρικό φλοιό με τρύπες, έτσι για σύγκριση ανάμεσα στην πραγματική λύση και την "ποιοτική" που έχω παρουσιάσει παραπάνω. Οι δύο λύσεις φαίνονται στο παρακάτω σχήμα:
Όπως φαίνεται, οι δύο λύσεις έχουν τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το βασικό είναι φυσικά η πολύ μικρή ένταση του πεδίου μέσα στο φλοιό (φαίνεται από την πυκνότητα των ισοδυναμικών καμπυλών) και το ότι στο εσωτερικό ο ισημερινός είναι η περιοχή προς την οποία θα ασκούταν η δύναμη σε μια δοκιμαστική μάζα.
Επειδή κάποιος έδειξε ενδιαφέρον, οι παραπάνω απεικονίσεις των πεδίων έγιναν με τη βοήθεια του Mathematica (www.wolfram.com).
