Δεκέμβριος 2008. Τα «Δεκεμβριανά» του 08 σύμφωνα με μερικούς. Δεν θα μπω στη διαδικασία να τα συγκρίνω. Σάββατο 6 Δεκεμβρίου, του Αγίου Νικολάου, ώρα 9 και κάτι ψιλά. Δύο πυροβολισμοί ακούγονται στα Εξάρχεια, στον πεζόδρομο στην Τζαβέλα. Ένα παιδί, 15 χρονών, πέφτει νεκρό με μία σφαίρα στην καρδιά Σφαίρα από το όπλο ειδικού φρουρού που είχε κατέβει πεζός, μαζί με το συνάδελφό –συνεργό– του από την Χαριλάου Τρικούπη για να «προστατέψουν» τους συναδέλφους τους, της διμοιρίας των ΜΑΤ, από την επίθεση 30 κουκουλοφόρων οπλισμένων με λοστούς και μολότοφ. Δεν υπήρχαν όμως κουκουλοφόροι εκεί. Εκεί βρέθηκαν μόνο τέσσερα παιδιά, τέσσερα 15χρονα. Γιατί πυροβόλησε αυτός ο άνθρωπος; Τι είδε απέναντί του; Τι είχε στο μυαλό του; Κάποιοι είπαν, «δεν μπορεί, κάτι θα έκαναν τα παιδιά για να πυροβόλησε, κάπως θα απειλήθηκε ο ειδικός φρουρός, δεν πυροβολά κανείς έτσι ένα πιτσιρίκι». Υπόθεση Καλτεζά, σκέφτηκαν πολλοί. Όχι ακριβώς. Ο Μελήστας κοιμόταν στην κλούβα και ξύπνησε με το παντελόνι του να έχει πάρει φωτιά. Η πρώτη του κίνηση ήταν να πάρει το όπλο του και να πυροβολήσει στα τυφλά, μέσα από μία κλούβα που είχε πάρει φωτιά και ήταν γεμάτη καπνό, χωρίς ορατότητα. Τυφλό χτύπημα, που βρήκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού τον 15χρονο Καλτεζά. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά (αν και στην βάση τους ίδια). Ο ειδικός φρουρός δεν έχει δεχτεί επίθεση, πέρα από ένα μπουκάλι στο περιπολικό που οδηγούσε. Έχει πάρει εντολή να απομακρυνθεί από την περιοχή. Αντί αυτού, παρκάρει το αυτοκίνητο μερικά στενά πιο μακριά και επιστρέφει πεζός. Συναντά τέσσερα παιδιά που σε απόσταση περίπου 30 μέτρων δεν αποτελούν κανένα κίνδυνο για τον ίδιο, τραβάει όπλο και πυροβολεί, δύο φορές. Το προς ποια κατεύθυνση ακριβώς θα μας το πει
η τελική μορφή της βαλλιστικής. Η σφαίρα εξοστρακίζεται και πετυχαίνει τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στην καρδιά. Οι ειδικοί φρουροί γυρνάνε και απομακρύνονται περπατώντας. Μπαίνουν στο περιπολικό και επιστρέφουν στο τμήμα τους σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, μέχρι την ώρα που συλλαμβάνονται. Η πρώτη ανακοίνωση της αστυνομίας αναφέρει επίθεση με καδρόνια και μολότοφ ενάντια σε περιπολικό. Όσο περνάει η ώρα, η εικόνα αυτή αλλάζει. Ταυτόχρονα, σε όλη την Ελλάδα ξεσπούν ταραχές. Η κλίμακα είναι πρωτοφανής. Η αγανάκτηση ξεχειλίζει, πρώτα για την αυθαιρεσία του συγκεκριμένου ειδικού φρουρού και μετά για την αυθαιρεσία και την κατάχρηση εξουσίας όλης της Αστυνομίας. Οι αρμόδιοι υπουργοί υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους. Δεν γίνονται δεκτές. Οι ταραχές συνεχίζονται. Ακόμα μεγαλύτερη αγανάκτηση όσο βγαίνουν προς τα έξω τα πραγματικά γεγονότα του περιστατικού. Ακόμα μεγαλύτερη αγανάκτηση που η πολιτική ηγεσία δεν φαίνετε να έχει καμία ευθιξία για ότι και αν συμβαίνει σε αυτή τη χώρα. Και οι ταραχές συνεχίζονται σε όλη την Ελλάδα. Το γεγονός αρχίζει να απασχολεί τον διεθνή τύπο. Πραγματοποιείται η κηδεία του παιδιού. Η Αστυνομία επιδίδεται σε ένα ακόμα όργιο αυθαιρεσίας. Χημικά, τυφλή βία, πυροβολισμοί στον αέρα και «που είναι ο Αλέξης, Οέο». Οι πορείες και οι διαμαρτυρίες είναι καθημερινές. Οι μαθητές και οι φοιτητές πρωτοστατούν. Η αγανάκτηση του κόσμου, τουλάχιστον απέναντι στην αστυνομία είναι εμφανής. Τα ξένα μέσα συνεχίζουν να ασχολούνται με το θέμα. Προσπαθούν να το αναλύσουν και να βρουν αιτίες. Το συνδέουν με την οικονομική κρίση. Το παίρνουν πιο σοβαρά από τους Έλληνες πολιτικούς. Στους δρόμους έχει δημιουργηθεί ένα μέτωπο. Ένα μέτωπο απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία, όπως αυτή εκφράζεται αρχικά από την Αστυνομία ως όργανο της κρατικής εξουσίας, αλλά σιγά σιγά μπαίνουν στο παιχνίδι και οι άλλες πλευρές. Επανέρχεται στο προσκήνιο το πόρισμα για το Βατοπέδι. Οι πορείες συνεχίζονται. Εμφανίζονται «αγανακτισμένοι πολίτες» που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Αρχίζουν να βγαίνουν φωτογραφίες και βίντεο που αποκαλύπτουν «κουκουλοφόρους» και «γνωστούς-άγνωστους» να συνεργάζονται με την αστυνομία. Το παρακράτος σε όλο του το μεγαλείο. «Πρωτοφανή» πράγματα. Οι φοιτητές και οι μαθητές συνεχίζουν να είναι στον δρόμο. Την αλληλεγγύη τους εκφράζουν νέοι σε όλο τον κόσμο. Τους Έλληνες μαθητές φαίνεται να αφουγκράζεται ο Γάλλος πρόεδρος, ο οποίος αποσύρει εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για τα σχολεία. Εδώ, τίποτα. Ελάχιστοι προβληματισμοί. Η συζήτηση γίνεται γύρο από την πληγείσα χριστουγεννιάτικη αγορά και το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο του κ. Κακλαμάνη. Ο μέσος Έλληνας αναρωτιέται τι φταίει. Δηλαδή, όχι ότι αναρωτιέται ο ίδιος. Αναρωτιέται ο κ. Πρετεντέρης για αυτόν. Καλοί οι νέοι και το παιδάκι πήγε άδικα, και η γενιά των 700 euro έχει δίκαιο και σε τελική ανάλυση, όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες και λαμόγια που λέει και ο Λιακόπουλος, αλλά επιτέλους, πότε θα σταματήσουν τις αναταραχές και τις πορείες τα κωλόπαιδα μπας και σταυρώσουμε κανένα euro και εμείς οι νοικοκυραίοι που σε τελική ανάλυση δεν τους φταίμε και σε τίποτα. Αρκετά αγωνιστήκατε για φέτος. Ας κάνουμε γιορτές και συνεχίζεται τους αγώνες του χρόνου πάλι. Μην χαλάσουν και οι εορταστικές προετοιμασίες του Δημάρχου. Σωστά;
Όχι ακριβώς. Γράφοντας όλα τα παραπάνω, αναρωτιέμαι, τι πραγματικά έγινε τις εβδομάδες που πέρασαν; Πρέπει να μείνουμε μόνο στα γεγονότα ή υπάρχουν και άλλα σημαντικά συμπεράσματα που πρέπει να βγουν από την όλη ιστορία. Όλα αυτά που έγιναν, μήπως ανέδειξαν μία βαθύτερη κρίση που υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία; Ήταν αρκετά όσα έγιναν για να πυροδοτήσουν μια διαδικασία κάθαρσης ή τουλάχιστον να ενεργοποιήσουν κάποια αντανακλαστικά της κοινωνίας ή θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη κρίση. Μήπως χρειάζεται κάτι ακόμα πιο δραματικό; Προβληματίστηκε ο κόσμος με όσα έγιναν; Μάθαμε τίποτα; Κερδίσαμε τίποτα;
Το αν προβληματίστηκε ο κόσμος με όσα είδε να γίνονται και το ποια είναι η πραγματική διάσταση των γεγονότων, με απασχόλησε από τις πρώτες μέρες. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω γράψει τίποτα όλο αυτό τον καιρό. Αν και έγιναν διάφορα, που συνήθως αφορούν την θεματολογία του συγκεκριμένου blog, δεν ήθελα να γράψω κάτι άλλο πριν γράψω για όλα αυτά τα γεγονότα που ζήσαμε αυτές τις ημέρες. Και ήθελα πριν γράψω κάτι, να έχω κάποια συνεκτική εικόνα του τι συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει και των πραγματικών διαστάσεων της όλης ιστορίας. Φοβάμαι ότι δυστυχώς είμαι σε πολύ λίγο καλύτερη θέση τώρα από ότι ήμουν στις αρχές. Επιπλέον η εικόνα που έχω είναι κάπως απογοητευτική.
Φυσικά, από φίλους, συμφοιτητές, συναδέλφους, αλλά και αρκετό κόσμο ακόμα, είδα προβληματισμό προς τη «σωστή» κατεύθυνση. Αλλά λίγο πολύ, ο κόσμος που είδα να προβληματίζεται ήταν άνθρωποι που περίμενα ότι θα αντιδράσουν έτσι. Σίγουρα είναι κέρδος και αυτό, αλλά δεν είναι αρκετό. Στον περισσότερο κόσμο η όλη ιστορία μάλλον ενεργοποίησε συντηρητικά αντανακλαστικά.
Ο μήνας που πέρασε, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να έχει κάνει σαφές στον καθένα ότι υπάρχει πρόβλημα σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας μας και ότι τα προβλήματα αυτά είναι βαθιά.
Αντί αυτού, σε πολύ κόσμο δημιουργήθηκε απλά η επιφανειακή αίσθηση της ανομίας κατά τη διάρκεια των επεισοδίων και της απουσίας του κράτους, αφού δεν κατάφερε να προστατέψει τις περιουσίες των νοικοκυραίων από τις καταστροφές και το πλιάτσικο, ενώ πολλοί προβληματίστηκαν για την ανικανότητα της αστυνομίας να καταστείλει αποτελεσματικά την «εξέγερση», επισημαίνοντας τον ευνουχισμό της. Δεν είναι εκεί όμως το πρόβλημα.
Το πρόβλημα στο οποίο αναφέρομαι δεν περιορίζεται ούτε κατ’ ελάχιστο στην επιχειρησιακή ικανότητα της αστυνομίας ή τις εντολές που μπορεί να είχε από την πολιτική της ηγεσία (που σίγουρα πρέπει να ήταν σχετικά αντιφατικές αν κρίνουμε από την εικόνα που παρουσίασε). Δεν περιορίζεται ούτε καν στο θέμα της ικανότητας των αστυνομικών να φέρουν όπλα, με το οποίο προσπάθησε να κερδίσει τις εντυπώσεις η πολιτική ηγεσία με τις σχετικές διατάξεις που ψήφισε σε χρόνο dt και αφορούσαν τα ψυχολογικά τεστ και τα σχετικά. Όλα αυτά δεν ξεπερνούν ούτε την επιφάνεια.
Χονδρικά μπορούμε να πούμε, ότι όλη η λειτουργία της κοινωνίας μας βασίζεται στις εξουσίες που παραχωρούμε εμείς, ο λαός, σε θεσμοθετημένα όργανα για να τις διαχειριστούν εκ μέρους μας, το σύνολο των οποίων είναι
το κράτος. Οι εξουσίες αυτές είναι τρείς, η νομοθετική, η δικαστική και η εκτελεστική. Την νομοθετική εξουσία, αναλαμβάνουν οι βουλευτές, οι οποίοι νομοθετούν μέσα στη βουλή, για το λαό. Την δικαστική εξουσία, αναλαμβάνουν οι δικαστές, οι οποίοι εφαρμόζουν τον νόμο και αποδίδουν το δίκαιο στα δικαστήρια. Τέλος την εκτελεστική εξουσία, αναλαμβάνει η κυβέρνηση, της οποίας όργανο είναι η αστυνομία, η οποία εφαρμόζει τις αποφάσεις της δικαστικής και της νομοθετικής εξουσίας και προστατεύει τους πολίτες. Όλοι αυτοί οι θεσμοί βρίσκονται σε βαθιά κρίση.
Όσα έγιναν τις τελευταίες εβδομάδες, μπορεί να είχαν ως αφορμή μία ακραία έκφραση της κρίσης που υπάρχει στην αστυνομία, αλλά είναι ενδεικτικά της συνολικής κρίσης σε όλους τους θεσμούς και αποτελούν κομμάτια της μεγαλύτερης εικόνας που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, με τα διάφορα κυβερνητικά σκάνδαλα, τα οικονομικά σκάνδαλα, τα παραδικαστικά κυκλώματα και όλα τα σχετικά της Ελληνικής καθημερινότητας. Δεν είμαι και κανένας φοβερός πολιτικός αναλυτής για να επιχειρήσω να κάνω μια εξαντλητική ανάλυση όλων αυτών των προβλημάτων και σίγουρα υπάρχουν πολλές τέτοιες αναλύσεις που μπορεί να βρει κανείς αν ψάξει (σίγουρα υπάρχει πολύ υλικό στις σελίδες φίλων blogger). Εγώ απλά θα απαριθμήσω μερικά σημεία ενδεικτικά.
Ξεκινώντας λοιπόν από την αστυνομία (που είναι και ο πρωταγωνιστής των ημερών), είναι πολλά και καλά καταγεγραμμένα τα περιστατικά αυθαιρεσίας της αστυνομίας (πολλά βγήκαν στη φόρα αυτές τις ημέρες). Αυτά όμως τελικά αποτελούν απλά την κορυφή ενός παγόβουνου. Ένα παγόβουνο που στην βάση του υπάρχουν παρακρατικές τακτικές και λειτουργίες, κατάλοιπα άλλων εποχών, σχέσεις με «νόμιμες» ή και εκτός νόμου οργανώσεις που εξυπηρετούν από απλά φασιστικές νοοτροπίες, μέχρι παράνομα συμφέροντα και το οργανωμένο έγκλημα, κακή διάρθρωση, κακή εκπαίδευση, μη ικανοποιητικό πλαίσιο λειτουργίας, κακός επιχειρησιακός σχεδιασμός, ατιμωρησία και πολλά ακόμα, αλλά το κυριότερο, έλλειψη παιδείας από τον ένστολο που του έχει ανατεθεί να διαχειριστεί μία εξουσία και δεν έχει τα εφόδια να το κάνει.
Στην συνέχεια σχετικά με τη δικαιοσύνη, μπορούμε να ξεκινήσουμε με το σχετικά πρόσφατο περιστατικό (με την έννοια ότι ήταν να εκδικαστεί η υπόθεση πριν λίγο καιρό, αλλά αναβλήθηκε) του παιδιού με τα
πράσινα allstar, που είναι ενδεικτική περίπτωση κραυγαλέας άδικης κατηγορίας (αποτέλεσμα μίας ακόμα έκφρασης αστυνομικής αυθαιρεσίας), και να φτάσουμε στις
ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες που αλληλεπιδρούν με τα δικαστήρια (δεν είναι και πολύ μακριά μας η υπόθεση του
blogme.gr), όπου πρέπει να θεωρείσαι τυχερός, όχι αν δικαιωθείς, αλλά αν δεν βγεις χειρότερα μπλεγμένος από ότι όταν μπήκες μέσα σε ένα δικαστικό μέγαρο, αν καταφέρεις και βγεις ποτέ. Ή να πούμε για ένα μεγάλο μέρος δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων που είναι εγκυκλοπαιδικά και επιστημονικά (σε ότι αφορά την επιστημονική μέθοδο δηλαδή) αμόρφωτοι σε βαθμό που δεν μπορούν να επιτελέσουν σοβαρά το έργο τους. Και από εκεί να πάμε στα ακόμα πιο μεγάλα σε κλίμακα, με παραδικαστικά κυκλώματα, σκάνδαλα με πρωταγωνιστές δικαστές ή δικηγόρους λαμόγια, παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης, γνωμοδοτήσεις κου κου ρου κου όπου οι δικαστές θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ίσους από τους άλλους αποφασίζοντας ότι
τα δικά τους οικονομικά αιτήματα είναι πιο δίκαια από των άλλων πολιτών, και πολλά ακόμα, για τα οποία γράφουν καθημερινά πιο ειδικοί (όπως ο φίλος
χασοδίκης).
Για να φτάσουμε τέλος στους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις. Τι να πεις για τους πολιτικούς και να μην είναι λίγο. Οικονομικά σκάνδαλα; Πολιτικές αυθαιρεσίες; Καταπάτηση του νόμου; Αντιλαϊκές πολιτικές; Και άλλα οικονομικά σκάνδαλα; Αναξιοκρατία; Απουσία οράματος και πολιτικών προτάσεων; Τι να πεις; Ας πω λοιπόν ένα συγκεκριμένο και να μείνω σε αυτό. Το χειρότερο, εκτός από την απόλυτη απουσία παροχής παιδείας, είναι η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο, με την βοήθεια ψευτοδιλημμάτων τύπου δικομματισμός ή ακυβερνησία, ότι δεν έχουμε επιλογή. Ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος να κυβερνήσει εκτός από τα ίδια και τα ίδια άτομα ή τα παιδιά τους ή τα παιδιά των παιδιών τους. Η αίσθηση αυτή λοιπόν του αδιεξόδου, όπου είσαι αναγκασμένος να εναποθέσεις μοιρολατρικά την τύχη σου στα χέρια του όποιου είναι στην εξουσία ή φαίνεται να έχει την δυναμική να αναλάβει την εξουσία, είναι μάλλον το μεγαλύτερο πρόβλημα, η μεγαλύτερη κρίση που βρίσκεται μπροστά μας.
Και εδώ έρχεται η προσωπική ευθύνη που έχει ο καθένας μας, απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Είμαστε λοιπόν όλοι υπόλογοι, γιατί παραδώσαμε του εαυτούς μας στα χέρια των κρατούντων και πιστέψαμε στο αδιέξοδο που μας πλάσαραν. Όταν λοιπόν κάποιος αναρωτιέται, σε τι φταίει ο νοικοκύρης που του σπάνε το μαγαζί και του καίνε το αυτοκίνητο, η απάντηση είναι η παραπάνω. Όλοι φταίμε, γιατί στη δημοκρατία όλοι είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους, ατομικές και συλλογικές, όπου και αν αυτές οδηγούν. Και φυσικά, όλα τα παραπάνω, είναι εικόνες της ίδιας της κοινωνίας μας, η οποία είναι τόσο σάπια όσο και το κράτος στο οποίο έχει παραχωρήσει τις παραπάνω εξουσίες.
Το ρόλο τους σε όλα αυτά, έχουν παίξει φυσικά και τα ΜΜΕ, η "τέταρτη εξουσία", που από μέσα ενημέρωσης έχουν αναχθεί σε μέσα παραπληροφόρησης και αποβλάκωσης, αλλά δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτά σε αυτή τη συζήτηση.
Αυτά λίγο πολύ είναι τα συμπεράσματα στα οποία μπορεί να καταλήξει κανείς ή έστω τα συμπεράσματα που κατέληξα εγώ. Φυσικά, αυτές είναι απλές σκέψεις, ίσως και προφανείς και σίγουρα όχι κάτι καινούριο. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να φτάσει και σε άλλα συμπεράσματα ή σε διαφορετικά συμπεράσματα. Πιστεύω όμως ότι τα παραπάνω ή τουλάχιστον κάποια από αυτά είναι ζητήματα με τα οποία πρέπει να ήρθε αντιμέτωπος όποιος προβληματίστηκε αυτές τις ημέρες (σίγουρα όχι η κυβέρνηση, η οποία μόλις άρχισε να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της υπόθεσης Βατοπεδίου). Κανείς όμως δεν πρέπει να μείνει σε αυτό μόνο, δηλαδή την συνειδητοποίηση της ύπαρξης προβλήματος και της έκτασης που αυτό έχει. Θα πρέπει να πάμε και στο επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από την αναζήτηση λύσης ή τουλάχιστον ενός αλγόριθμου, μίας διαδικασίας που να οδηγεί προς μία καλύτερη κατάσταση. Αυτό που μπορούμε να πούμε σε πρώτη φάση ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση είναι η αυτοβελτίωση. Να προσπαθήσει ο καθένας να βάλει το μικρό του λιθαράκι για να βελτιωθεί η κατάσταση, κάνοντας το σωστό. Αν και αρκετοί θα διαφωνήσουν, θεωρώ ότι αυτό δεν είναι λίγο. Μπορεί να μοιάζει λίγο, αλλά δεν είναι και σε τελική ανάλυση, είναι αναγκαία συνθήκη. Δεν μπορεί να θέλει κάποιος να φτιάξει μία δίκαιη κοινωνία όταν ο ίδιος είναι άδικος ή να φτιάξει μια ευνομούμενη κοινωνία ενώ ο ίδιος παρανομεί.
Αλλά και πάλι, αυτό το σημαντικό βήμα, σε πολλούς μπορεί να μην αρκεί και εδώ είναι που γυρνάμε στο δίλλημα της απουσίας επιλογής. Κάποιος μπορεί να μου πει ότι, μπορεί εγώ να μιλάω για ψευτοδίλλημα, αλλά το πρόβλημα είναι πραγματικό. Αν όχι αυτούς, τότε ποίον; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τα διάφορα κόμματα και τους κομματικούς μηχανισμούς που αναδεικνύουν συγκεκριμένα πρόσωπα και λογικές, που αναπαράγουν τα «ίδια» και τα «ίδια» άτομα στην εξουσία.
Εδώ λοιπόν, αφού μάλλον δεν υπάρχει μία απλή λύση σε αυτό το θέμα, η απάντησή και αν θέλετε η αφελής και ιδανική (με την έννοια του ιδανικού μοντέλου όπως χρησιμοποιείται στις φυσικές επιστήμες ως αφαίρεση) πρόταση μου είναι το παρακάτω μοντέλο. Καταρχήν, δεν βλέπω γιατί πρέπει οι πολιτικοί σχηματισμοί να είναι αυστηρά οργανωμένοι σε κόμματα, περιχαρακωμένα γύρω από κοινές ή κατ’ επίφαση κοινές ιδεολογίες. Και δεν βλέπω γιατί αυτό θα πρέπει να μεταφέρεται ευθέως στα κυβερνητικά σχήματα. Τα παραδείγματα κυβερνήσεων συνασπισμού για παράδειγμα δεν είναι λίγα και όταν υπάρχουν διαχρονικές πολιτικές δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να μην μπορεί να λειτουργήσει ένα σχήμα συνεργασίας. Αυτό κάνει σαφές, τουλάχιστον στην αρχή του, γιατί το δίλλημα δικομματισμός ή ακυβερνησία είναι ψευτοδίλλημα.
Αυτό το συμπέρασμα, εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα. Θα προτείνω δηλαδή κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας, στα οποία θα συμμετέχουν ανεξάρτητοι βουλευτές. Η φυσική των δυναμικών συστημάτων μας έχει δείξει ότι συστήματα που αποτελούνται από πολλά μέλη, μπορούν να αυτό-οργανώνονται ακόμα και όταν ακολουθούν μερικούς απλούς κανόνες και ανταλλάσουν πληροφορία μεταξύ τους. Σίγουρα ένα τέτοιο εγχείρημα αυτό-οργάνωσης δεν θα είναι εύκολο, αλλά εμένα τουλάχιστον δεν μου φαίνεται αδύνατο. Άρα ο πυρήνας αυτού του συστήματος θα είναι οι ανεξάρτητοι βουλευτές.
Φυσικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή με τα διάφορα κόμματα και δεν υπάρχει κανένας προφανής τρόπος να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Άρα πρέπει να σκεφτούμε ένα μηχανισμό που να λειτουργήσει ως δούρειος ίππος στο σύστημα, ώστε να καταφέρουμε να εισάγουμε τους ανεξάρτητους βουλευτές που αναφέρω παραπάνω. Εδώ λοιπόν θα γίνω λίγο σουρεαλιστικός και θα προτείνω μία Πλατωνική λογική στο πως θα επιλέγονται οι υποψήφιοι για ανεξάρτητοι βουλευτές. Δηλαδή, για να γίνω συγκεκριμένος, ένας τέτοιος υποψήφιος θα μπορεί να προτείνεται από μία κοινότητα, η οποία θα επιλέγει ένα αξιόλογο μέλλος της (σίγουρα όλοι είμαστε σε θέση να κρίνουμε ποια είναι τα πιο αξιόλογα μέλη της τοπικής μας κοινωνίας για παράδειγμα), το οποίο θα είναι υποχρεωμένο να εγκαταλείψει την όποια ενασχόλησή του για μία και μόνο τετραετία, αν εκλεγεί. Κανείς δεν θα μπορεί να εκλεγεί για περισσότερες από μία τετραετίες και αυτό είναι σημαντικό. Αυτό όμως δεν είναι το μόνο στοιχείο. Η κοινότητα από την οποία θα αναδεικνύεται ένας υποψήφιος θα είναι ενεργή. Δηλαδή, τα μέλη της θα είναι σε επαφή και θα εμπλέκονται σε δραστηριότητες σχετικές με τα κοινά. Θα είναι ενεργοί πολίτες, οι οποίοι θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους οργανώνοντας με αυτό τον τρόπο πολιτικές προτάσεις, οι οποίες θα αντικατοπτρίζονται στις πολιτικές θέσεις των εκπροσώπων που θα προκύπτουν ως ανεξάρτητοι βουλευτές. Η ιδέα αυτή, μπορεί να λειτουργήσει και σε μεγαλύτερη κλίμακα. Αν δηλαδή υπάρχουν περισσότερες τέτοιες ομάδες, τότε μπορούν εκπρόσωποί τους να μαζεύονται και να αλληλεπιδρούν λειτουργώντας ως think-tanks από τις οποίες θα παράγεται πολιτική. Σε αυτά τα think-tanks θα συμμετέχουν φυσικά και τα μέλη των κοινοτήτων που έχουν υπάρξει ανεξάρτητοι βουλευτές, προσφέροντας από εκεί την εμπειρία τους και τις ικανότητές τους. Η ιδέα των think-tanks δεν είναι κάτι καινούριο και μπορεί να δώσει πολλά χρήσιμα πράγματα. Αυτό μπορεί να μοιάζει με το πώς είναι στημένες οι τοπικές κομματικές οργανώσεις και από οργανωτική άποψη μπορεί να είναι έτσι, αλλά η ουσία του θα είναι (θα πρέπει να είναι) διαφορετική.
Και η ουσία είναι στην δημιουργία κοινοτήτων όπου αυστηρά όλα τα μέλη θα έχουν ενεργή συμμετοχή (ίσως αυτές οι κοινότητες να αποτελέσουν και μια εφαρμογή των social media). Από αυτές τις κοινότητες θα επιλέγονται οι πιο αξιόλογοι, οι οποίοι θα διεκδικούν την εκλογή τους στο βουλευτικό αξίωμα. Η θητεία του καθενός θα είναι αυστηρά μία τετραετία. Τέλος η πολιτική πρόταση του κάθε ανεξάρτητου βουλευτή, θα καθορίζεται από την εσωτερική ζύμωση της κάθε κοινότητας.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να οργανωθούν ακόμα και σε κομματικό σχήμα, το οποίο όμως δεν θα έχει κανένα κεντρικό μηχανισμό, αφού θα αποτελείται από ανεξάρτητα συστήματα τα οποία θα διοχετεύουν τις πολιτικές προτάσεις από τη βάση προς τα πάνω και όχι το ανάποδο. Χμ... θα μπορούσε να το πει κανείς και «Νέα Αξιοκρατία» ή «Πανελλήνιο Αξιοκρατικό Κίνημα» ή ακόμα καλύτερα «Όχι άλλο κάρβουνο».
Αλλά και αυτά ακόμα, δεν είναι αρκετά άμεσα, αν και η προετοιμασία τέτοιων κοινοτήτων μπορεί να ξεκινήσει άμεσα. Οπότε ως ακόμα πιο άμεση δράση, προτείνω την ενεργοποίηση και την συμμετοχή σε όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή. Ίσως είναι και ο καλύτερος τρόπος για τον καθένα να αποκτήσει καλύτερη εικόνα της κατάστασης που είναι ακόμα αρκετά δυναμική. Η συμμετοχή έχει μεγάλη σημασία.
Τέλος πάντων, εδώ τελειώνει το εορταστικό μου παραλήρημα, μετά από απουσία σχεδόν ενός μήνα. Σίγουρα έχω αφήσει πολλά σημεία που δεν τα άγγιξα, αλλά ήθελα απλά να μαζέψω διάφορες σκέψεις. Ελπίζω ο κόσμος να έχει προβληματιστεί από όσα έγιναν αυτό το μήνα και όλα αυτά να τον έκαναν τουλάχιστον να δει λίγο πιο μακριά από την άμεση γειτονιά του και το ατομικό του συμφέρον. Αυτή την στιγμή οι εξελίξεις στη
Γάζα είναι πολύ δυσάρεστες και όλα δείχνουν ότι η νέα χρονιά ξεκινάει με άσχημους οιωνούς τόσο για εμάς εδώ, όσο και για πολλούς ανθρώπους στον κόσμο. Αυτή η συνειδητοποίηση, ας μας δώσει τουλάχιστον κάποια ίχνη αλληλεγγύης για τα προβλήματα των άλλων.
Εύχομαι για την νέα χρονιά περισσότερη συνειδητοποίηση, περισσότερη αλληλεγγύη και περισσότερη ενεργοποίηση σε όλους.
Καλή Χρονιά.
