Κοίλη Γη ή Δημοσιογραφία του Κώλου

Η μόνη εφημερίδα που δεν είδα την Κυριακή ήταν Το ΒΗΜΑ.

Το Βλήμα λοιπόν στο ένθετο Βλήμα Science είχε ένα άρθρο "Γεωλογίας" με τίτλο, Το μυστήριο του Κέντρου της Γης.

Πραγματικά, αυτή τη σειρά των πόστς την βλέπω να γίνεται επική...

Το άρθρο λοιπόν του Βλήματος μας εισαγάγει από τις πρώτες γραμμές στο θέμα του

Εχουν περάσει 148 χρόνια αφότου πρωτοτυπώθηκε το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» του Ιουλίου Βερν και οι αναγνώστες του δεν παύουν να ονειρεύονται ότι θα επαληθευτεί κι αυτό, όπως τόσα άλλα μυθιστορήματά του. Απόδειξη; Δεν έχετε παρά να δείτε τις πωλήσεις βιβλίων που μιλούν για μια «Κοίλη Γη», τον «Μαύρο Ηλιο» στο εσωτερικό της και τις στρατιές των «Βριλ» οι οποίοι υποτίθεται ότι κατοικούν στα έγκατά της, σαν τους Καλικατζάρους της λαογραφίας μας...

Μάλιστα... μάλλον όλοι καταλαβαίνουν που πάει το πράγμα...

Αφού λοιπόν συνεχίζει το άρθρο και παρουσιάζει την "σχολική εκδοχή" για την δομή της γης (που είναι σαν αυγό κλπ...) μπαίνει στο ζουμί του πράγματος όπου μας πληροφορεί ότι η επιστήμη βασίζεται σε "χειροπιαστά στοιχεία" και ότι αφού κανείς δεν έχει πάει ακόμα στον πυρήνα της Γης, δεν μπορούν να είναι σίγουροι οι επιστήμονες για το τι συμβαίνει εκεί. Άσε που όλοι αυτοί συνέχεια τσακώνονται και δεν συμφωνούν ποτέ.
Έτσι και για την δομή της Γης υπάρχει τεράστια διαφωνία. Φυσικά η διαφωνία αυτή ξεκινάει από παλιά. Παλιά λοιπόν λέγανε ότι η Γη είναι επίπεδη (κάποιοι ακόμα το λένε). Μετά βγήκαν κάποιοι άλλοι και είπαν ότι η Γη είναι σφαιρική. Επειδή όμως οι άνθρωποι φοβόντουσαν ότι θα πέσουν από την άκρη της σφαιρικής Γης είπανε να κάψουν μερικούς που υποστήριζαν αυτή τη θεωρία. Και μετά οι άνθρωποι έκαναν τον γύρω της Γης και κατάλαβαν ότι τελικά δεν είναι επίπεδη.
Εντάξει, δεν τα λέει αυτά το άρθρο και άλλωστε δεν έγιναν και έτσι τα πράγματα, αλλά και αυτά που περιγράφει το άρθρο αντιστοίχως ακριβή είναι.

Το άρθρο λοιπόν σε μία παράγραφο υπό τον τίτλο "Οι πυλώνες του κόσμου μας", αφού μας ενημερώνει για όλες τις έριδες και τις διαφορετικές θεωρίες των επιστημόνων, μας πληροφορεί ότι

Τα τελευταία πέντε χρόνια είχαμε πλήθος νέων ανακαλύψεων από αυτή την παρατήρηση των σεισμικών κυμάτων οι οποίες μιλούσαν για διόλου ξεκάθαρο διαχωρισμό του «ασπραδιού» από τον «κρόκο»... Αυτόν τον Μάιο, όμως, δύο επιστήμονες κατόρθωσαν να βρουν τον κοινό τόπο όλων των μετρήσεων και να μας δώσουν ένα συνολικά αποδεκτό «υπερηχογράφημα» του εσωτερικού της Γης. Ηταν οι Αμερικανοί καθηγητές της Σεισμολογίας Εντ Γκαρνέρο (Ed Garnero) και της Γεωδυναμικής Αλεν Μακ Ναμάρα (Allen McNamara). Στις 2 Μαΐου 2008 δημοσίευσαν στο περιοδικό «Science» ένα μοντέλο το οποίο φέρνει τον μανδύα να έχει πολλές ανωμαλίες, άρα και σύσταση διόλου ομογενή

και το άρθρο συνεχίζει λέγοντας

Η πηγή αυτής της ανωμαλίας, όπως πιστεύουν οι δύο ερευνητές, εντοπίζεται στην ύπαρξη θερμοχημικών «στηλών μπαταρίας», εκ των οποίων μία βρίσκεται κάτω από τον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού και μία άλλη κάτω από εκείνον του Ειρηνικού. Οι στήλες αυτές συνδέουν το υπόβαθρο του γήινου φλοιού με τον εσωτερικό (στερεό) μανδύα και απαρτίζονται από «μεταλλαγμένο περοβσκίτη» (post-perovskite).

Ακόμα πληροφορούμαστε ότι, "Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι υπό συνθήκες πολύ υψηλής πίεσης τα άτομα του περοβσκίτη αλλάζουν φάση, αποκτώντας πολύ σφιχτότερη δομή και υπεραγώγιμες ιδιότητες", ενώ τελικά μαθαίνουμε και ότι

Οι δύο πυλώνες-μπαταρίες που «υποβαστάζουν» τους δύο μεγάλους ωκεανούς του πλανήτη παίζουν κύριο ρόλο στα υπόγεια ρεύματα τα οποία τον διατρέχουν.

Μετά από όλα αυτά, το άρθρο συνεχίζει αναφέροντας ότι θα ξεκινήσουν αποστολές που θα πάνε να ψάξουν την τρύπα που οδηγεί στο εσωτερικό της Κοίλης Γης, ενώ κάνει αναφορά και στη θεωρία του Marvin Herndon για το Georeactor την οποία και συσχετίζει με την θεωρία του «εσωτερικού Ηλιου», ενώ αναφέρεται και στην Kola Superdeep Borehole, το πιο βαθύ πηγάδι που έχει ανοιχτεί στη Γη.

Το άρθρο κλείνει με την παράγραφο

Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα επιχειρήματα των «ορθόδοξων» φυσικών κατά της δυνατότητας ύπαρξης Κοίλης Γης και ζωής σε αυτήν τώρα στρέφονται εναντίον τους. Ελεγαν με χλεύη ότι τέτοιες συνθήκες θα ήταν δυνατές μόνο με αλχημεία. Αλλά, τα τελευταία ευρήματα μάς μιλούν όντως για μια αλχημεία η οποία συμβαίνει στο εσωτερικό του πλανήτη, με δομές πετρωμάτων που μεταλλάσσονται και αποκτούν ελαστικές και υπεραγώγιμες ιδιότητες. Η ύπαρξη «εσωτερικού Ηλιου» τώρα πια δεν θεωρείται απίθανη και - αν αποδειχτεί η δυνατότητα ψυχρής σύντηξης - θα μπορούσε να γίνει και σίγουρο στοίχημα. Επίσης, η δυνατότητα ύπαρξης «ζωής στα Τάρταρα» δεν αποκλείεται πλέον, όπως και το ότι... «τα διαμάντια είναι ο καλύτερός μας φίλος».

Μάλιστα... καλώς τα παιδιά... 3-0 που λέει και ο Αλέφαντος, μόνο που η συνέχεια είναι γνωστή.

Στον "πυρήνα" του όλου άρθρου, θα έλεγα ότι βρίσκεται η εργασία στο SCIENCE των Garnero και McNamara. Η αναφορά είναι συγκεκριμένα το άρθρο, Garnero, E.J., and A.K. McNamara, Structure and Dynamics of Earth's Lower Mantle, Science, 320, 626-628, 2008. Θα έλεγα ότι είναι ενδιαφέρουσα δουλεία. Είναι άλλωστε πολύ όμορφος ο τρόπος με τον οποίο μελετάνε οι Γεωλόγοι την δομή του εσωτερικού της Γης με την βοήθεια της ταχύτητας διάδοσης των διαφόρων κυμάτων. Μάλιστα στις σελίδες των McNamara και Garnero έχει μερικά πολύ όμορφα πραγματάκια (εικόνες και video) όπως αυτό,

In some locations on the Core-Mantle Boundary (CMB), ultra-low velocity wave speeds have been detected. Here, SPdKS is shown as delayed (red line) relative to predictions (blue line). The low velocities may be due to partially molted mantle.

το οποίο είναι μια σχηματική αναπαράσταση του πως από την διαφορά στην παρατηρούμενη ταχύτητα με την αναμενόμενη ταχύτητα διάδοσης των κυμάτων, μπορεί να βγει συμπέρασμα για την δομή της περιοχής στο σύνορο του μανδύα με τον πυρήνα ή αυτό,

In this image, we exploit the possibility that plumes originating in the deep mantle may originate near the edges of the low velocity structures (red). Thorne et al [2004] shows this is at least statistically true for the Earth.

και αυτό

Thermochemical piles predicted for a 255 km intrinsically more-dense layer after the past 120 million years of plate motions have been employed. Dense material is shown as transparent while. Taken from McNamara and Zhong (2005).

που έχουν σχέση με το συγκεκριμένο άρθρο.

Το άρθρο λοιπόν μας λέει στο abstract

Processes within the lowest several hundred kilometers of Earth’s rocky mantle play a critical role in the evolution of the planet. Understanding Earth’s lower mantle requires putting recent seismic and mineral physics discoveries into a self-consistent, geodynamically feasible context. Two nearly antipodal large low-shear-velocity provinces in the deep mantle likely represent chemically distinct and denser material. High-resolution seismological studies have revealed laterally varying seismic velocity discontinuities in the deepest few hundred kilometers, consistent with a phase transition from perovskite to post-perovskite. In the deepest tens of kilometers of the mantle, isolated pockets of ultralow seismic velocities may denote Earth’s deepest magma chamber.

που σημαίνει με λίγα λόγια ότι πράγματι η μελέτη των σεισμικών κυμάτων υποδεικνύει την ύπαρξη διαφοροποιήσεων στην πυκνότητα και την σύνθεση του υλικού σε κάποιες περιοχές στον μανδύα συμβατές με αλλαγή φάσης του perovskite σε post-perovskite. Συγκεκριμένα λοιπόν το άρθρο λέει για αυτές τις διαφοροποιήσεις στην πυκνότητα του υλικού και τις δομές που δημιουργούν:

Seismic data suggest that two broad regions with lowered shear-wave speeds and higher than average density lie beneath the Pacific and Africa. The African anomaly appears to extend upward from the Core-Mantle Boundary (CMB) about 1000 km... The boundaries between these large low-shear-velocity provinces (LLSVPs) and normalmantle are sharp, as implied by seismic waves that graze LLSVP edges. Geodynamic calculations show that chemically distinct deep-mantle regions can be formed and maintained, whereby mantle convection sweeps intrinsically denser material toward upwelling regions resembling LLSVP geometry. This material must have intrinsic density elevated by a few percent relative to the surrounding mantle; if higher, structures would flatten out along the CMB, and if lower, they would be easily entrained in upwellings. If the resultant density is less than that of the surrounding mantle, the material is buoyant and forms large, doming structures that actively rise through the mantle. Alternatively, these thermochemical superplumes may heat up and rise because of excess thermal buoyancy, then cool and sink because of decreased thermal buoyancy... If LLSVP thermal and compositional buoyancy are roughly balanced, then near-neutral or negative buoyancy can yield long-lived stable structures. Piles are passively swept and shaped by mantle convection, preferentially accumulating into ridge-like structures beneath dominant upwelling centers (the Pacific and Africa)... Geodynamicmodels predict that superplumes have doming, concave-downward tops; piles, on the other hand, have concave-upward tops surrounded by ridges. A velocity reduction some 300 to 400 km above the CMB is imaged in the central Pacific (17) and may represent the top of the Pacific pile...

Χονδρικά, σύμφωνα με τα παραπάνω, στον ρευστό μανδύα μπορούν να δημιουργηθούν δομές εξαιτίας της ανόδου ή της καθόδου υλικού που έχει διαφορετική πυκνότητα ή θερμοκρασία από το υπόλοιπο υλικό που το περιβάλει, που οφείλεται στην άνωση που θα αισθάνεται αυτό το υλικό. Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις μάλιστα, όπου η άνωση από την θερμοκρασιακή διαφορά αντισταθμίζει περίπου την άνωση από τη διαφορά στη σύσταση, μπορεί να δημιουργούνται και σταθερές δομές. Αυτές οι δομές ονομάζονται στο άρθρο «Piles» και αποτελούν έναν τύπο των mantle plums.

Φυσικά το άρθρο ούτε καταργεί την καθιερωμένη αντίληψη για την δομή του εσωτερικού της Γης, ούτε μιλάει για κουφάλες μέσα στον μανδύα και φυσικά ούτε αλλάζει το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων (αμάν με τα σχολικά βιβλία, όλοι βαλθήκανε να τα αλλάξουνε).

Αντιθέτως, νομίζω ότι είναι προφανές τι συνέβη. Ο αρθογράφος, την φράση «thermochemical plumes» την μεταφράζει ως θερμοχημικές «στήλες μπαταρίας» και την λέξη «Piles» την μεταφράζει ως «πυλώνες-μπαταρίες που υποβαστάζουν». LOL

Άλλο που δεν ήθελε για να αρχίσει το ψευδοεπιστημονικό παραλήρημα για την Κοίλη Γη, αφού οι επιστήμονες βρήκαν κιόλας τους «πυλώνες που υποβαστάζουν τους δύο μεγάλους ωκεανούς του πλανήτη».

Αποκορύφωμα της άγνοιας του δημοσιογράφου, εκτός από το ότι δεν κατάλαβε να μεταφράσει σωστά τους όρους, είναι και το γεγονός ότι ισχυρίζεται ότι οι επιστήμονες βρήκαν επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια και τόσες αντιπαραθέσεις, ότι η Γη είναι κούφια με την βοήθεια της διάδοσης των σεισμικών κυμάτων στη λογική του υπερηχογραφήματος. Η λογική με την οποία δουλεύει αυτό το πράγμα (όπως και στο υπερηχογράφημα) είναι ότι καθώς το κύμα περνά από περιοχές με διαφοροποιήσεις στην πυκνότητα, αλλάζει η ταχύτητα και η διεύθυνση διάδοσης του κύματος, έτσι ώστε από το κύμα που θα πάρει κάποιος πίσω θα μπορέσει να καταλάβει λίγο-πολύ την δομή και την μορφολογία του υλικού από το οποίο πέρασε. Αν όμως αντί για μικρές διαφοροποιήσεις, υπάρχει κάποια δραματική αλλαγή στην πυκνότητα του υλικού, όπως για παράδειγμα μία τρύπα, τότε στο σύνορο της τρύπας το κύμα θα ανακλαστεί τελείως, πράγμα που θα δώσει μία πολύ χαρακτηριστική εικόνα. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν κάποιος πάει να κάνει υπέρηχο στην ουροδόχο κύστη, πρέπει να έχει σκάσει πρώτα στο νερό ώστε να μην υπάρχουν κενοί χώροι που θα χαλάνε την εικόνα στον υπέρηχο. Άρα αν η Γη ήταν κούφια, αυτό θα είχε φανεί από την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να μελετάμε τέτοια σεισμολογικά δεδομένα και δεν θα ήταν πεδίο αντιπαράθεσης και διαφωνίας.

Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά στις «υπεραγώγιμες» ιδιότητες του post-perovskite. Από πού προκύπτει όμως αυτό; Το άρθρο του K. Hirose στο οποίο γίνεται η αναφορά στις ιδιότητες αγωγιμότητας του post-perovskite έχει δημοσιευτεί και αυτό στο SCIENCE, όπου διαβάζουμε στο abstract ότι η αγωγιμότητα του υλικού ξεπερνάει τα 100 Siemens (την μονάδα μέτρησης, όχι την εταιρία) ανά μέτρο. Το ένα Siemens είναι 1/Ohm, άρα τα 100 Siemens ανά μέτρο είναι 0.01 Ohm επί μέτρο. Απλά αρκεί να αναφέρω ότι ο χαλκός που είναι ένας τυπικός καλός αγωγός, έχει αγωγιμότητα της τάξης του 10^9 Siemens ανά μέτρο. Ότι να ναι...

Μιλάμε για καμία σοβαρότητα. Απλά συρραφή πληροφοριών από δεξιά και αριστερά με τελείως άρπα κόλλα τρόπο χωρίς να καταλαβαίνει ο γράφων τι λέει, προκειμένου να βγει ένα φαντασμαγορικό αποτέλεσμα. Το αποκορύφωμα είναι φυσικά η τελευταία παράγραφος, όπου ο δημοσιογράφος βγάζει το απόσταγμα της άγνοιας και της παρανόησης που παρουσίασε σε όλο το άρθρο. Το συμπέρασμα φυσικά είναι ένα και βέβαιο,

"Τελικά... ποτέ μη λες ποτέ".

Βοήθειά μας με αυτά που διαβάζουμε.

Probing Quantum Gravity with MAGIC?

Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην έχει ακούσει για τα περίφημα 4' λεπτά που σύμφωνα με τη θεωρία των Ellis, Mavromatos και Nanopoulos "ανατρέπουν" όλη τη φυσική και καταρρίπτουν την θεωρία της σχετικότητας του Einstein.
Για αυτό το θέμα λοιπόν είχα γράψει μία σειρά από posts, Ενδιαφέροντα νέα από το MAGIC, Ομιλία Δ. Νανόπουλου 5/12/07, Τα 4’ που (δεν) ανατρέπουν τη Φυσική και η ομιλία Νανόπουλου και Markarian 501 και Νανόπουλος, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο τεχνικά.

Κατά βάση όμως, στο post Ομιλία Δ. Νανόπουλου 5/12/07 εξηγούσα σχετικά αναλυτικά γιατί δεν έχει νόημα η συσχέτιση της θεωρίας των Ellis, Mavromatos και Nanopoulos με τις παρατηρήσεις των ενεργών γαλαξιακών πυρήνων από το MAGIC και ότι δεν μπορεί να ελεγχθεί η πρόβλεψη σχέσης διασποράς για τα φωτόνια από τέτοιες παρατηρήσεις.

Με δύο λόγια (για λεπτομέρειες δείτε την κατάλληλη παράγραφο του αρχικού post) προκειμένου να ελεγχθεί από τους χρόνους άφιξης η σχέση διασποράς που προτείνετε από τη θεωρία Νανόπουλου, δηλαδή για να ελεγχθεί ότι τα φωτόνια των ακτίνων γάμμα κινούνται με διαφορετική ταχύτητα ανάλογα με την ενέργειά τους, πρέπει να υποθέσουμε ότι όλα τα φωτόνια, όλων των ενεργειών, ξεκίνησαν ταυτόχρονα από την πηγή και άρα η όποια διαφορά στους χρόνους άφιξης πρέπει να οφείλεται στην διαφορά στην ταχύτητα.

Αυτή όμως η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέρουμε για το πως παράγονται τα φωτόνια γάμμα στους ενεργούς γαλαξίες, όπως εξηγώ εδώ. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία του Synchrotron Self Compton (SSC) τα φωτόνια παράγονται σε διαφορετικούς χρόνους, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της επιτάχυνσης των ηλεκτρονίων (τα οποία και φτιάχνουν τα φωτόνια), και άλλες φορές εκπέμπονται πρώτα τα υψηλής ενέργειας φωτόνια ενώ άλλες φορές εκπέμπονται πρώτα τα χαμηλής ενέργειας φωτόνια.

Ε, ωραία... και τώρα που κολλάει αυτή η συζήτηση;

Την αρχική εργασία τους οι Ellis, Mavromatos και Nanopoulos την είχαν καταθέσει στο περιοδικό Physical Review Letters όπου και τελικά δεν προχώρησε σε δημοσίευση (προφανώς). Αφού λοιπόν δεν δημοσιεύθηκε εκεί η εργασία, κατατέθηκε και θα δημοσιευθεί στο περιοδικό Physics Letters B (και από Science Direct) αφού έγιναν κάποιες μικροαλλαγές, οι οποίες σχετίζονται και με την εκπεφρασμένη αναφορά της πιθανότητας να μην έχει νόημα η ανάλυσή τους αν στην πηγή η ακτινοβολία παράγεται με το modified Synchrotron Self Compton. Φυσικά δεν ξέρουμε άλλον μηχανισμό παραγωγής της ακτινοβολίας από τους AGNs (άλλον από το SSC) και αυτός ο μηχανισμός κολλάει πολύ καλά με το σύνολο των παρατηρήσεων, οπότε η υπόθεση είναι λίγο τι κάνει νιάου νιάου.
Φυσικά δεν είναι παράλογο που οι Ellis, Mavromatos και Nanopoulos δεν αφήνουν την ιδέα του έλεγχου με το MAGIC να πεθάνει. Δεν συζητάμε άλλωστε για την ίδια τη θεωρία τους, αλλά για το κατά πόσο μπορεί να ελεγχθεί από τους AGNs.

Οπότε σε αυτό το σημείο θα έλεγα

όπου φυσικά αυτό το Myth Busted είναι ποιοτικά διαφορετικό από το προηγούμενο, αφού αφορά μόνο τον ισχυρισμό περί Probing Quantum Gravity with MAGIC.

Πέρα από αυτό όμως, ακόμα και στο επί της ουσίας ζήτημα της ύπαρξης διαφοράς στην ταχύτητα των φωτονίων ανάλογα με την ενέργεια που έχουν, υπάρχει μία σειρά από εργασίες με αρνητικά αποτελέσματα όπως:
New constraints on Planck-scale Lorentz Violation in QED from the Crab Nebula
Gamma-ray polarization constraints on Planck scale violations of special relativity
Constraints on quantum gravity from fast VHE gamma-ray flares of AGN

Η συνέχεια σ' αυτό το θέμα επί της οθόνης.

Against Big Bang ή Δημοσιογραφία του Κώλου

Η αλήθεια είναι ότι τους την είχα στημένη...
Τους περίμενα στη γωνιά...
Και δυστυχώς ήταν συνεπείς στο ραντεβού τους.

Αποφάσισα λοιπόν σήμερα, να βγω να πιω έναν καφέ και να ρίξω μία ματιά στις κυριακάτικες εφημερίδες, περιμένοντας να δω τις γνωστές μπούρδες περί "Πειράματος του Θεού" και όλα τα σχετικά.
Αυτό που είδα όμως, ξεπερνούσε και την πιο τρελή φαντασία. Ο Richard Feynman ζει και μας κάνει και πλάκα (κάτι σαν τον Andy Kaufman).

Πηγή αυτής της συγκλονιστικής πληροφορίας, η έγκυρη εφημερίδα Ελευθεροτυπία και συγκεκριμένα το άρθρο της Γεωργίας Λινάρδου με τίτλο "Η μεγάλη αντι-Big Bang σχολή".

Το θέμα του άρθρου, όπως λέει και ο τίτλος, είναι ένα μανιφέστο κατά του Big Bang:

Όμως, ένα πρωτοφανές μανιφέστο που υπογράφεται από 33 σημαντικά στελέχη της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας αμφισβητεί ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε εξαιτίας του Big Bang και υποστηρίζει ότι η επικράτηση αυτής της θεωρίας, με απλά λόγια, έγινε για το χρήμα και μόνο!

Το άρθρο λοιπόν, μας πληροφορεί στο τέλος του, ότι το συγκεκριμένο μανιφέστο που "ξεκίνησε το 2004 και γιγαντώνεται" το υπογράφει και ο Richard Feynman:

Κατά τον Ρίτσαρντ Φέινμαν, που υπογράφει και ο ίδιος το μανιφέστο, «η επιστήμη είναι ο πολιτισμός της αμφιβολίας».

Το άρθρο, φυσικά, μας πληροφορεί και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, όπως:

Εκτός από τους αντι-Big Bang και ο Στίβεν Χόκινγκ αντιμετωπίζει τουλάχιστον με επιφυλακτικότητα το πείραμα του αιώνα. Εφτασε στο σημείο να βάλει στοίχημα 100 δολάρια (τόσο αστεία προφανώς αντιμετωπίζει την όλη ιστορία) με τον ερευνητή Χιγκς, που πιστεύει ότι το μποζόνιο, που έχει πάρει το όνομά του, είναι το «σωματίδιο του Θεού».

Μας πληροφορεί δηλαδή πόσο αστεία φαίνεται η ιστορία της απόδειξης του Big Bang από το πείραμα στο CERN στον S. Hawking (πράγμα που υπό μία έννοια δεν είναι λάθος, αφού το CERN δεν πάει να αποδείξει το Big Bang) και μας πληροφορεί ακόμα ότι ο P. Higgs πιστεύει ότι το μποζόνιο higgs είναι το "σωματίδιο του Θεού"...

Τι μας λέτε ρε παιδιά; Φοβερά πράγματα... που λέει και ο Λιακόπουλος!!!

Ε Λ Ε Ο Σ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Έλεος πια με την δημοσιογραφική μαλακία που σας δέρνει. Δεν σας μάθανε στη σχολή που βγάλατε ότι πρέπει να κάνετε έρευνα στα ρεπορτάζ σας;

Καταρχήν λοιπόν ο συγχωρεμένος ο Feynman έχει πεθάνει εδώ και 20 χρόνια και είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε θα φασκέλωνε με χέρια και με πόδια αν διάβαζε το συγκεκριμένο άρθρο.

Κατά δεύτερον, ο S. Hawking μαζί με τον R. Penrose την δεκαετία του 70 θεμελίωσαν μία σειρά από θεωρήματα σχετικά με τις ανωμαλίες (singularity theorems) που ουσιαστικά προσέφεραν την θεωρητική θεμελίωση της δυνατότητας ύπαρξης των μελανών οπών και του Big Bang. Ακόμα, όλοι ξέρουν ότι οι S. Hawking είχε βάλει ακόμα ένα στοίχημα στο παρελθόν, αυτή τη φορά με τον Kip Thorne, για το ζήτημα της ύπαρξης των μελανών οπών. Ο Hawking είχε στοιχηματίσει λοιπόν ενάντια στην ύπαρξη των μελανών οπών (ναι ναι, αυτός που τις θεμελίωσε) και το στοίχημα ήταν ότι θα πλήρωνε μία ετήσια συνδρομή στο περιοδικό Penthouse στο όνομα του Thorne. Όπως λέει και ο ίδιος στο Χρονικό του Χρόνου:

This was a form of insurance policy for me. I have done a lot of work on black holes, and it would all be wasted if it turned out that black holes do not exist. But in that case, I would have the consolation of winning my bet, which would win me four years of the magazine Private Eye. If black holes do exist, Kip will get one year of Penthouse. When we made the bet in 1975, we were 80% certain that Cygnus was a black hole. By now, I would say that we are about 95% certain, but the bet has yet to be settled.

πράγμα το οποίο μας λέει πολλά για την λογική αυτών των στοιχημάτων.

Τέλος, η πρόταση "...με τον ερευνητή Χιγκς, που πιστεύει ότι το μποζόνιο higgs είναι το «σωματίδιο του Θεού»" είναι τόσο γελοία που είναι ανάξια σχολιασμού.

Φυσικά, η δημοσιογράφος, δεν μας δίνει καμία πηγή για το επικαλούμενο «μανιφέστο».

Με λίγο ψάξιμο, προκύπτει ο Eric Lerner, υποστηρικτής της θεωρίας του plasma universe ή electric universe και του plasma cosmology, ενώ το «μανιφέστο» μπορεί να το δει κανείς σε αυτή τη σελίδα. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για αυτή τη θεωρία και ειδικότερα σήμερα στην μετά WMAP εποχή. Εγώ απλά να θυμίσω ότι στις αρχές του χρόνου υπήρχε μία ιστορία σχετικά με τον αστεροειδή 2007 TU24 που θα πέρναγε κοντά από τη Γη (στην οποία αναφέρεται και ο Bad Astronomer) και η οποία ήταν βασισμένη στη θεωρία του electric universe ή κάποιας παραλλαγής της θεωρίας αυτής, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονταν κάποιοι.

Όπως και να έχει, το θέμα δεν είναι στη συγκεκριμένη θεωρία και τους υποστηρικτές της.

Το θέμα είναι η τραγική κατάσταση της «επιστημονικής δημοσιογραφίας» στην Ελλάδα, όπου ο κάθε άσχετος γράφει ότι του κατέβει στο κεφάλι ή ακόμα χειρότερα, εφαρμόζοντας καθιερωμένες τακτικές άλλων δημοσιογραφικών πεδίων, «δημιουργεί» ειδήσεις από το πουθενά, μαγειρεύοντας και εφαρμόζοντας κοπτοραπτική.

Επιτέλους, δεν μπορεί ο καθένας να ασχολείται με τη δημοσιογραφία πάνω σε επιστημονικά θέματα. Και αν στη Φυσική «δεν έγινε και τίποτα» (που προσωπικά θεωρώ ότι έγινε), όταν το θέμα είναι η Ιατρική ή η Οικολογία και το Περιβάλλον, τα πράγματα είναι σοβαρά.

Συγχαρητήρια λοιπόν στην Ελευθεροτυπία και την κ. Γεωργία Λινάρδου για την «πολύ καλή» δημοσιογραφική δουλειά.

Citius, Altius, Fortius LHC

Σήμερα λοιπόν είδαμε σε ζωντανή σύνδεση στο Παν/μιο, τις πρώτες δέσμες να κυκλοφορούν στους δύο δακτυλίους του LHC.

Άμεσα ερευνητικά, τα πειράματα του CERN δεν είναι στα ενδιαφέροντά μου. Αλλά τόσο τα σχετικά με το σωματίδιο Higgs και την Super Symmetry (SUSY), όσο και το ζήτημα των έξτρα διαστάσεων (large extra dimensions) και ότι αφορά τις mini black holes, με ενδιαφέρουν επιστημονικά (και ειδικότερα οι mini black holes που δεν είναι και τόσο μακριά μου). Έτσι το όλο γεγονός είχε και κάποια σχετική συγκίνηση.
Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τον κόσμο που οραματίστηκε αυτό το πείραμα και τον κόσμο που δούλεψε για αυτή τη μέρα και την περιμένει τόσα χρόνια.

Για εμένα πάντως, αυτό που για πολλούς ίσως μοιάζει τρομακτικό, δηλαδή το ενδεχόμενο της δημιουργίας των mini black holes στο LHC, είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό και ενδιαφέρον ενδεχόμενο. Και ο λόγος είναι ότι θα δείξει ακριβώς την ύπαρξη μεγάλων έξτρα διαστάσεων (σχετικά μεγάλες αλλά κλειστές, συμπαγοποιημένες).

Τέλος πάντων, με την κυκλοφορία της δέσμης σε όλο το μήκος του δακτυλίου, έγιναν διάφοροι έλεγχοι και στους ανιχνευτές. Εικόνες από τις καταγραφές του ATLAS μπορεί να βρει κανείς στη σελίδα Beam events seen by the ATLAS detector, ενώ καταγραφές από το CMS καθώς και διάφορα στοιχεία, μπορεί να δει κανείς στη σελίδα CMS e-commentary for the LHC First Beam Event.

ATLAS


CMS


Συνοψίζοντας, η μέρα σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα και άνοιξε ο δρόμος για ένα νέο παράθυρο στο σύμπαν.
Αυτό είναι αρκετό για να ξεχάσω όλες τις βλακείες που άκουσα (από συγκρούσεις με θεούς και δαίμονες, μέχρι να δοθούν τα λεφτά του CERN για να ταΐσουμε τον κόσμο που πεινάει).
Το μόνο που μένει να πω είναι:

Citius, Altius, Fortius...

--------------------------------------------
Update: Από το Wired magazine, αυτό το video



Update2: Καταγραφές και από το ALICE υπάρχουν στη σελίδα A Large Ion Collider Experiment:

ALICE

LHC First Beam event

Παραθέτω την παρακάτω ανακοίνωση:

LHC First Beam on
10 September 2008

Πρóσκληση

Την Τετάρτη, στις 10 Σεπτεμβρίου, η πρώτη δέσμη πρωτονίων θα τεθεί σε κυκλική κίνηση στην υπóγεια σήραγγα του επιταχυντή LHC.

Ελάτε στο αμφιθέατρο «Αριστοτέλης» του Τμήματος Φυσικής στις 10 το πρωί, να δείτε μαζί μας σε ζωντανή μετάδοση απó το CERN, τις πρώτες στιγμές στην ζωή του LHC .

Τμήμα Φυσικής Παν/μιο Αθηνών.

Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Και επειδή είδα σε μία απάντηση στο blog του συνεπιστήμονα BioLogou κάτι που μου έφερε φοβερές μνήμες, δείτε και αυτό:

The Hitchhikers Guide To The Galaxy ep.1

Μια Νέα Κοσμολογία και μια παλιά ιστορία...

(ντισκλέιμερ: το παρακάτω άρθρο έχει κάποια τεχνικά σημεία που θα δυσκολέψουν τον μη ειδικό και φυσικά είναι και σεντονάκι)

Η εφημερίδα το "ΕΘΝΟΣ" είχε μία από αυτές τις ημέρες το άρθρο με τίτλο, "Κοσμολογικό μοντέλο αλλάζει το σύμπαν". Παραθέτω κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από το άρθρο:

"Επανάσταση στην αστροφυσική μπορεί να φέρει η θεωρία του Ελληνα μαθηματικού Μανώλη Μανούσου που «διορθώνει» τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι αστρονομικές μετρήσεις, αφού ήδη επιστήμονες της NASA έδειξαν ενδιαφέρον και πρόκειται να τη δοκιμάσουν στις δικές τους αντίστοιχες μελέτες."

"Αντίθετα, το «μοντέλο» που προτείνει ο Ελληνας μαθηματικός από το Ηράκλειο Κρήτης παρουσιάζει τις λύσεις με συνδυασμό μαθηματικών-φυσικής, έτσι ώστε οι μετρήσεις και οι καταγραφές φάσματος να συμφωνούν απόλυτα!"

"Η εργασία του, ειδικά όσον αφορά τη «σκοτεινή ύλη», έχει γίνει αποδεκτή με κολακευτικά σχόλια και με χαρακτηρισμούς που δεν συνηθίζονται στις επιστημονικές παρουσιάσεις, όπως «ενδιαφέρουσα και συναρπαστική» από διακεκριμένους επιστήμονες της αστροφυσικής, κριτές στο επιστημονικό περιοδικό «Νuovo Cimento Β»."

"Την εργασία του Μανώλη Μανούσου υποστηρίζει στην Ελλάδα ο αν. καθηγητής, διευθυντής του Εργαστηρίου Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ξενοφών Μουσάς, που τη θεωρεί «αξιόλογη και σοβαρή», έχοντας ήδη εντάξει τον εμπνευστή της στην ομάδα των συνεργατών του."

"«Οι δημοσιεύσεις του για το νέο κοσμολογικό μοντέλο που το ονομάζει Self Variation, ήδη πήραν πολύ καλές κριτικές διεθνώς, παρόλο που είναι δύσκολο να γίνει αμέσως αποδεκτή μια θεωρία που έρχεται σε σύγκρουση με την... ορθόδοξη άποψη."

"Κάποιοι άλλοι ίσως τη δουν με δυσπιστία, γιατί δεν προέρχεται από κάποιο μεγάλο ερευνητικό κέντρο. Αλλωστε έτσι αντιμετωπίστηκαν αρχικά όσοι έφερναν κάτι καινούργιο στην επιστήμη μας, ακόμη και ο ίδιος... Κοπέρνικος(!) και πιστεύω ότι θα χρειαστεί χρόνος και πολλές συζητήσεις σε συνέδρια για να κριθεί και να ξανακριθεί η εργασία του."

"Η δήλωση του επιφανούς Ευρωπαίου κοσμολόγου Τζον Πίκοκ ότι η ανακάλυψη της σκοτεινής ενέργειας κατέχει τη μέγιστη πρόκληση για τη φυσική, επειδή δεν υπάρχει καμία εύλογη ή φυσική εξήγηση γι αυτήν (New scientist, 2006), καταγράφει την αδυναμία των υπαρχουσών θεωριών να ερμηνεύσουν τον φυσικό κόσμο. Μία από τις πρώτες συνέπειες της ανακάλυψης για τον νέο νόμο που κυριαρχεί στο σύμπαν, είναι το νέο κοσμολογικό μοντέλο που προκύπτει».

Την θεωρία του, μας την είχε παρουσιάσει ο κ. Μανούσος προς το τέλος του Μαρτίου, γύρω στις 18 αν θυμάμαι καλά, σε μία ομιλία που τον είχε προσκαλέσει να δώσει στον τομέα Αστροφυσικής ο κ. Μουσάς. Την ομιλία την είχα παρακολουθήσει από περιέργεια και εγώ.


=== Self-Variations και Κοσμολογία ===

Il Nuovo Cimento B
Volume 122 Issue 04 pp 359-388
Year: 2007
DOI: 10.1393/ncb/i2006-10159-9

Το παραπάνω άρθρο λοιπόν που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nuovo Cimento B, περιγράφει τι προβλέπει η θεωρία των Self-Variations για την κοσμολογία. Ας δούμε όμως λίγο τι λέει αυτή η θεωρία.

Καταρχήν, όπως λέει και το παραπάνω abstract,

”By investigating the theory of special relativity it is concluded that there exists an absolutely defined way for a slight and continuous increase of the charges and the rest masses of the particles, which is compatible with Maxwell’s laws and the conservation laws of physics, and which is the object of the theory of the self-variations.”

δηλαδή, η θεωρία των self-variations ουσιαστικά προτείνει την χρονική μεταβολή των μαζών ηρεμίας και των φορτίων των στοιχειωδών σωματιδίων και συγκεκριμένα την αύξησή τους με το πέρασμα του χρόνου. Τα φωτόνια, ως άμαζα σωματίδια, δεν επηρεάζονται από αυτή τη διαδικασία. Το γεγονός αυτό είναι η ιδέα κλειδί της θεωρίας, αφού τα φωτόνια παραμένοντας ανεπηρέαστα, θα φαίνονται να έχουν μικρότερη ενέργεια σε σχέση με τα σωματίδια καθώς περνάει ο χρόνος.

Η θεωρία των self-variations προτείνει ουσιαστικά ένα στατικό και επίπεδο σύμπαν (ουσιαστικά Νευτώνειο), στο οποίο δεν υπάρχει καμία κοσμολογική διαστολή. Αντιθέτως, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως διαστολή εξαιτίας της μετατόπισης προς το ερυθρό του φωτός από τους μακρινούς γαλαξίες, όπως παρατήρησε ο Hubble, είναι η χαμηλότερη ενέργεια που είχαν τα φωτόνια που παρήχθησαν σε παλαιότερες εποχές εξαιτίας της αύξησης των μαζών και των φορτίων. Δηλαδή, επειδή η ενέργεια ενός φωτονίου που εκπέμπεται από την μετάβαση ενός ηλεκτρονίου από μία στιβάδα σε μία άλλη, εξαρτάται από το γινόμενο $$\reverse\opaque m_ee^4$$, και επειδή η τιμές για τη μάζα και το φορτίο παλαιότερα ήταν μικρότερες, όταν συγκρίνουμε το μήκος κύματος του «παλαιού» φωτονίου με ένα που εκπέμπεται σήμερα από την ίδια μετάβαση, θα το βλέπουμε σαν να έχει μετατοπιστεί προς το ερυθρό το «παλαιό» (χαμηλότερη ενέργεια). Έτσι, ένα φωτόνιο που έρχεται από απόσταση «r», έχει ταξιδέψει για χρόνο $$\reverse\opaque \Delta t = \frac{r}{c}$$ και άρα έχει παραχθεί πριν από χρόνο Δt που ισοδυναμεί με αντίστοιχη χαμηλότερη ενέργεια ή αλλιώς ερυθρομετατόπιση.

Από την θεωρία λοιπόν προκύπτει ότι οι μάζες και τα φορτία μεταβάλλονται και οι ρυθμοί μεταβολής δίνονται από τις σχέσεις:
$$\reverse\opaque \dot{m}=-\frac{E_0}{\hbar}m$$, $$\reverse\opaque \dot{q}=-\frac{E_0}{\hbar}q $$, $$\reverse\opaque \dot{E_0}=\frac{m c^2}{b\hbar}E_0 $$,
όπου το b είναι κάποιος συντελεστής αναλογίας και το $$\reverse\opaque E_0 $$ είναι κάποια αρνητική ενέργεια (υπό μορφή φωτονίων σύμφωνα με την εργασία???).
Από αυτό το σύστημα των εξισώσεων, τελικά προκύπτουν οι εξισώσεις που δίνουν την χρονική εξέλιξη των μαζών και των φορτίων, ενώ από τη σχέση του μήκους κύματος ενός φωτονίου που εκπέμπετε από μία ενεργειακή μετάβαση σήμερα με το μήκος κύματος ενός φωτονίου που εκπέμφθηκε από την ίδια μετάβαση στο παρελθόν κάπου μακριά, προκύπτει μια σχέση ανάμεσα σε χρόνο ή απόσταση και ερυθρομετατόπιση (redshift z). Έτσι τελικά έχουμε τις σχέσεις:
$$\reverse\opaque \dot{m}=k\frac{A}{1-A}m $$, $$\reverse\opaque \dot{q}=k\frac{A}{1-A}q $$,
$$\reverse\opaque m(r)=m\frac{1-A}{1-Ae^{-kr/c}}$$, $$\reverse\opaque q(r)=q\frac{1-A}{1-Ae^{-kr/c}}$$,
$$\reverse\opaque z+1=\left(\frac{1-Ae^{-kr/c}}{1-A}\right)^5 $$,
$$\reverse\opaque m(z)=\frac{m}{(1+z)^{0.2}} $$, $$\reverse\opaque q(z)=\frac{q}{(1+z)^{0.2}} $$.

Οι τιμές των ποσοτήτων A και k υπολογίζονται (κάπως!!!) από την σύγκριση με τα πειραματικά δεδομένα για τις ερυθρομετατοπίσεις των γαλαξιών και είναι $$\reverse\opaque k=5\times 10^{-21}s^{-1}$$ και $$\reverse\opaque A=0.99$$ σύμφωνα με την εργασία.
Αυτός είναι και ο κορμός της θεωρίας των self-variations.

Σύμφωνα με την εργασία, η πρώτη κοσμολογική πρόβλεψη που κάνει η θεωρία, έχει σχέση με τους Quasars. Συγκεκριμένα η θεωρία φέρεται να προβλέπει την ύπαρξη κοσμολογικών αντικειμένων με ιδιότητες όμοιες με αυτές των Quasars. Αυτό γίνεται μέσω της ενέργειας ιονισμού των ατόμων και του ποσοστού ιονισμού τους σε μία αστρική ατμόσφαιρα, όπως αυτό υπολογίζεται από την εξίσωση του Saha.
Αυτό που λέει λοιπόν η θεωρία των self-variations είναι ότι καθώς απομακρυνόμαστε από το γαλαξία μας και άρα καθώς κοιτάμε αντικείμενα σε παλαιότερες χρονικές περιόδους, οι μάζες και τα φορτία των σωματιδίων σε αυτά τα αντικείμενα θα είναι όλο και μικρότερες και άρα οι ενέργειες ιονισμού θα είναι μικρότερες. Αυτό σημαίνει ότι στην ατμόσφαιρα ενός άστρου που βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τη Γη, επειδή η ενέργεια ιονισμού των ατόμων θα είναι μικρότερη, θα υπάρχουν και περισσότερα ιονισμένα άτομα από ότι υπάρχουν σε ένα αντίστοιχο άστρο κοντά μας. Άρα από το ποσοστό ιονισμού το αντικείμενο εκείνο θα μας φαίνεται σαν να είναι σε υψηλότερη θερμοκρασία από την πραγματική του. Συγκεκριμένα εξάγεται από το νόμο του Saha ότι η θερμοκρασία που θα φαίνεται το αντικείμενο να έχει είναι σαν συνάρτηση της ερυθρομετατόπισης:
$$\reverse\opaque T(z)=T_r(1+z)$$.
Η άλλη πρόβλεψη που κάνει, σχετίζεται με τον ρυθμό παραγωγής ενέργειας στα άστρα και την επιφανειακή τους θερμοκρασία. Αρχικά υποθέτοντας ότι ο ρυθμός παραγωγής ενέργειας εξαρτάται απλά από την μάζα που μετατρέπεται κατά την πυρηνική αντίδραση σε ενέργεια και μετά υποθέτοντας ότι η επιφανειακή θερμοκρασία ενός άστρου εξαρτάται ευθέος από αυτό το ρυθμό, βγαίνει το συμπέρασμα ότι η θερμοκρασία των άστρων σε κάποια κοσμολογική απόσταση θα είναι:
$$\reverse\opaque T_r(z)=\frac{T}{(1+z)^{0.2}}$$.

Έτσι σύμφωνα με την εργασία του κ. Μανούσου, αν έχουμε αντικείμενα σε κοσμολογικές αποστάσεις που να μοιάζουν με άστρα, τότε αυτά θα έχουν χαμηλότερη θερμοκρασία από τα αντίστοιχα αντικείμενα εδώ (και χαμηλότερης ενέργειας), αλλά θα φαίνονται ως αντικείμενα τεράστιας θερμοκρασίας σε εμάς (και τεράστιας ενέργειας). Έτσι σύμφωνα με τον κ. Μανούσο, αυτά τα αντικείμενα που προβλέπει η θεωρία του είναι υποψήφια για να περιγράψουν τους Quasars.

Σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Μανούσου, οι Quasars είναι αντικείμενα διαστάσεων γαλαξία, που έχουν προκύψει από την αρχική βαρυτική κατάρρευση του υλικού του αρχικού σύμπαντος, οι οποίοι είναι σαν άστρα, με υψηλό βαθμό ιονισμού, αλλά χαμηλή θερμοκρασία, που φαίνονται να έχουν πολύ έντονη ακτινοβολία, σύμφωνα με τα παραπάνω.

Ακόμα, σύμφωνα με τον κ. Μανούσο, η θεωρία του προβλέπει ότι πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά, σε παλαιότερες εποχές, η θερμοκρασία του σύμπαντος είναι ακόμα πιο μικρή, αλλά λόγω της χαμηλής ενέργειας ιονισμού, όλα τα άτομα είναι ιονισμένα και άρα δημιουργείται μία «ιονόσφαιρα». Αυτή η ιονόσφαιρα αποτελεί το όριο του ορατού σύμπαντος, σύμφωνα με τον κ. Μανούσο, και από αυτή την περιοχή μας έρχεται η κοσμική ακτινοβολία, η οποία μπορεί και να ανακλάται σε αυτή την «ιονόσφαιρα» και μάλιστα από αυτή την ανάκλαση αναφέρεται στην εργασία ότι μπορεί να εξηγηθεί η πόλωση της κοσμικής ακτινοβολίας.

Φυσικά το μοντέλο του κ. Μανούσου προβλέπει και «εξηγεί» ένα σορό ακόμα πράγματα.

=== Επανάσταση στην αστροφυσική??? ===

Η απάντηση για όποιον βιάζεται είναι, ...φυσικά και όχι...

Τι συμβαίνει λοιπόν με το μοντέλο του κ. Μανούσου και ποία είναι η επαφή του με την φυσική πραγματικότητα;
Καταρχήν, δεν θα μπω καθόλου στη διαδικασία να εξετάσω κατά πόσο είναι σωστές οι εκφράσεις που παρουσιάζονται στην εργασία σε σχέση με την μεταβολή των μαζών και των φορτίων και κατά πόσο είναι συμβατές με τις εξισώσεις Maxwell όπως αναφέρεται στην εργασία (βασικά βαριέμαι να το κάνω). Ας πούμε ότι τις δέχομαι ως σωστές. Οπότε υποθέτουμε ότι ξεκινά από μία δόκιμη βάση ο κ. Μανούσος.

---Αρχή ισοδυναμίας---

Το πρώτο στοιχείο που έχει λοιπόν η θεωρία του κ. Μανούσου είναι το γεγονός ότι μεταβάλλονται οι μάζες και τα φορτία με το χρόνο και ότι ο ρυθμός αυτής της μεταβολής είναι:
$$\reverse\opaque \frac{\dot{m}}{m}=\frac{\dot{q}}{q}=k\frac{A}{1-A}=4.95\times 10^{-19}s^{-1}$$.

Μία τέτοια μεταβολή παραβιάζει την αρχή της ισοδυναμίας στην διατύπωσή της από τον Einstein και στην ισχυρή της διατύπωση. Τι σημαίνει αυτό όμως;

Η αρχή της ισοδυναμίας είναι μία από τις σημαντικότερες αρχές της φυσικής και βρίσκεται στην καρδία των θεωριών για τη βαρύτητα, όπως αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητα σήμερα. Έχει τρεις διατυπώσεις, οι οποίες έχουν ας πούμε κλιμακωτή ευρύτητα.
Αρχικά έχουμε την ασθενή αρχή ισοδυναμίας (Weak Equivalence Principle) ή αλλιώς αρχή ισοδυναμίας του Γαλιλαίου. Η αρχή αυτή λέει ουσιαστικά ότι όλα τα σώματα πέφτουν με τον ίδιο τρόπο σε ένα βαρυτικό πεδίο, ανεξάρτητα από τη σύστασή τους. Με άλλα λόγια, λέει ότι η βαρυτική μάζα είναι ίση με την αδρανειακή ανεξάρτητα του σώματος. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται για σώματα με αρκετά μικρές διαστάσεις ώστε να μην νιώθουν τις ανομοιομορφίες του πεδίου και αρκετά μικρή μάζα ώστε να μην το αλλοιώνουν, ενώ δεν αφορά σώματα που έχουν άλλες ιδιότητες εκτός από την μάζα, όπως φορτίο για παράδειγμα.
Μετά έχουμε την αρχή ισοδυναμίας του Einstein (Einstein Equivalence Principle). Η αρχή αυτή λέει ότι αν έχουμε ένα σύστημα που εκτελεί ελεύθερη πτώση σε κάποιο βαρυτικό πεδίο, τότε κάθε τοπικά περιορισμένο πείραμα (εκτός από αυτά που σχετίζονται με φαινόμενα βαρύτητας) που εκτελείτε σε αυτό το σύστημα ή όποιο άλλο κινείται με σταθερή ταχύτητα ως προς αυτό, θα έχουν τα ίδια αποτελέσματα σύμφωνα με τις αρχές της ειδικής σχετικότητας ανεξάρτητα του που πραγματοποιείται μέσα στο σύμπαν.
Τέλος η ισχυρή αρχή ισοδυναμίας (Strong Equivalence Principle) λέει ότι και η αρχή ισοδυναμίας του Einstein, μόνο που περιλαμβάνει στα φαινόμενα της και τα βαρυτικά φαινόμενα

Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί θεωρίες που προτείνουν την παραβίαση κάποιων από αυτές τις αρχές, όπως για παράδειγμα εναλλακτικές θεωρίες βαρύτητας. Για να ελεγχθεί λοιπόν η θεωρία της σχετικότητας και οι διάφορες εναλλακτικές θεωρίες, έχουν γίνει διάφορα πειράματα που ελέγχουν την ακρίβεια των παραπάνω αρχών.

Τα παραπάνω πειράματα και τα αποτελέσματά τους, μπορεί να τα βρει κανείς (και φυσικά όχι μόνο εκεί) στο κλασσικό βιβλίο Theory and Experiment in Gravitational Physics του Clifford M. Will, και στην εργασία του ιδίου στο Living Reviews in Relativity, The Confrontation between General Relativity and Experiment . Τα αποτελέσματα των διαφόρων πειραμάτων διατυπώνονται υπό μορφή περιορισμών στις τιμές κάποιων παραμέτρων, δηλαδή ως μέγιστες ή ελάχιστες τιμές που μπορεί να πάρει κάποια παράμετρος ώστε να είναι συμβατή με τα αποτελέσματα του κάθε πειράματος. Έτσι για παράδειγμα τα πειράματα που ελέγχουν την ασθενή αρχή της ισοδυναμίας, υπολογίζουν την μέγιστη δυνατή απόκλιση του λόγου της αδρανειακής προς τη βαρυτική μάζα από τη μονάδα ή αλλιώς με πόσο καλή ακρίβεια το πείραμα μέτρησε αυτό το λόγο να είναι ίσος με 1. Τέτοιου τύπου πείραμα είναι το πείραμα του Eotvos.

Όπως είπαμε λοιπόν, η θεωρία του κ. Μανούσου παραβιάζει την αρχή της ισοδυναμίας στην ισχυρή της διατύπωση και στην διατύπωση κατά Einstein. Ο λόγος είναι ότι αυτές οι δύο αρχές θέλουν οι ποσότητες όπως τα φορτία και οι μάζες των σωματιδίων να είναι σταθερές. Η σταθερότητα αυτών των ποσοτήτων μπορεί να ελεγχθεί μέσω της σταθερότητας με το χρόνο της σταθεράς της λεπτής υφής $$\reverse\opaque \alpha\equiv\frac{e^2}{\hbar c^2}$$ η οποία εξαρτάτε από το φορτίο του ηλεκτρονίου, της αδιάστατης σταθεράς $$\reverse\opaque \beta\equiv\frac{G_f m_p^2 c}{\hbar^3}$$ που σχετίζεται με την ασθενή αλληλεπίδραση και που εξαρτάται από τη μάζα του πρωτονίου και τη σταθερά σύζευξης Fermi και τέλος από την παγκόσμια σταθερά της βαρύτητας G. Η παγκόσμια σταθερά της βαρύτητας μπορεί να συσχετιστεί με την αλλαγή της μάζας λόγω του ότι, όταν έχεις βαρυτικά πειράματα, τότε ουσιαστικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το γινόμενο του G με τη βαρυτική μάζα. Έτσι αν έχεις κάποια μεταβολή της μορφής $$\reverse\opaque \frac{\dot{(Gm)}}{Gm}$$ τότε μπορείς ισοδύναμα να θεωρήσεις είτε ότι μεταβάλλεται η μάζα, είτε ότι μεταβάλλεται η σταθερά G και άρα θα έχεις ισοδύναμα $$\reverse\opaque \frac{\dot{G}}{G}=\frac{\dot{m}}{m}$$.

Όπως μπορεί να δει κανείς από τον παρακάτω πίνακα από το βιβλίο του Clifford Will:

ή αντίστοιχα από τους πίνακες από την εργασία στο Living Reviews:
Table 1, Bounds on cosmological variation of fundamental constants of non-gravitational physics
και
Table 5. Constancy of the gravitational constant
οι ανώτερες τιμές για την μεταβολή των διαφόρων ποσοτήτων είναι:
$$\reverse\opaque\frac{\dot{\alpha}}{\alpha}=\frac{2\dot{e}}{e}=0.5\times 10^{-16}yr^{-1}=1.6\times 10^{-24}s^{-1}$$
$$\reverse\opaque\frac{\dot{\beta}}{\beta}=\frac{2\dot{m_p}}{m_p}=1\times 10^{-11}yr^{-1}=3\times 10^{-19}s^{-1}$$
$$\reverse\opaque\frac{\dot{G}}{G}=\frac{\dot{m}}{m}=(4\pm 9)\times 10^{-13}yr^{-1}=(1.3\pm 2.9)\times 10^{-20}s^{-1}$$
και αν τις συγκρίνουμε με την μεταβολή που προτείνει η θεωρία του κ. Μανούσου
$$\reverse\opaque \frac{\dot{m}}{m}=\frac{\dot{q}}{q}=k\frac{A}{1-A}=4.95\times 10^{-19}s^{-1}$$
βλέπουμε ότι αποτυγχάνει να τις ικανοποιήσει και άρα θα πρέπει να θεωρείται καταδικασμένη.
Αυτός ο στοιχειώδης έλεγχος είναι κάτι που θα πρέπει να γίνεται σε κάθε νέα θεωρία που προτείνει τέτοιες αλλαγές και θα πρέπει να είναι σε θέση αυτή η θεωρία να ικανοποιεί τους παραπάνω περιορισμούς. Και πάνω από όλα κάθε σοβαρός επιστήμονας στον οποίο έρχεται μία τέτοια θεωρία θα πρέπει να κάνει αυτόν τον έλεγχο πριν προχωρήσει παρακάτω. Το ίδιο και ακόμα πιο αυστηρά ισχύει και για τον κριτή του οποιουδήποτε επιστημονικού περιοδικού στο οποίο υποβάλετε μία τέτοια εργασία για δημοσίευση.

---Quasars---

Αλλά για χάρη της συζήτησης ας συνεχίσουμε να ελέγχουμε τη θεωρία του κ. Μανούσου, ελέγχοντας τις προβλέψεις της. Το επόμενο θέμα μας λοιπόν είναι η εξήγηση των Quasar.
Στην εργασία του ο κ. Μανούσος κάνει μία συζήτηση για το ποσοστό ιονισμού σε σχέση με τις ενέργειες ιονισμού και βγάζει το συμπέρασμα ότι αφού η ενέργεια ιονισμού στο παρελθόν πρέπει να ήταν μικρότερη, τότε και το ποσοστό ιονισμού σε αστρικά αντικείμενα θερμοκρασίας T θα πρέπει να ήταν μεγαλύτερο και άρα θα φαίνονταν να ακτινοβολούν σαν αντικείμενα υψηλότερης θερμοκρασίας T1.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Αν δεχτούμε ότι η ενέργεια ιονισμού είναι πράγματι μικρότερη, τότε το ποσοστό ιονισμού θα είναι μεγαλύτερο στη θερμοκρασία T, αλλά αυτό το μόνο που σημαίνει είναι ότι αν βλέπαμε κάποια γραμμή από το φάσμα ενός ιονισμένου στοιχείου από την ατμόσφαιρα αυτού του άστρου, τότε απλά αυτή η γραμμή και μόνο θα φαινόταν να έχει μεγαλύτερη ένταση από ότι θα περιμέναμε για ένα αντικείμενο με θερμοκρασία T. Αντιθέτως το θερμικό φάσμα που θα βλέπαμε, δηλαδή η ακτινοβολία μέλανος σώματος που θα εξέπεμπε θα ήταν ακριβώς η ακτινοβολία ενός σώματος με τη συγκεκριμένη θερμοκρασία T και όχι παραπάνω. Ο λόγος είναι φυσικά ότι ο νόμος που δίνει το φάσμα του μέλανος σώματος δεν έχει απολύτως καμία εξάρτηση από τις μάζες και τα φορτία των στοιχειωδών σωματιδίων, αφού προκύπτει από τη στατιστική ενός αερίου φωτονίων για τα οποία δεν ισχύει καμία μεταβολή σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Μανούσου. Άρα, αν ήταν να δούμε κάτι από ένα μακρινό «αστρικό» αντικείμενο θερμοκρασίας T, αυτό θα ήταν ένα θερμικό φάσμα θερμοκρασίας T και έντονες φασματικές γραμμές ιονισμένων στοιχείων που θα περιμέναμε να δούμε σε αρκετά υψηλότερες θερμοκρασίες.
Φυσικά όπως μπορεί να δει κανείς στον παρακάτω link
Quasar Spectral Features at Intermediate Redshift
αλλά και στην περιγραφή των ιδιοτήτων των Quasars στη Wikipedia, το φάσμα των Quasars αν εξαιρέσεις τις έντονες γραμμές, έχει ένα υπόβαθρο που κάθε άλλο παρά θερμικό είναι. Συγκεκριμένα περισσότερο μοιάζει με νόμο δύναμης, πράγμα που συμφωνεί με την τρέχουσα επιστημονική αντίληψη ότι οι Quasars είναι τα κέντρα ενεργών γαλαξιών στα οποία η ακτινοβολία παράγεται με μη θερμικό τρόπο.
Επιπλέων, έχουν φωτογραφηθεί οι Quasars μαζί με τους γαλαξίες που τους φιλοξενούν, όπως περιγράφει αυτό το λίνκ: Quasar host galaxies revealed by HST.

Και τώρα ερχόμαστε στην υπόθεση που κάνει ο κ. Μανούσος στην εργασία του για την θερμοκρασία των άστρων στο παρελθόν. Καταρχήν η υπόθεση είναι το λιγότερο αφελής, αφού δεν λαμβάνει υπόψη της κανέναν από τους μηχανισμούς που παίζουν ρόλο στην διαδικασία παραγωγής ενέργειας σε ένα άστρο, αλλά ούτε λαμβάνει υπόψη της και την δυναμική της δομής ενός άστρου. Για παράδειγμα, ο ρυθμός με τον οποίο παράγεται ενέργεια σε ένα άστρο με πυρηνικές αντιδράσεις εξαρτάται από την ενέργεια Gamow που εξαρτάται από τις μάζες των σωματιδίων και τα φορτία τους, εξαρτάται από την ενεργό διατομή που και αυτή εξαρτάται από τις παραπάνω ποσότητες και διάφορα άλλα, ενώ τελικά η θερμοκρασία της ατμόσφαιράς του εξαρτάται από την ολική του λαμπρότητα και τις διαστάσεις του που και πάλι εξαρτώνται από όλα τα παραπάνω και την συνολική δομή του άστρου. Δηλαδή για να βγει κάποιο σοβαρό συμπέρασμα, πρέπει κανείς να κάνει μία πλήρη διερεύνηση με τις εξισώσεις δομής του άστρου, αλλάζοντας τις διάφορες παραμέτρους. Μία τέτοιου είδους σοβαρή δουλεία μπορεί να δει κανείς στην εργασία Stars In Other Universes: Stellar structure with different fundamental constants.

Τέλος, για τους Quasars του ο κ. Μανούσος υποθέτει ότι είναι αντικείμενα διαστάσεων γαλαξία που έχουν προκύψει από την κατάρρευση του αραιότερου αρχικού υλικού, τα οποία συμπεριφέρονται ως άστρα στα οποία γίνονται πυρηνικές αντιδράσεις και άρα ακτινοβολούν ως άστρα. Πέρα από τα παραπάνω επιχειρήματα για τη δομή και τη θερμοκρασία που εφαρμόζονται και εδώ, προκειμένου να μπορείς να πεις ότι έχεις τέτοια «άστρα», υπάρχει και το θέμα ότι ένα αντικείμενο με τέτοιες διαστάσεις και άρα τόσο μικρή πυκνότητα, ακόμα και αν ίσχυε η λογική του κ. Μανούσου, θα ήταν απολύτως διαφανές, αφού εύκολα μπορεί να υπολογίσει κανείς, αν θεωρήσουμε πλήρως ιονισμένο το υλικό, ότι η μέση ελεύθερη διαδρομή γα τα φωτόνια είναι της τάξης των μεγαπαρσεκ, δηλαδή τεραστίως μεγαλύτερες από τα ίδια τα αντικείμενα. Αν ακόμα πάρουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι η ενεργός διατομή Thomson, η ενεργός διατομή δηλαδή να σκεδαστεί ένα φωτόνιο από ένα ηλεκτρόνιο, εξαρτάται από το φορτίο και τη μάζα σύμφωνα με τη σχέση $$\reverse\opaque \sigma_T\equiv\frac{8\pi}{3}\left(\frac{e^2}{m_e c^2}\right)^2$$, τότε βλέπουμε ότι όσο πιο μακριά πάμε (και άρα πιο παλιά), τόσο αυτή θα έπρεπε να μικραίνει και άρα αυτομάτως έχουμε ακόμα ένα παράγοντα που συνεισφέρει στην διαφάνεια της ύλης σε συνδυασμό με την μικρή πυκνότητα. Άρα πάει περίπατο και η θεωρία περί «ιονόσφαιρας» που θα ανακλά την κοσμική ακτινοβολία, η οποία όμως έχει πάει και αυτή περίπατο αφού το σύμπαν σε εκείνη την περιοχή θα είναι διαφανές και για να φτιάξεις ακτινοβολία μέλανος σώματος (όπως είναι το μικροκυματατικό υπόβαθρο) θέλεις πλήρη αδιαφάνεια.

Δυστυχώς αυτά είναι πράγματα που θα έπρεπε να τα έχει επισημάνει ο οποιοσδήποτε έχει επαφή με την αστροφυσική και διάβασε την εργασία του κ. Μανούσου.

---Συμπέρασμα (περίπου)---

Υπάρχει και ένα άλλο λεπτό θέμα στο οποίο δεν αναφέρθηκα (αφού είπα ότι δεν θα αναφερθώ :p). Το θέμα του χρόνου. Σύμφωνα με ποιο χρόνο αλλάζει η μάζα και το φορτίο του κάθε σωματιδίου; Σύμφωνα με τον ιδιόχρονο του κάθε σωματιδίου; Ή μήπως υπάρχει κάποιος άλλος, παγκόσμιος χρόνος που παρακολουθούν όλα τα σωματίδια (αυτή η υπόθεση φαίνεται να ακολουθείται στην εργασία). Αυτό θα σήμαινε φυσικά ότι υπάρχει κάποιο προτιμητέο σύστημα (κάτι που φαίνεται να καταρρίπτεται από το Hughes-Drever experiment που ελέγχει το Local Lorenz Invariance, αν και δεν ξέρω αν είναι μέσα στην ακρίβεια του πειράματος ή όχι). Και εδώ αξίζει να κάνω μία μικρή παρένθεση.

Στην κλασσική κοσμολογία (την θεωρία της μεγάλης έκρηξης δηλαδή) του μοντέλου FRW, ο χρόνος έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Είναι ο ιδιόχρονος των παρατηρητών που ακολουθούν την διαστολή του Σύμπαντος και άρα είναι ο ίδιος για όλους. Αυτό μπορεί να φανεί πολύ εύκολα από την μορφή της μετρικής που είναι $$\reverse\opaque ds^2=-dt^2+a(t)^2(\frac{dr^2}{1-kr^2}+r^2d\Omega^2)$$, όπου βλέπουμε ότι μπροστά από το dt δεν υπάρχει καμία συνάρτηση που να αλλάζει χωρικά ή χρονικά την μέτρηση του χρόνου (την διάρκεια του δευτερολέπτου με απλά λόγια, αν και κάποιοι θα σας πουν το αντίθετο δυστυχώς).
Και ο λόγος που επιλέγουμε τέτοιους παρατηρητές είναι ότι και οι γαλαξίες, και άρα εμείς, είναι τέτοιοι παρατηρητές. Άρα αυτός είναι και ο χρόνος στον οποίο έχει νόημα να αναφερόμαστε και να μετράμε κοσμολογικά.
Στην περίπτωση της θεωρίας του κ. Μανούσου όμως, ποιος είναι αυτός ο χρόνος;

Δηλαδή, τελικά, η θεωρία του κ. Μανούσου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ότι παρατηρούμε σε κοσμολογικό επίπεδο και μη.

Με λίγα λόγια...




===Επίλογος (μια παλιά ιστορία)===

Δυστυχώς, τα φαινόμενα σαν το παραπάνω είναι πολύ παλιά ιστορία. Πάντα υπήρχαν περιπτώσεις σαν την παραπάνω και το πιο συνηθισμένο «θύμα» παραδοσιακά είναι η σχετικότητα. Στην Ελληνική πραγματικότητα υπάρχει το κλασσικό παράδειγμα THE “NEW PHYSICS”, ενώ άλλα παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς εδώ και εδώ (όπου μπορεί κανείς να βγάλει ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το Nuovo Cimento τελικά) και εδώ(2,3,4), ενώ και παγκοσμίως η κατάσταση δεν είναι πολύ διαφορετική, με πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα την όλη ιστορία με το CERN και το LHC. Φυσικά το υπόβαθρο από το οποίο προέρχονται τέτοιες προσπάθειες ποικίλει, ξεκινώντας από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε την βασική επιστημονική κατάρτιση, μέχρι ανθρώπους που έχουν διδακτορικά.

Το δυσάρεστο από όλα αυτά δεν είναι φυσικά η προσπάθεια και η πρωτοβουλία αυτών των ανθρώπων, αν και μερικές φορές μπορεί να γίνει ενοχλητική η κατάσταση ή και επικίνδυνη όταν παρασύρονται και άλλοι από όλα αυτά. Μακάρι σε τελική ανάλυση, να μοιράζονταν και κάποιοι άλλοι την όρεξη και την αφοσίωση που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Το δυσάρεστο είναι ότι τελικά μία εργασία σαν την παραπάνω, χωρίς να ικανοποιεί κανένα κριτήριο, κατέληξε να δημοσιευτεί σε ένα επιστημονικό περιοδικό (ανεξάρτητα κύρους) με σπόνσορα το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φυσικά και το περιοδικό φέρει μερίδιο της ευθύνης που τελικά πέρασε αυτό το άρθρο, αλλά εμένα αυτό δεν με απασχολεί. Αυτό σε συνδυασμό με μία σειρά από άλλες περιπτώσεις (παρόμοιες αλλά και διαφορετικές, βλέπε παραπάνω για την κοσμολογία), είναι πλήγματα για την αξιοπιστία του τμήματος Φυσικής. Ίσως γράψω κάποια στιγμή κάτι και γι’ αυτό το θέμα.

Με τις υγείες σας...

Περί Λατομείου Οκτωνιάς, 2η συνέχεια...

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο θέμα σχετικά με το Λατομείο στην Οκτωνιά Ευβοίας, παρακάτω υπάρχει απόσπασμα από τη σημερινή εκπομπή του Α. Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΙ, όπου συζητάει το συγκεκριμένο θέμα με τον περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας τον κ. Σκορδά.



Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ο περιφερειάρχης να είναι διατεθειμένος να στηρίξει την απόφαση της Νομαρχίας και την θέση των κατοίκων της περιοχής για την απόρριψη της άδειας του Λατομείου, αλλά σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, με προβλημάτισε η αναφορά που κάνει για τον περιορισμένο αριθμό Λατομείων Αδρανών Υλικών στην Εύβοια και το αυξημένο κόστος των δημοσίων έργων στην περιοχή λόγο της μεταφοράς των υλικών από αλλού. Κάνει ακόμα αναφορά και στο κακό οδικό δίκτυο της Εύβοιας που δυσκολεύει την κατάσταση.

Ίσως είμαι υπερβολικά καχύποπτος, αλλά μου φαίνονται περίεργα αυτά.

--------------------------------------------------
Σχετικά Links:
(Λατο)Μία του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα...
Περί Λατομείου Οκτωνιάς, συνέχεια...

LHC - Τελική ευθεία...

Είμαστε στην τελική ευθεία για την επίσημη έναρξη λειτουργίας του LHC (Large Hadron Collider), όπου και περιμένουμε στις 10 Σεπτεμβρίου να κυκλοφορήσει η πρώτη δέσμη στον επιταχυντή και στις 21 Οκτωβρίου να πραγματοποιηθούν οι πρώτες συγκρούσεις.

Φυσικά για το LHC έχουν γραφεί ένα σορό πράγματα από τη μία και από την άλλη δεν είμαι εγώ ο ειδικότερος πάνω στο θέμα. Γι' αυτό θα προτιμήσω να φτιάξω μία λίστα με ενδιαφέροντα άρθρα που μπορεί να διαβάσει κανείς και να μπει στο κλίμα αυτού του πολύ ενδιαφέροντος πειράματος.

Καταρχήν, υπάρχει blog αφιερωμένο αποκλειστικά στο LHC, το US LHC Blog. Εκεί μπορεί να βρει κανείς νέα και εξελίξεις σχετικά με το LHC, καθώς και επεξηγηματικά άρθρα όπως το The First Discovery at the LHC.

Στο blog Cosmic Variance μπορεί να βρει κανείς ένα μεγάλο πλήθος από άρθρα σχετικά, όπως το Beam Day at the LHC και το What Will the LHC Find?. Φυσικά δεν λείπουν από το blog και τα posts σχετικά με την καταστροφολογία γύρω από το LHC όπως το What Should I Say if Someone Asks Me, “Will the Large Hadron Collider Destroy the World?”.

Ένα ακόμα πολύ καλό blog που κατά καιρούς έχει ασχοληθεί και με το LHC είναι το Backreaction. Εκεί υπάρχει μία μεγάλη σειρά από πολύ καλά άρθρα που ασχολούνται με τα διάφορα σενάρια καταστροφολογίας σχετικά με mini black holes και διάφορα άλλα τέτοια (για το θέμα είχα γράψει και εγώ δύο πράγματα):
Is there life after CERN?
Recreating the Big Bang? (όπου παρουσιάζεται το ιστορικό του πως προέκυψε η βλακεία με το να θεωρείται ότι θα ξαναδημιουργήσει τις συνθήκες της μεγάλης έκρηξης το LHC)
Black Holes at the LHC - The CERN Safety report
Black Holes at the LHC - again
Black Holes at the LHC - What can happen?
The World's Largest Microscope

Ένα ενδιαφέρον άρθρο πάνω στα καταστροφολογικά σενάρια που έχουν διατυπωθεί κατά το παρελθόν και την επαφή τους με την έρευνα στην φυσική υψηλών ενεργειών, είναι το Accelerator Disaster Scenarios, the Unabomber, and Scientific Risks

Στο άρθρο παρουσιάζονται διάφορα παράξενα μοντέλα συμπαγούς ύλης που είχαν προταθεί κατά καιρούς ως υποψήφια να εμφανιστούν στα διάφορα πειράματα, τα οποία θα μπορούσαν να καταστρέψουν τη Γη. Παραδείγματα αυτών των μοντέλων είναι το Lee-Wick abnormal matter model (1974), το οποίο ήταν μία μορφή σταθερότερης και συμπαγέστερης πυρηνικής ύλης, τα strangelets των Edward Witten, Edward Farhi και Robert Jaffe (1984) που αποτελούν συμπυκνώματα από up, down και strange quarks και φυσικά τα mini black holes.

Τέλος δεν έλειψαν οι αναφορές και από τον Ελληνικό τύπο, αν και τις περισσότερες φορές αυτές οι αναφορές καλύτερα να μας έλειπαν (εδώ το ποστ θα ξεφύγει λίγο γι’ αυτό ζητώ προκαταβολικά συγνώμη).

Έτσι, το Έθνος του Σαββάτου έχει το αφιέρωμα με τίτλο «Φωτίζουν το «Βig Βang» και τα μυστήρια του Σύμπαντος», όπου αν εξαιρέσεις ότι πέφτει στην λούμπα της σύγκρισης με την μεγάλη έκρηξη και ότι κάνει αναφορά στον Dan Brown και το ενδεχόμενο απάντησης του ερωτήματος της ύπαρξης του Θεού, δεν είναι κακό.

Σχετικό αφιέρωμα έκανε και η Καθημερινή της Κυριακής. Ο τίτλος εδώ είναι πιο πιασάρικος και άρα πιο τραγικός, «Το Σύμπαν «ξαναγεννιέται» ».

Η στιγμή που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα περίμενε, έφθασε. Στις 10 Σεπτεμβρίου στη Γενεύη, ο Μεγάλος Επιταχυντής Συγκρουόμενων Δεσμών Αδρονίων θα «αναπαραστήσει» τις συνθήκες που επικρατούσαν, εν τη γενέσει του Σύμπαντος δηλαδή 13,5 δισ. χρόνια πριν.

Μπλιάχ...

Το αφιέρωμα έχει δύο άρθρα. Το ένα με τον εξίσου αηδιαστικό τίτλο « Δέκα ημέρες για την επιστροφή στην «ώρα μηδέν» » και το άλλο με τον μάλλον καλύτερο τίτλο « Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τα «παραδοξόνια»... »

Το πρώτο άρθρο αναφέρεται στον επιταχυντή και δεν το λες κακό (δυστυχώς δεν το διάβασα πολύ προσεκτικά, αφού το μάτι μου έπεσε πρώτα στο δεύτερο).

Το δεύτερο άρθρο αξίζει βραβείο δημοσιογραφίας...

Μετά τον Βαξεβάνη που έδωσε το Νόμπελ στον Δ. Νανόπουλο (υποψήφιο μεγαλύτερο Έλληνα όλων των εποχών) για το σωματίδιο Higgs (3:10 στο video)



έρχεται η Καθημερινή να δώσει στον Α. Παναγιώτου το Νόμπελ για τα strangelets (σε περίπτωση που ανακαλυφθούν), αφού όπως αναφέρει το άρθρο:

Μια δεύτερη ανησυχία που διατυπώνεται αφορά τη δημιουργία ενός παράξενου, νέου τύπου ύλης, των «παραδοξονίων» (Strangelet). Ομως, όπως λέει στην «Κ» ο κ. Απόστολος Παναγιώτου, καθηγητής Πυρηνικής & Σωματιδιακής Φυσικής του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και, εν ολίγοις, ο άνθρωπος πίσω από το άγνωστο αυτό «σωματίδιο», η ενδεχόμενη δημιουργία παραδοξονίων στο LHC δεν αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα, αλλά επιστημονικό στόχο.

Έλεος πια, Έλεος...

Δηλαδή καμία αίσθηση του μέτρου; Εκτός αυτού (βλέπε παραπάνω και στα σχετικά λίνκς ποιοι είναι πραγματικά πίσω από τα strangelets) εμφανίζεται ο Παναγιώτου σαν να του ανήκει το CERN. Λίγο μέτρο ρε παιδιά. Καλά τα έλεγε ο Αντωνίου τα περί αμετροέπειας. Είπαμε να παινέψουμε το σπίτι μας, αλλά αυτό καταντά γραφικό και θα μας πάρουν με τις πέτρες.

Τέλος πάντων. Αυτά για το LHC. Να λειτουργήσει με το καλό και να μας ανοίξει νέους δρόμους.

Περί Λατομείου Οκτωνιάς, συνέχεια...

Όπως αναφέρω και στο προηγούμενο θέμα στο κομμάτι σχετικά με την πρόθεση επιχειρηματία να ανοίξει Λατομείο μαρμάρου στην Οκτωνιά Ευβοίας, την παρασκευή πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση των κατοίκων έξω από τα γραφεία της Νομαρχίας Ευβοίας στη Χαλκίδα, η οποία συνεδρίαζε για να αποφασίσει αν θα δώσει άδεια στον επιχειρηματία να προχωρήσει στο Λατομείο.

Η Νομαρχία με βάση τις θέσεις των κατοίκων της περιοχής και τα αποτελέσματα της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αποφάσισε αρνητικά για το Λατομείο και τώρα το θέμα προωθείται στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος.

Το θέμα συζητήθηκε και πάλι σήμερα στην εκπομπή του Α. Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, όπου μίλησαν η δημοτική σύμβουλος Λαγού-Τσερόλα Ελένη και ο αντινομάρχης Εύβοιας, Δημήτρης Ανδρέου. Η όλη συζήτηση υπάρχει στο παρακάτω ηχητικό:



Ας ελπίσουμε ότι η περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος θα λάβει υπόψη της την απόφαση της Νομαρχίας.

Καλό μας μήνα.