... και ραδιο-κανίβαλοι και εφημεριδο-κανίβαλοι ή αλλιώς, Ελληνικά ΜΜΕ.
Οι έμποροι του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας.
Μία πρόσφατη καταχώρηση στο buzz με τίτλο "Η παραπλάνηση από τα ελληνικά ΜΜΕ" , που αναφέρεται στο άρθρο της Καθημερινής "Τα θαύματα της τεχνολογίας", επισημαίνει πως τα ΜΜΕ (κάποιες εφημερίδες στη συγκεκριμένη περίπτωση) παραποιούν την πραγματικότητα προκειμένου να δώσουν ένα πιο δραματικό τόνο στις καταστάσεις.
Λες και οι άνθρωποι που χάθηκαν και το μέγεθος της καταστροφής δεν είναι αρκετά δραματικά από μόνα τους.
Και φυσικά δεν ισχύει εδώ το "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω", όπως επισημαίνεται στο Άρθρο του Διονύση Γουσέτη με τίτλο "Μαγική Εικόνα"(ακόμα πιο θλιβερό περιστατικό).
Τις τηλεοπτικές κανιβαλιές τις γνωρίζουμε καλά, είναι αυτό που βλέπουμε κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων (και παραπληροφόρησης) και σε ένα βαθμό έχουμε αποκτήσει κάποια σχετική ανοσία (ή έχουμε αλλοτριωθεί τελείως) . Τα περιστατικά όμως του τύπου μου φαίνονται πιο δυσάρεστα, γιατί σε ένα βαθμό ο τύπος διατηρεί κάποιο σχετικό κύρος.
Κρίμα. Ελλαδιστάν.
5 σχόλια:
Μερικές φορές υπάρχει και άλλη ματιά στα μέσα (ραδιόφωνο κλπ).
Παράδειγμα, σχετικά με τις πυρκαγιές:
H Ελλάδα καίγεται. Μήπως η έλλειψη του κοινοτισμού και τοθ κοινοτικο΄θ πνεύματος, μας οδηγεί κάθε φορά στην τραγωδία των πυρκαγιών;
download zip
Καλησπέρα ! Διαβάζω εδώ και αρκετές μέρες τα άρθρα σου, τα οποία παρεμπιπτόντως, βρίσκω εξαιρετικά, ειδικότερα εκείνα που άπτονται του τομέα που εμφανώς, κατέχεις. Ο λόγος που δεν θεώρησα σκόπιμο ν’ αφήσω κάποιο σχόλιο, πέραν των κλασικών εγκωμιαστικών, κολακευτικών κλπ. για την προσπάθειά σου, ήταν ακριβώς η πληρότητα των κειμένων, οι εμπεριστατωμένες και επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις σου, που δύσκολα αφήνουν περιθώριο για αντικρουόμενες απόψεις, από επισκέπτες, ως επί το πλείστον τυχαίους (…όχι με την έννοια του τυχάρπαστου) αναγνώστες των ιστολογίων. Μπορεί τα blogs, που τον τελευταίο καιρό ξεφυτρώνουν κατά χιλιάδες στο διαδίκτυο, να έχουν γίνει μόδα και στο Ελλαδιστάν, δεν παύουν όμως, κατ’ εμέ, να είναι προσωπική υπόθεση των συγγραφέων – ιδιοκτητών τους και ένας χώρος, όχι αρκετά πρόσφορος για μακροσκελείς διαλόγους. Δεδομένου του ιδιαίτερου αυτού ύφους και του τρόπου ανάρτησης και ανανέωσης των θεμάτων, τα σχόλια των επισκεπτών έρχονται σε δεύτερη μοίρα, με αποτέλεσμα, ενίοτε, να αποφεύγει να εκφραστεί κανείς, θεωρώντας πως η άποψή του θα χαθεί ανάμεσα σε δεκάδες άλλες, μη μπορώντας να εντοπίσει ούτε κι ο ίδιος τι έγραψε και που. Αυτό το φλύαρο κι ενδεχομένως άσχετο ποστ, το κάνω σήμερα αφενός γιατί το όλο θέμα είναι γενικό και αφορά την καθημερινότητα όλων μας, συνεπώς επιδέχεται υποκειμενικών απόψεων και δεν αισθάνομαι υποχρεωμένη να επιχειρηματολογήσω, αφετέρου γιατί ήθελα κάποια στιγμή να νιώσω κι εγώ σαν φλύαρος καλεσμένος σε παράθυρο τηλεοπτικού δελτίου, που υποτίθεται πως εκφράζει άποψη, αλλά στην ουσία δε λέει τίποτα καινούριο ή σημαντικό… σαν να γεμίζει τον κενό χρόνο των βαριεστημένων τηλεθεατών με μπουρμπουλήθρες, απλά και μόνο γιατί κάποιος του έδωσε τη δυνατότητα να το κάνει. Βλέπεις, για να εκφράσει κανείς μια άποψη, δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο από το να αναρωτηθεί "ΓΙΑΤΙ". Οι απαντήσεις έρχονται σχεδόν αυτόματα κι ο καθένας μπορεί να δώσει τουλάχιστον δυο. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή που μια εικόνα ισοδυναμούσε με την αποτύπωση της λεγόμενη αντικειμενικής πραγματικότητας… είναι σαν να μην υπάρχει τέτοια πραγματικότητα, παρά μόνον απόψεις. Ή μάλλον, όταν παντού κυριαρχεί η απλή καταγραφή ενός γεγονότος, τη διαφορά θα την κάνει η άποψη, ακόμα κι αν βασίζεται σε πλαστογράφηση του πραγματικού γεγονότος. Η ανάγκη για το διαφορετικό, που γεννά την άποψη, ενίοτε γεννά και την υπερβολή. Και την ανάγκη για το διαφορετικό (για λόγους ανταγωνισμού και επαγγελματικής επιβίωσης), δεν την έχουν μόνο εκείνοι που πλασάρουν και πουλούν το γεγονός, αλλά πρωτίστως εκείνοι που το αγοράζουν. Αυτός που ανάμεσα σε δυο δελτία ειδήσεων, θα προτιμήσει εκείνο με τις ψευτομοιρολογίστρες, μοιραία αναγκάζει και τους υπόλοιπους να προσλάβουν ακόμα περισσότερες ψευτομοιρολογίστρες. Αυτός που, ανάμεσα σε δέκα κρεμασμένες εφημερίδες, θα επιλέξει εκείνη που στο εξώφυλλό της έχει το περισσότερο αίμα, την ψεύτικη φλόγα ή τη ρετουσαρισμένη σάρκα, όντας κανίβαλος ο ίδιος, δημιουργεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο αισθάνεται άνετα…
ΥΓ. Καλώς ή κακώς ΚΑΙ το διαδίκτυο εξελίσσεται πλέον σε ισχυρότατο μέσο πληροφόρησης, υπερπληροφόρησης ή παραπληροφόρησης, κάτι που διαπίστωσε (εσχάτως) ο Αλ Γκορ κι απ ότι φαίνεται, προτίθεται να βγάλει ξύγκι και απ’ αυτή τη μύγα. :)
Αγαπητή Vermint, αυτό ακριβώς περίμενα. Ένα σεντόνι με ενδιαφέρουσα άποψη.
Έχεις δίκαιο για τον προσωπικό χαρακτήρα των blogs, αλλά υπάρχει αξία και στην άλλη άποψη που θα γράψει κάποιος περαστικός και θα χαθεί από τον πολύ κόσμο που είναι εξίσου περαστικός, αφού θα αποτελέσει χρήσιμο feedback για τον bloger (στον οποίο πέφτει ενδεχομένως και το βάρος να αναδείξει αυτή την άποψη).
Καλή η κατάθεση προσωπικών απόψεων, αλλά χωρίς διάλογο και αλληλεπίδραση δεν υπάρχει εξέλιξη.
Όπως λέω πάντα, αν δεν μαθαίνουμε κάτι τότε δεν έχει αξία.
Ίσως αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σώσει αυτό το νέο μέσο με την τεράστια δυναμική και τις μεγάλες ευκαιρίες για απάτη και παραπληροφόρηση, είναι η ελεύθερη διαλεκτική και η παρουσία αντίθετων απόψεων.
>>Ίσως αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σώσει αυτό το νέο μέσο με την τεράστια δυναμική και τις μεγάλες ευκαιρίες για απάτη και παραπληροφόρηση, είναι η ελεύθερη διαλεκτική και η παρουσία αντίθετων απόψεων. <<
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σωθεί τίποτα. Παρακολουθώντας στενά το διαδίκτυο από το 1996, δεν χρειάστηκε να σωθεί τίποτα και κανένας.
Απλά είναι ζήτημα και ο χρήστης να ξέρει πως να χειριστεί το διαδίκτυο.
Να μην πέσει "εφησυχασμένος με τα μούτρα".
Κατά τα άλλα, την ιστορία με τα Μπλόγκ την βλέπω θετική γιατί από την προσωπική άποψη του καθενός μπορείς να εξάγεις ειδήσεις νέα και ενημέρωση (ιδίως αν βάλεις το outlook να σε ενημερώνει για τις νέες αναρτήσεις με τα rss feeds).
"Κατά τα άλλα, την ιστορία με τα Μπλόγκ την βλέπω θετική γιατί από την προσωπική άποψη του καθενός μπορείς να εξάγεις ειδήσεις νέα και ενημέρωση (ιδίως αν βάλεις το outlook να σε ενημερώνει για τις νέες αναρτήσεις με τα rss feeds)."
Εδώ βρίσκεται το σημείο με το οποίο διαφωνώ κι απ’ ότι φαίνεται, είναι αυτό που δημιουργεί και τη σύγχυση στο αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων και των ενημερωτικών ιστολογίων, καθώς και στο κοινό των τηλεοπτικών δελτίων. Η δημοσιογραφία του σήμερα θα αποτελέσει την ιστορία του αύριο. Αν αυτό που επιδιώκει κανείς είναι να κάνει δημοσιογραφία, τότε θα πρέπει να παραμείνει στην καταγραφή των γεγονότων, χωρίς να προσθέτει καμία απολύτως άποψη. Η άποψη δεν είναι δημοσιογραφία, δεν είναι το γεγονός, αλλά μια υποκειμενική κρίση πάνω στο γεγονός… ας το πούμε χρονογράφημα ή επιφυλλιδογραφία, που πλησιάζει περισσότερο στη λογοτεχνία. Κανένας αναγνώστης δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων, τις συνθήκες υπό τις οποίες ο κάθε επίδοξος συγγραφέας γράφει αυτά που γράφει. Να εξηγούμαι, δεν υποτιμώ την αξία της άποψης, ενίοτε αποδεικνύεται σημαντικότερη και αυτού καθαυτού του γεγονότος, απλά τονίζω την ανάγκη αυτού του διαχωρισμού. Αυτούς που θα πουν ότι κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο, τους διαψεύδει η ίδια η (σημερινή) πραγματικότητα. Πόσες από τις νέες αναρτήσεις, που βγαίνουν αυτόματα αν βάλεις το outlook με τα rss feeds του, θα μπορούσαν να θεωρηθούν σημαντικές και πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς, όχι για να ασχοληθεί με τις σημαντικές, αλλά απλά και μόνο για να τις εντοπίσει ?
Κι ύστερα είναι και το άλλο… δε μπορούμε να συγκρίνουμε τη δεκαετία του ’90 επί παραδείγματι, που η χρήση υπολογιστών στην Ελλάδα ήταν περιορισμένη στους άμεσα απασχολούμενους με το μέσο ή στους αποκλειστικά ενδιαφερόμενους για ενημέρωση και επικοινωνία, με την περίοδο ειδικά μετά το 2005, που οι υπολογιστές βρίσκονται παντού κι ο καθένας δε διστάζει να τους χρησιμοποιήσει για χίλιους δυο λόγους, από το να πει την εξυπνάδα ή τη βλακεία του, μέχρι να πουλήσει ναρκωτικά, μόνο και μόνο επειδή το μέσο του δίνει τη δυνατότητα. Η νέα ανάρτηση προσωπικά δε μου λέει τίποτα, από τη στιγμή μάλιστα, που είναι απείρως πιο εύκολο να γράφει κανείς εκατό κουταμάρες καθ’ εκάστην, παρά ένα συγκροτημένο και σημαντικό (ή τουλάχιστον με σοβαρές προθέσεις) κείμενο… κι αυτό το λέω κι εγώ εκ πείρας.
Ο πλουραλισμός των απόψεων, κινδυνεύει να αμβλύνει την προσωπική κρίση του αναγνώστη – τηλεθεατή για το γεγονός. Αυτό που γίνεται στα παράθυρα των καναλιών, θα γίνει κάποτε (… αν δεν γίνεται ήδη) και στο διαδίκτυο. Οι πληρωμένοι φλύαροι αερολόγοι, θα γεμίσουν με αέρα κοπανιστό τις οθόνες και τα μυαλά μας κι άντε μετά να ξεβρομίσουμε. Κάποια στιγμή, οι σοβαροί χρήστες θα πάψουν να ασχολούνται και με το διαδίκτυο, όπως έπαψαν να ασχολούνται και με την τηλεόραση. Το σβήσιμο του υπολογιστή (…όπως και πέταμα του τηλεκοντρόλ) όμως, δεν είναι λύση… είναι η καταδίκη του μέσου, που αφήνεται να καταπατείται από μέτριους ή πολύ κάτω του μετρίου επαγγελματίες, που πλέον θα δρουν ανενόχλητοι, πλασάροντας τις απόψεις τους ως γεγονότα… διαμορφώνοντας ειδήσεις και συνειδήσεις.
Δημοσίευση σχολίου