Μια μικρή κίτρινη ιστορία...

Μια φορά και έναν καιρό...

Στο λιμάνι του Πειραιά,
έξω από την Πύλη Ε6,
πάνω στην ακτή Ποσειδώνος,

Ήταν σταθμευμένα, πολλά πολλά ταξί...

Τα ταξί φτάνανε μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι.

Και σαν να μην έφτανε αυτό,

Ήταν σταθμευμένα σε διπλή σειρά...

Και μερικές φορές και σε τριπλή...

Τα ταξί, ήταν πολύ χαρούμενα και ευτυχισμένα

έτσι όπως κάθονταν όλα μαζί, ήσυχα και χωρίς να τα ενοχλεί κανείς.

Ώσπου ξαφνικά και εντελώς αναπάντεχα,

εμφανίστηκε από μακριά ένα μεγάλο Τρόλεϊ.

Τα ταξί στην αρχή, δεν φάνηκε να του δίνουν σημασία

και συνέχισαν να κάθονται ήσυχα και χαρούμενα.

Έτσι το Τρόλεϊ, σαστισμένο από την ηρεμία των ταξί,

φοβόταν να πλησιάσει και καθόταν μακριά ρίχνοντας κλεφτές ματιές.

Η ηρεμία αυτή όμως δεν κράτησε για πολύ,

γιατί το Τρόλεϊ, ενοχλημένο από την ηρεμία των ταξί,

φώναξε έναν άγριο φίλο του, ένα περιπολικό,

που με σειρήνες και φώτα,

τρόμαξε τα ήσυχα ταξί,

που σκορπίσανε καθώς πέρναγε από δίπλα τους.

Καθώς απομακρυνόταν το περιπολικό, το μεγάλο Τρόλει

συνέχισε τη βόλτα του, χαρούμενο που είχε διώξει τα ήσυχα ταξί
και εμείς μπορέσαμε να πάμε τελικά σπίτι μας.

Και ζήσανε αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα...