Περσείδες

Αυτές τις ημέρες έχουμε το φαινόμενο των Περσείδων, μια βροχή μετεωριτών που εμφανίζεται τέτοια εποχή κάθε χρόνο καθώς η Γη περνά μέσα από την τροχιά του κομήτη Swift-Tuttle με αποτέλεσμα κομμάτια που έχουν αποκολληθεί από τον κομήτη να εισέρχονται στην ατμόσφαιρα, προκαλώντας αυτό το θεαματικό φαινόμενο. Περισσότερα για το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί να δει όποιος θέλει στης Citronellaς.

Άκουγα λοιπόν σήμερα στο ραδιόφωνο, στον ΣΚΑΙ, την Χριστίνα Βίδου (μάλλον) να μιλάει για αυτό το θέμα, έχοντας καλεσμένη μία αστροφυσικό από το Αστεροσκοπείο. Την άκουσα λοιπόν να λέει τα κλασσικά γλυκανάλατα, ότι δηλαδή προτιμά να κρατά την μαγεία θεωρώντας τα μετέωρα ως αστέρια που πέφτουν και που πρέπει να κάνεις μία ευχή και ότι η επιστήμη χαλά την μαγεία αυτή με το να μας λέει ότι είναι απλά σκόνη και όλες αυτές τις βλακειούλες.

Και ακούγοντάς την, θυμήθηκα τον Feynman.



Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει η κυρία Βίδου λοιπόν είναι ότι η γνώση που μας δίνει η επιστήμη, μόνο να προσθέσει στην μαγεία των πραγμάτων μπορεί.

Αυτή η σκόνη που τόσο εύκολα απορρίπτει η κ. Βίδου, προέρχεται από έναν κομήτη, απομεινάρι από την δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος. Είναι δηλαδή ένα από τα αρχαιότερα αντικείμενα στο ηλιακό μας σύστημα, που κρύβει πληροφορίες για την σύσταση του πρωτοπλανητικού δίσκου από τον οποίο προερχόμαστε όλοι. Και πριν από αυτό, αυτή η ταπεινή σκόνη ήταν κάπου στο εσωτερικό ενός άστρου λίγο μεγαλύτερο από τον Ήλιο μας, που όταν εξάντλησε τα πυρηνικά του αποθέματα έδωσε ένα από τα πιο θεαματικά φαινόμενα στο σύμπαν, ένα soupernova, το οποίο σκόρπισε στον μεσοαστρικό χώρο τα στοιχεία από τα οποία αποτελούμαστε όλοι μας και είναι απαραίτητα για τη ζωή.

Όπως συνηθίζουν λοιπόν να λένε, είμαστε σκόνη από αστέρια, η ίδια ταπεινή σκόνη που πέφτει ως βροχή μετεωριτών, που ίσως να μην είναι και τόσο ταπεινή τελικά. Και ίσως να είναι και περισσότερο μαγική από όσο της αναγνωρίζει η κ. Βίδου.

Καλή παρατήρηση.