Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Ένα χρόνο πριν παρά 4 ημέρες ήταν Παρασκευή. Ήταν Παρασκευή που ξεκίναγε αυτό το blog. Μία μέρα πριν είχε ξεκινήσει να καίγεται η Πάρνηθα. Τότε έγραφα μέσα στην αγανάκτησή μου:

Αφορμή της δημιουργίας αυτού του blog ήταν η οικολογική καταστροφή που συντελείτε αυτή τη στιγμή στην Πάρνηθα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, οι αιτίες όμως είναι βαθύτερες.

«Ευτυχώς διασώθηκε το ιστορικό Μον Παρνές».

Έτσι είναι. Τι πειράζει που καταστράφηκε ένας από τους σημαντικότερους εθνικούς Δρυμούς και το τελευταίο προπύργιο προστασίας της Αττικής, μπροστά σ’ αυτή την μεγάλη ευτυχία;

Ο Θείος ήταν προφητικός όταν είχε πει με την χαρακτηριστική του προφορά:

«Το κάνατε Σαν Μο(υ)νι.»

Σήμερα, η μυρωδιά του καμένου και ο ήχος από τα Canadair κλείνει τον κύκλο, μόνο που αυτή τη φορά καίγεται ο Υμηττός. Θα θυμηθώ λίγο τον διάλογο που είχα με έναν πυροσβέστη από εκείνη την περίοδο (λίγες ημέρες μετά την Πάρνηθα) που είχε πιάσει και πάλι φωτιά ο Υμηττός:

*Εγώ: Να σε ρωτήσω φίλε μου, ο Δήμος δεν θα έπρεπε να έχει κρουνούς για την πυρόσβεση;
*Πυροσβέστης: Τι να έχει; Νονούς;
*Εγώ: Όχι, κρουνούς.
*Πυροσβέστης: Νονούς έχει. Σιγά μην είχε κρουνούς.

ΔΡΑΣΗ ΔΙΑ ΤΑ ΔΑΣΗ 2005-2008, υπ. Αναπτυξης(Rodia)