Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

«Δεν πολεμάς τη χολέρα με την πανούκλα» ή πως μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια.

Πυρηνική ενέργεια και πάλι λοιπόν, αφού το θέμα βρέθηκε στην επικαιρότητα, αλλά και όχι μόνο. Ας ξεκινήσουμε όμως από την επικαιρότητα.

Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ την διατύπωση του Σουφλιά, αλλά οι περιστάσεις και η βλακεία με φέρνουν σ’ αυτή τη θέση. Δεν ξέρω ποιος βλάκας το σκέφτηκε, αλλά η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ανανεώσιμη. Όσο όμως και να χτυπάνε τον πισινό τους κάποιοι, δεν επιβαρύνει με κανέναν τρόπο το περιβάλλον και άρα υπό αυτή ακριβώς την έννοια είναι πράσινη.
Και ο λόγος που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον είναι πολύ απλός. Σε αντίθεση με τις διάφορες μορφές χημικής καύσης, τα προϊόντα είναι πολύ λιγότερα και βρίσκονται και σε περιορισμένο χώρο αντί να εκλύονται ελεύθερα στο περιβάλλον. Όλα τα άλλα είναι κυρίως φιλολογίες που ξεκινάνε από το ότι δεν υπάρχει ουσιαστική αντίληψη του τι είναι ραδιενέργεια.

Έτσι λοιπόν αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε το γαϊτανάκι γύρω από αυτό το θέμα.

Πραγματικά μου προκαλεί απογοήτευση ο σκοταδισμός και η κινδυνολογία που επικρατεί γύρω από το θέμα της πυρηνικής ενέργειας. Η πυρηνική ενέργεια είναι a priori «κακή» και εξ’ ορισμού επικίνδυνη. Δηλαδή φτάνει τα όρια του μεταφυσικού ο φόβος για την πυρηνική ενέργεια. Μου είναι απολύτως ακατανόητο το πώς κάποιοι θέλουν ακόμα να φοβούνται μπαμπούλες κάτω από τα κρεβάτια τους και μέσα στις ντουλάπες τους. Αυτοί που τυφλά και συστηματικά αντιτίθενται στην πυρηνική ενέργεια, δεν καταδέχονται να διατυπώσουν (δεν γνωρίζω αν είναι και σε θέση δηλαδή) ένα σοβαρό επιχείρημα ενάντια στην πυρηνική ενέργεια. Αντί αυτού ανατρέχουν σε τρομοκρατικές παραπομπές (Three Mile Island) και εκφοβιστικούς συνειρμούς (Τσέρνομπιλ) που στοχεύουν όχι στην λογική, αλλά στον υποσυνείδητο φόβο. Το επιχείρημα του τύπου, «Η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη γιατί έχει υπάρξει το Τσέρνομπιλ» μου φέρνει στο μυαλό τη συζήτηση για το ποιο είναι το πιο ασφαλές μέσο, το αεροπλάνο ή το αυτοκίνητο. Η απάντηση ενώ είναι γνωστή σχεδόν σε όλους, οι περισσότεροι προτιμούν και εμπιστεύονται φυσικά το αυτοκίνητο, αλλά ο λόγος έχει σχέση με την ψυχολογία και όχι τα δεδομένα. Η θέση για παράδειγμα ότι με την πυρηνική ενέργεια υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ενός ατυχήματος σαν το Τσέρνομπιλ, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα, αφού δεν είναι καν λάθος. Δηλαδή και μόνο η γενικότητα της διατύπωσης δεν επιτρέπει να γίνει αποδεκτή ούτε προς συζήτηση η παραπάνω πρόταση. Όπως έχω εξηγήσει και παλαιότερα, συγκεκριμένα οι αντιδραστήρες τύπου Τσέρνομπιλ ήταν αντιδραστήρες θετικής ανάδρασης (δηλαδή ουσιαστικά βόμβες έτοιμες να εκραγούν) και τέτοιοι αντιδραστήρες ούτε υπάρχουν εν λειτουργία αλλά ούτε και πρόκειται να ξανακατασκευαστούν. Αντιθέτως, όλοι οι νέοι αντιδραστήρες, εκτός από τα ενεργητικά συστήματα ασφαλείας που έχουν (και μπορούν ενδεχομένως κάποια στιγμή να αποτύχουν) έχουν και παθητικά συστήματα ασφαλείας, δηλαδή είναι σχεδιασμένοι με αρνητική ανάδραση. Το δε επιχείρημα που άκουσα αυτές τις ημέρες που λέει ότι, «εδώ τόσα χρόνια δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα σκουπίδια και θα διαχειριστούμε τα πυρηνικά απόβλητα», μόνο ως προσβλητικό προς την ευφυΐα μου μπορώ να το εκλάβω. Και ο λόγος είναι ότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο κύριος που το διατυπώνει δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει ότι την διαχείριση των υπολοιμάτων της καύσης φυσικά και δεν πρόκειται να την κάνουμε εμείς. Δηλαδή τι λέμε τώρα, ούτε το εργοστάσιο δεν θα διαχειριστούμε. Και αυτό γιατί δεν είναι και μαλάκες αυτοί που θα μας το φτιάξουν, ώστε να μας αφήσουν να τα κάνουμε μπάχαλο. Φυσικά το παραπάνω επιχείρημα θα μπορούσε και να υπονοεί ότι αν φτιάχναμε πυρηνικό εργοστάσιο, μπορεί και να το έφτιαχνε ο Μπόμπολας για παράδειγμα, πράγμα το οποίο φυσικά και είναι εκτός πραγματικότητας. Όλα αυτά, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνουμε προσωπικά αφού για παράδειγμα οι Γάλλοι που έχουν δώσει την τεχνογνωσία τους στους Αμερικάνους, όχι μόνο τους τα έφτιαξαν τα εργοστάσια, αλλά τους κάνουν και την τεχνική διαχείριση, όπου οι Αμερικάνοι δεν είναι και χθεσινοί όπως εμείς.

Έτσι λοιπόν στα θέματα της πυρηνικής ενέργειας, οι μόνοι που βλέπω να διατυπώνουν σοβαρές επιφυλάξεις, ανησυχίες ή ενστάσεις είναι όσοι διατίθενται θετικά προς αυτή.

Ξεφεύγοντας από την επικαιρότητα τώρα, θέλω να αναφερθώ λίγο και στο αφιέρωμα του περιοδικού «Energy point» στην πυρηνική ενέργεια. Το τεύχος του Μαρτίου είχε πέντε άρθρα πάνω στο θέμα, από τα οποία θα ξεχωρίσω το άρθρο που έγραψε ο Δρ. Αναστάσιος Γιούτσος. Από αυτό το άρθρο παραθέτω και το παρακάτω ενδιαφέρον απόσπασμα:

Οι τεχνολογίες που βασίζονται στην καύση ορυκτών καυσίμων έχουν τα υψηλότερα ποσοστά εκπομπής, με την καύση άνθρακα να έχει τυπικά διπλάσιο ποσοστό εκπομπής από ότι η καύση φυσικού αερίου. Εξετάζοντας τις μεγάλες διακυμάνσεις στην τεχνολογία μετατροπής καυσίμου σε ηλεκτρική ενέργεια, μπορεί να ειπωθεί ότι τα ποσοστά εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου μπορούν να είναι μία τάξη μεγέθους υψηλότερα από ότι στα σύγχρονα ηλιακά φωτοβολταïκά συστήματα και μέχρι δύο τάξεις μεγέθους υψηλότερα από ότι στην πυρηνική και υδροηλεκτρική ενέργεια. Οι εκτιμήσεις για τα αέρια του θερμοκηπίου για τα αιολικά και την βιομάζα βρίσκονται μεταξύ των εκτιμήσεων που αφορούν τα ηλιακά και πυρηνικά συστήματα.
Ένα σημαντικό συμπέρασμα, που δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά, είναι ότι καμία τεχνολογία που χρησιμοποιείται για την παραγωγή και την χρήση ενέργειας – είτε πρόκειται για ηλεκτρική παραγωγή, μεταφορά ή άλλη – δεν συνδέεται με μηδενικές εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. Οι διαφορές στο ποσοστό εκπομπής για τις διάφορες επιλογές, εντούτοις, μπορούν να είναι αρκετά σημαντικές. Αυτό το γεγονός βεβαίως θα επηρεάσει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και θα έχει επίπτωση στην επιλογή των εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας που θα περιλαμβάνεται στα μελλοντικά εθνικά ενεργειακά συστήματα.


Στο συγκεκριμένο αφιέρωμα υπάρχει ακόμα ένα άρθρο που έχει ενδιαφέρον, με τίτλο «Πυρηνική αναθέρμανση», το οποίο αναφέρεται και στα νέα σχέδια αντιδραστήρων που έχουν αναπτυχθεί ή αναπτύσσονται τώρα. Το άρθρο λίγο πολύ αναφέρεται σε αυτά που είχα αναφερθεί και εγώ παλαιότερα.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και το σχετικό τρομοκρατικό άρθρο, από το οποίο εμπνεύστηκα και τον τίτλο, στο οποίο γίνεται η επίκληση σε όλα όσα αναφέρω και παραπάνω.

Ο Βασικός όμως λόγος που ήθελα να αναφερθώ και πάλι στην πυρηνική ενέργεια είναι το άρθρο από το blog Quirks &Quarks με τίτλο Nuke necessity: think small. Το άρθρο αναφέρεται στην δυνατότητα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας από μικρότερης κλίμακας μονάδες που αναπτύσσονται από διάφορους οργανισμούς.

Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί ο παρακάτω αντιδραστήρας από την Toshiba, ισχύος 50 MWe, ο οποίος χαρακτηρίζεται και ως «πυρηνική μπαταρία»:

Toshiba has a system called 4S (Super Safe, Small and Simple), which the town of Galena, Alaska is interested in, as a replacement for its diesel generators. The fast-breeder reactor is sealed at the factory, has almost no moving parts, is self-regulating and, on paper, can run for 30 years without needing new fuel. It accomplishes that by breeding new fuel as the fission reaction takes place. The 1-metre wide, 2-metre tall reactor sits in a heavy metal tube 20 metres long, which is buried underground. The only parts sticking above ground are pipes to run water down the hole where it is boiled by the heat from the reactor, then comes back up as steam to run a turbine generator. No one touches the reactor; the liquid sodium coolant inside circulates by convection and at the end of its life, the whole thing is shipped back to Japan for replacement. You can even gang several small reactors together to meet a bigger demand.


Ο αντιδραστήρας αυτός λοιπόν, είναι αντιδραστήρας τύπου «Liquid Metal cooled Fast Reactor», δηλαδή για την ψύξη του χρησιμοποιείται υγρό μέταλλο (νάτριο, μόλυβδο, κλπ.) και ο αντιδραστήρας λειτουργεί με «γρήγορα» νετρόνια. Αυτού του τύπου οι αντιδραστήρες λειτουργούν σε συνθήκες ατμοσφαιρικής πίεσης και έχουν παθητικά συστήματα ασφαλείας. Το γεγονός ότι λειτουργούν με γρήγορα νετρόνια τους δίνει την δυνατότητα να παράγουν (breeder) και να «κάψουν» και άλλα καύσιμα εκτός από ουράνιο. Ένα ακόμα θετικό με την καύση της ακολουθίας των παραγώγων του ουρανίου (πλουτώνιο, κλπ.) είναι ότι τα τελικά υπολοίματα έχουν χρόνους ημιζωής της τάξης των εκατονταετιών αντί για πολλές χιλιάδες χρόνια.

Στην σειρά αυτή των αντιδραστήρων ανήκουν τα μοντέλα τύπου STAR (Secure Transportable Autonomous Reactor) τα οποία αναπτύσσονται από συνεργασίες στην Αμερική και την Ιαπωνία (το παραπάνω μοντέλο της Toshiba). Εκτός από τα μοντέλα που θα παράγουν απευθείας ηλεκτρική ενέργεια, σχεδιάζονται και μοντέλα που θα παράγουν υδρογόνο (STAR-H2) προκειμένου να τροφοδοτηθούν ενεργειακές εφαρμογές με βάση το υδρογόνο.

Ένας ακόμα τύπος αντιδραστήρων είναι και οι «Molten Salt Reactors» οι οποίοι διαφοροποιούνται από τον παραπάνω τύπο αντιδραστήρων στο ότι ως καύσιμο χρησιμοποιούν ένα μίγμα αλάτων του ουρανίου και θορίου διαλυμένα σε φθοριούχο λίθιο και βηρύλλιο. Από τους αντιδραστήρες αυτού του τύπου, ενδιαφέρον παρουσιάζει το μοντέλο της Fuji ισχύος 100 MWe:

The attractive features of this MSR fuel cycle include: the high-level waste comprising fission products only, hence shorter-lived radioactivity; small inventory of weapons-fissile material (plutonium-242 being the dominant plutonium isotope); low fuel use (the French self-breeding variant claims 50kg of thorium and 50kg uranium-238 per billion kWh); and safety due to passive cooling up to any size.


Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα τεχνικά στοιχεία, στα οποία δεν έχει νόημα να μπω αφού εδώ απλά ήθελα να παρουσιάσω κάποιες ιδέες που μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες, υπάρχουν στην παρακάτω αναφορά:

Hore-Lacy, Ian (Lead Author); World Nuclear Association (Content Partner); Cutler J. Cleveland (Topic Editor). 2008. "Small nuclear power reactors." In: Encyclopedia of Earth. Eds. Cutler J. Cleveland (Washington, D.C.: Environmental Information Coalition, National Council for Science and the Environment). [First published in the Encyclopedia of Earth September 4, 2006; Last revised February 12, 2008; Retrieved May 5, 2008]. < http://www.eoearth.org/article/Small_nuclear_power_reactors >


Αξίζει να αναφέρουμε ότι αντιδραστήρες όπως τα παραπάνω παραδείγματα, επειδή ακριβώς είναι τόσο μικρής κλίμακας, μπορούν να θεωρηθούν ως επιλογές και για τη χώρα μας, η οποία έχει τα γνωστά προβλήματα σεισμικότητας και διαχείρισης.

Προσωπικά είμαι υπέρ της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, γιατί είναι μία αξιόπιστη λύση δεδομένου ότι εφαρμόζεται σωστά και με ασφάλεια. Δεν θεωρώ όμως (δυστυχώς) ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι έτοιμη να μπει στην πυρηνική εποχή, κυρίως γιατί ο κόσμος δεν είναι ακόμα έτοιμος να δεχτεί με υπεύθυνη θέση μία τέτοια προοπτική. Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα σχετικά με την στάση που πρέπει να έχουμε για την χρήση της πυρηνικής ενέργειας από τους γείτονές μας. Δηλαδή, δεν είμαστε σε θέση να έχουμε μία σοβαρή άποψη για το πώς θα πρέπει να προχωρήσουν οι γείτονες στα δικά τους πυρηνικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα είναι να προχωράνε με επιλογές που πιθανόν να είναι επικίνδυνες για εμάς. Αντιθέτως, αν υπήρχε μία σχετική συνεργασία στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, θα μπορούσαμε να έχουμε έναν σχετικό έλεγχο στην χάραξη της ενεργειακής πολιτικής που είναι βασισμένη στην πυρηνική ενέργεια στην γειτονιά μας.

----------------------------
Ps. Ξέχασα να αναφέρω ένα άρθρο πάνω στο θέμα της ανακύκλωσης των πυρηνικών καυσίμων και της αποθήκευσης των υπολοιμάτων που έχει το τελευταίο τεύχος του Scientific American. Το άρθρο έχει τίτλο Nuclear Fuel Recycling: More Trouble Than It's Worth και είναι διαθέσιμο on-line ολόκληρο. Αξίζει να δει κανείς και τη συζήτηση που γίνεται στο site σχετικά με το άρθρο. Κατά την γνώμη μου στο συγκεκριμένο άρθρο υπερεκτιμάτε ο κίνδυνος σχετικά με την τρομοκρατία και την κατασκευή βόμβας πλουτωνίου από τρομοκράτες. Ακόμα, το άρθρο αφορά μόνο μεγάλες μονάδες παραγωγής, της κλίμακας των GW και όχι μονάδες όπως αυτές που αναφέρω παραπάνω. Όπως και να έχει, το θέμα της φύλαξης τον υπολοιμάτων στο οποίο γίνεται αναφορά έχει ενδιαφέρον.

6 σχόλια:

Στάθης Χαϊκάλης είπε...

Επιτέλους μια ανάλυση σε βάθος για το θέμα. Θα σας παρακολουθώ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Vagelford,

Παρότι η ανάλυσή σου είναι κατατοπιστικότατη, θα μπω στην διαδικασια να δημοσιεύσω κι εδώ μερικα πράγματα που εχω γράψει κι αλλού. Πιστεύω οτι έχω την υποχρέωση να το κάνω για να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην αφύπνιση των Ελλήνων. Σ' ευχαριστώ για τον χώρο σου!

Επειδή πολλά ακούγονται και γράφονται, η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ δεν μπορεί παρά να είναι μία και είναι η εξής:

Προς τα που οδεύουμε;;;

Βρήκα τον χαιρετισμό του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ στο Διεθνές Συνέδριο: The Athens Summit 2008, Global Climate & Energy Security πολύ ενδιαφέρον και παράλληλα ελπιδοφόρο... Φαίνεται οτι εχουν αρχίσει να βλέπουν μπροστά μερικοί Ελληνες πολιτικοί! Και λέω μερικοί διότι οι περισσότεροι εναντιώθηκαν σε αυτά που είπε για την Πυρηνική Ενέργεια . Μου δημιουργεί έκπληξη το γεγονός οτι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι ανενημέρωτοι ως προς το εν λόγω θέμα και θα προσπαθήσω μέσα από αυτή την δημοσίευση να παρέχω μια στοιχειώδη ενημέρωση!

Ελπίζω, διαβάζοντας τα παρακάτω, να πεισθείτε για την αναγκαιότητα της χρήσης της Πυρηνικής Ενέργειας και από την Ελλάδα που δυστυχώς έχει μείνει πίσω σε όλους τους τομείς εδώ και πολλά χρόνια...

Σύμφωνα με τη συνεχόμενη αύξηση της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και τα όσα περιβαλλοντικά προβλήματα συνεπάγεται αυτή, αλλά καί την παγκόσμια ενεργειακή/οικονομική κρίση που αρχίζει να λαμβάνει μεγάλο μέγεθος, κρίνεται αναγκαία η στροφή της ανθρωπότητας στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από την πυρηνική σχάση και άλλες διεργασίες που δεν έχουν ως βάση τους την καύση. Με βάση αυτή την ανάγκη, έχει ξεκινήσει σε πολλές χώρες η διαδικασία κατασκευής (περίπου 150) πυρηνικών αντιδραστήρων νέας γενιάς ενώ ο αριθμός των χωρών ολοένα αυξάνεται. Η χώρα μας δυστυχώς έως σήμερα είναι ουραγός στις εξελίξεις ενώ θα έπρεπε να έχει αναπτύξει την πυρηνική της τεχνολογία εδώ και 30 χρόνια ώστε να είναι τώρα ατμοσφαιρικά αλλά και γενικότερα καθαρότερη, οικονομικά δυνατότερη, ενεργειακά ανεξάρτητη από τα συμφέροντα των δυνατών του πλανήτη και επιπλέον να μην υποχρεούται να πληρώνει, σύμφωνα με τη συνθήκη του Κιότο, για τις υπέρογκες εκπομπές ρύπων που υποτίθεται οτι παράγει λόγω καύσεων. Παρόλα αυτά έχουμε ακόμα περιθώριο για την επιδιόρθωση της κατάστασης, αλλά ο ορίζοντας στενεύει ταχύτατα διότι στην προοπτική της αύξησης της τιμής των σχάσιμων υλών στα επόμενα 60 χρόνια και της μείωσης των αποθεμάτων, οι νικητές στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα θα είναι όσοι επενδύουν τώρα στην πυρηνική ενέργεια και παράλληλα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή ώστε να κάνουμε το μεγάλο βήμα που θα μας απαγκιστρώσει από τα προβλήματα του παρελθόντος και θα μας μετατρέψει σε μία κοινωνία δυνατή, πραγματικά αναπτυγμένη και εντέλει ισάξια με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές κοινωνίες!

Επ’ ευκαιρίας σας επισημαίνω ότι η υπάρχουσα τεχνογνωσία και η συνεχώς αναπτυσσόμενη υψηλή τεχνολογία στον τομέα της Πυρηνικής Τεχνολογίας, καθιστούν την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας περισσότερο ασφαλή, καθαρή και αποδοτική από την παραγωγή ηλεκτρισμού με συμβατικά μέσα. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με πολυάριθμες επιστημονικές μελέτες, τα μεγέθη όπως είναι η επιβάρυνση στην υγεία του πληθυσμού της Γης, οι θάνατοι από ατυχήματα στην βιομηχανία παραγωγής ενέργειας, η κατανάλωση πρώτων υλών και φυσικών πόρων, η κατανάλωση/αχρήστευση/υποβάθμιση της ποιότητας των επιφανειακών και των υπόγειων υδάτων, η αποβολή επιβλαβούς θερμότητας προς το περιβάλλον, κλπ ανά μονάδα παραγόμενης ενέργειας από συμβατικά μέσα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα που αφορούν την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Επίσης, σε μια χώρα που έχει σχάσιμη πρώτη ύλη στο υπέδαφός της όπως είναι η Ελλάδα (είναι κοινό μυστικό η ύπαρξη κοιτασμάτων σε περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης), μεγιστοποιείται η ήδη καλή οικονομική απόδοση ανά μονάδα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας γεγονός που βελτιστοποιεί με ακόμα ταχύτερους ρυθμούς την οικονομία της και κατ’ επέκταση το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της. Για την ταχύτερη δυνατή ανάπτυξη, η χώρα μας πρέπει να έχει ως πρότυπό της στον ενεργειακό τομέα τη Γαλλία, που υπερέχει ενεργειακά σε σχέση με τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις, και να προσπαθήσει να εφαρμόσει την πρωτοποριακή/καινοτόμο τεχνολογία της και την ενεργειακή πολιτική της. Για την ταχύτερη δυνατή επίλυση του περιβαλλοντικού προβλήματος, πρέπει και η χώρα μας να συμβάλει ακολουθώντας τις επιστημονικές προτάσεις που ακολουθούν και οι μεγάλες ανεπτυγμένες χώρες, σύμφωνα με τις οποίες εξέχουσα θέση έχουν α) η πρόταση παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας παράλληλα με την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας και β) η πρόταση κατάργησης της χρήσης καύσιμων υλών (πχ πετρέλαιο, λιθάνθρακας, λιγνίτης, κλπ) για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Πρέπει όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας και ειδικά η τωρινή κυβέρνηση της Ν.Δ., να αναλάβει και να εφαρμόσει πάση θυσία τις παραπάνω προτάσεις χωρίς να υπολογίζει το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος αλλά βλέποντας σε βάθος χρόνου τα τόσα θετικά που θα αποδώσει στην κοινωνία μας η εφαρμογή τους. Και αναφέρω την φράση «πολιτικό κόστος» διότι είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν έντονες κοινωνικές αντιδράσεις από πολίτες μεγαλύτερων γενεών ειδικά ως προς την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, από τη στιγμή που υπάρχει άγνοια (τεχνηέντως καλλιεργούμενη και συντηρούμενη κατά το παρελθόν) κι επίσης έχουν κακή εμπειρία από τα μεμονωμένα κακώς κείμενα της πυρηνικής τεχνολογίας (πχ «ατύχημα» Chernobyl). Για την αντιμετώπιση των παραπάνω αντιδράσεων που λειτουργούν ως τροχοπέδη στην επίλυση των τόσο κρίσιμων προβλημάτων, προτείνεται και πάλι να παραδειγματιστούμε από τις σχετικές Γαλλικές πρακτικές αλλά και να ενημερωθεί ο πληθυσμός όσο το δυνατόν συντομότερα από ειδικούς επιστήμονες με την χρήση όλων των δυνατών μέσων. Τέλος, για αυτούς που θα αντιδράσουν προβάλλοντας το επιστημονικοφανές επιχείρημα ότι σε άλλες χώρες όπως η Γαλλία δεν παρατηρείται σεισμική δραστηριότητα κι έτσι είναι εφικτή η ασφαλής λειτουργία πυρηνικών εγκαταστάσεων, η απάντηση είναι η εξής: βάσει της προαναφερθείσας υψηλής τεχνολογίας, η σεισμικότητα μιας περιοχής έχει πάψει να θεωρείται πρόβλημα ως προς την ομαλή λειτουργία μίας πυρηνικής εγκατάστασης. Απόδειξη τούτου είναι το γεγονός ότι στην Ιαπωνία, μια χώρα με έντονη καθημερινή σεισμική δραστηριότητα, σε κανένα από τα καινούρια εργοστάσιά της δεν έχει σημειωθεί το παραμικρό πρόβλημα.

Συμπληρωματικά επισημαίνεται ότι με την χρήση πυρηνικών εγκαταστάσεων νέας γενιάς για παραγωγή ηλεκτρισμού από χώρες που περιβάλλονται από θάλασσα όπως και η χώρα μας, είναι εφικτή η αφαλάτωση του θαλάσσιου ύδατος σε μεγάλη κλίμακα, γεγονός που θα επιλύσει μεγάλο μέρος του υψίστης σημασίας προβλήματος της άμεσα επερχόμενης λειψυδρίας. Μερικές άλλες παράλληλες δυνατότητες που έχει ο «χρήστης» των εν λόγω εγκαταστάσεων χωρίς την περαιτέρω κατανάλωση πυρηνικού καυσίμου (δηλαδή ανέξοδα) είναι α) η διάσπαση θαλάσσιου ύδατος προς μεγάλης κλίμακας παραγωγή Υδρογόνου (το οποίο μεταξύ άλλων μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παραγωγή ρεύματος ηλεκτροχημικά ή μέσω πυρηνικής σύντηξης), β) η θέρμανση πόλεων που βρίσκονται σχετικά κοντά στην εγκατάσταση (γεγονός που συμβάλει στην περαιτέρω μείωση των ρύπων αλλά και στην βελτιστοποίηση της οικονομίας), γ) η λειτουργία εξειδικευμένης χημικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας που απαιτεί υψηλές θερμοκρασίες (πλησίον του χώρου της εγκατάστασης), δ) η λειτουργία διυλιστηρίου πετρελαίου υψηλής απόδοσης (πλησίον του χώρου της εγκατάστασης), ε) η λειτουργία πολλών άλλων εγκαταστάσεων/εφαρμογών που απαιτούν θερμότητα υψηλής ποιότητας κατά τις διεργασίες που συντελούνται σε αυτές. Σημειώνεται ότι σε όλες τις παράλληλες εφαρμογές, δεν καταναλώνεται άλλη ενέργεια παρά μόνο η περισσευούμενη θερμότητα κατόπιν της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση (συμβατικά εργοστάσια, πυρηνικοί αντιδραστήρες παλαιού τύπου) θα αποβαλλόταν στο περιβάλλον. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την ουσιαστική μείωση της θερμικής ρύπανσης, την εξοικονόμηση φυσικών πόρων και ενέργειας και φυσικά την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ισχυρότερα επιχειρήματα από τα παραπάνω ώστε να βάλουμε ως λαός πείσμα την προώθηση της εγκατάστασης πυρηνικής βιομηχανίας στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι γείτονές μας που θα προβούν σε υλοποίηση παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, είναι αναπτυσσόμενοι και όμως θα μας ξεπεράσουν κατά πολύ εάν δεν κάνουμε κάτι άμεσα, εάν δεν προβούν οι πολιτικοί μας σε καίριες στρατηγικές κινήσεις!

Ποιές είναι οι σκέψεις σας σε σχέση με τα παραπάνω;; Είστε έτοιμοι για την αλλαγή προς την πρόοδο και την οικονομική και περιβαλλοντική ισχυροποίηση της χώρας μας ή λέτε να περιμένουμε να μας αφανίσουν πρώτα;;

Vagelford είπε...

Αρκετά ενδιαφέρουσα η παρουσίασή σου φίλε Χρήστο. Το θέμα με την αφαλάτωση το είχα υπόψη μου, αλλά ξέχασα να το αναφέρω. Νομίζω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρων για τα Ελληνικά νησιά και όχι μόνο.

Αυτό που είναι τελείως προφανές είναι ότι δεν έχει νόημα η πυρηνική ενέργεια να αναπτυχθεί μόνη της, αλλά θα πρέπει να αναπτυχθεί σε συνδυασμό και με άλλες μορφές ενέργειας όπως η αιολική και η ηλιακή. Ειδικά όμως για περιοχές όπου απαιτείται ενεργειακή αυτονομία, αλλά δεν υπάρχει μεγάλη επιφάνεια ή ισχυρό αιολικό δυναμικό, η λύση της Toshiba που αναφέρω παραπάνω είναι ιδανική.

Παρόλα αυτά, όσοι είναι αντίθετοι με την πυρηνική ενέργεια επιχειρηματολογούν σαν να προτείνεται η αποκλειστική ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας. Γενικά η επιχειρηματολογία ενάντια στην πυρηνική ενέργεια ακολουθεί τέτοιες λογικές. Για παράδειγμα υπάρχει ακόμα το επιχείρημα της έκλυσης θερμότητας προς το περιβάλλον.

Καλά, αυτό με την θερμότητα δεν το καταλαβαίνω ως επιχείρημα. Τι σημαίνει δηλαδή ότι για κάθε 1 GWh ενέργειας, αποδίδει 2 GWh θερμότητα στο περιβάλλον; Δηλαδή μία οποιαδήποτε μηχανή εσωτερικής καύσης με απόδοση 30% τι κάνει;
Και σε τελική ανάλυση, τελικά και η 1 GWh και αυτή θερμότητα γίνεται, όπως γίνεται και με κάθε άλλη μέθοδο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, "φιλική" ή "εχθρική" προς το περιβάλλον.
Το πρόβλημα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι η παραγόμενη θερμότητα από τον άνθρωπο, αλλά η κατακράτηση από την ατμόσφαιρα της αρκετές τάξεις μεγέθους μεγαλύτερης ενέργειας που δίνει ο ήλιος στη γη.

Ανώνυμος είπε...

Σας ενημερώνω ότι λόγω μεγάλης αβλεψίας μου, στην προηγούμενη δημοσίευσή μου (παράδειγμα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας στην Ελλάδα) έδωσα λάθος ποσοστά ως προς την κατανάλωση ενέργειας στο δίκτυο μεταφοράς! Διορθώνω λέγοντας ότι κατά την μεταφορά καταναλώνεται στα καλώδια και τα υπόλοιπα περιφερειακά ενέργεια της τάξης του 3%-5%. Σύμφωνα με αυτό δεν χρειάζεται ν’ αλλάξουμε το δίκτυο, αλλά προκύπτει ένα έλλειμμα σε ισχύ της τάξης των 5400 MW στις υποθέσεις του παραδείγματος. Πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος για την παραγωγή αυτής της ισχύος από ΑΠΕ (πιστεύω ότι θα είναι τεχνικώς και οικονομικώς δυνατό κάτι τέτοιο σε 10-15 χρόνια που είναι ο χρονικός ορίζοντας στον οποίο αναφέρεται το εν λόγω παράδειγμα). Μετά και την παραπάνω διόρθωση θα ήθελα να τονίσω ότι η ανάγκη για χρήση πυρηνικής ενέργειας καθίσταται πλέον επιτακτική λόγω του ελλείμματος.

Συγνώμη για την παραπληροφόρηση!

Ανώνυμος είπε...

Για να μην γεμίζω τον εδώ χώρο με κείμενα, μπορείτε να δείτε το προηγούμενο παράδειγμα διορθωμένο εδώ:

http://teledos.webhop.org/msg.ghp?forumid=3&id=12#paradeigma

σίγουρα δεν αγγίζει την τελειότητα, αλλά μπορεί να βελτιστοποιηθεί εάν προσθέσουμε κι άλλες πρακτικές εξοικονόμησης ενέργειας στα κτίρια (όπου καταναλώνεται περίπου το 40% της συνολικά καταναλισκόμενης ενέργειας στη χώρα)

Ανώνυμος είπε...

[] Το άρθρο όμως που θα επέμενα να διαβαστεί γιατί αξίζει πραγματικά είναι το παρακάτω το οποίο και διάβασα με μια ανάσα []