Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Το κοράκι...

Δύσκολη περίοδος.

Η συζήτηση παντού είναι για τα οικονομικά μέτρα. Είχα καιρό να δω τηλεόραση, αλλά είπα να παρακολουθήσω κανένα δελτίο και καμία εκπομπή αυτές τις ημέρες για να ενημερωθώ λίγο. Μέγιστη μαλακία. Ελάχιστη ουσία και πολύ μιζέρια. Και μέσα σε όλα αυτά, έχω και το διδακτορικό που πρέπει να τελειώσω. Όπως είπε και ο Χριστοδούλου, πρέπει να είσαι πολύ χοντρόπετσος για να μην σε επηρεάζει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τυχεροί όσοι είναι έξω. Οικονομία λοιπόν γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι. Πως μεταφράζεται αυτό; Μου έλεγε της προάλλες ο καθηγητής με τον οποίο συνεργάζομαι ότι έκοψε τον καφέ και την τυρόπιτα από το κυλικείο, περίπου 3 euro την ημέρα, δηλαδή πες 60 euro το μήνα. Και στο supermarket, μόνο με αυστηρή λίστα τα ψώνια. Όπως το υπολόγισε πάντως, βγαίνουν. Με δύο μισθούς και δύο παιδιά τα καταφέρνουν, οριακά. Εμείς σήμερα καταθέσαμε τις πινακίδες του αυτοκινήτου, γλιτώνεις τουλάχιστον τις ασφάλειες και τις βενζίνες. Θα κόψουμε και την γραμμή του τηλεφώνου που έχω εγώ, αυτή με την σύνδεση στο internet. Είχαμε από παλιά δύο γραμμές. Τον πούλο η μία τώρα. Τι να κάνεις. Οικονομία από όπου μπορείς.
Πολύ μίζερα όλα αυτά. Σαν να σε πλακώνει μια σκιά.

the RAVEN

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and
weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten
lore -
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a
tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber
door -
`'Tis some visiter,' I muttered, `tapping at my
chamber door -
Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak
December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon
the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to
borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost
Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels named
Lenore -
Nameless here for evermore.

And the silken, sad, uncertain rustling of each purple
curtain
Thrilled me - filled me with fantastic terrors never
felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood
repeating
`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber
door -
Some late visitor entreating entrance at my chamber
door; -
This it is and nothing more.'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no
longer,
`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I
implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came
rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber
door,
That I scarce was sure I heard you' - here I opened
wide the door; -
Darkness there and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there
wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to
dream before
But the silence was unbroken, and the stillness gave no
token,
And the only word there spoken was the whispered word,
`Lenore?'
This I whispered, and an echo murmured back the word,
`Lenore!'
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me
burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than
before.
`Surely,' said I, `surely that is something at my
window lattice;
Let me see then, what thereat is, and this mystery
explore -
Let my heart be still a moment and this mystery
explore; -
'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt
and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days
of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped
or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my
chamber door -
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber
door -
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into
smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it
wore,
`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said,
`art sure no craven.
Ghastly grim and ancient raven wandering from the
nightly shore -
Tell me what thy lordly name is on the Night's
Plutonian shore!'
Quoth the Raven, `Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse
so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy
bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his
chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his
chamber door,
With such name as `Nevermore.'

But the Raven, sitting lonely on the placid bust,
spoke only,
That one word, as if his soul in that one word he did
outpour.
Nothing further then he uttered - not a feather then
he fluttered -
Till I scarcely more than muttered `Other friends have
flown before -
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown
before.'
Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly
spoken,
`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock
and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful
disaster
Followed fast and followed faster till his songs one
burden bore -
Till the dirges of his hope that melancholy burden
bore
Of "Never-nevermore."'

But the Raven still beguiling all my sad soul into
smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird
and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to
linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of
yore -
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of
yore
Meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable
expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my
bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease
reclining
On the cushion's velvet violet lining that the
lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light
gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an
unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the
tufted floor.
`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these
angels he has sent thee
Respite - respite and nepenthe from thy memories of
Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this
lost Lenore!'
Quoth the Raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if
bird or devil! -
Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee
here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land
enchanted -
On this home by horror haunted - tell me truly, I
implore -
Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell
me, I implore!'
Quoth the Raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if
bird or devil!
By that Heaven that bends above us - by that God we
both adore -
Tell this soul with sorrow laden if, within the
distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels named
Lenore -
Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named
Lenore?'
Quoth the Raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I
shrieked upstarting -
`Get thee back into the tempest and the Night's
Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul
hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my
door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form
from off my door!'
Quoth the Raven, `Nevermore.'

And the Raven, never flitting, still is sitting, still
is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber
door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is
dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his
shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on
the floor
Shall be lifted - Nevermore!

Poe.


Άλλο πράγμα ξεκίνησα να γράψω... αλλά βγήκε αυτό...

And the Raven, never flitting, still is sitting, still
is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber
door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is
dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his
shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on
the floor
Shall be lifted - Nevermore!

4 σχόλια:

vaggelis1984 είπε...

Και λίγα λες...
αν και το διδακτορικό στην Ελλάδα πρέπει να θεωρείται τεκμήριο :)

ange-ta είπε...

παρηγορήσου ότι και μεις τα ίδια κάνουμε!
Φαγητό μόνο στο σπίτι, ποτά μόνο κρασί, νερό μόνο της βρύσης, σαμπουάν μόνο απο τα χύμα, σβύνουμε τα φωτα πάντα, ταξί τέρμα, ρούχα εχουμε απο παλιά (αρκεί να μην αδυνατίσουμε υπερβολικά), φροντίζουμε να μαγειρεύουμε σωστές ποσότητες για να μην πετάμε, κινητό με το μέτρο, καφενέ κομένο!

Βιβλία, δύσκολο να τα κόψω!

ange-ta είπε...

αντε καλό διδακτορικό, παρότι είναι σίγουρο ότι θα τους σκίσεις τους καθηγητάδες, έτσι που σε κόβω

Άχριστος είπε...

Το κοράκι απλά μπήκε στο δωμάτιό μας τώρα. Το ουσιώδες θέμα όμως δεν είναι να το διώξουμε, αλλά να το σκοτώσουμε, πράγμα που κανείς βέβαια δεν θέλει (ούτε μπορεί) να κάνει μόνος του. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της χώρας, οι νοοτροπίες και τα φαγοπότια κάποιων, συμφωνώ είναι η αιτίες που το έφεραν στην ελλάδα. Το κοράκι όμως είναι εδώ και πηγαίνει παντα στον τελευταίο, είτε άνθρωπος είναι δυστυχώς είτε χώρα, είτε επιχείρηση, ασχέτως σε τι κατάσταση βρίσκεται, αρκεί να μένει τελευταίος. (να παρακαλάμε να μην ανακαλυφθεί κανένας πλανήτης "παραγωγικότερος" από τη γη δηλαδή, γιατί θα πτωχεύσουμε, μόνο εισαγωγές θα κάνουμε lol). Ο αντίλογος βέβαια είναι πως το κοράκι και ο φόβος που αυτό προκαλεί είναι το βασικό κίνητρο και ο δημιουργός της ανάπτυξης. Έχει κάποια βάση βέβαια(μεγάλη συζήτηση...). Το σίγουρο είναι πάντως πως στο τέλος θα μας τρελάνει τελείως αυτό το κοράκι αν συνεχίσουμε να κοροηδεύουμε τον εαυτό μας ζητώντας του απαντήσεις.