Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Η αποστολή GRAIL εκτοξεύεται για τη Σελήνη

Εκτοξεύεται σήμερα (μεθαύριο, δες 2ο update) η αποστολή Gravity Recovery And Interior Laboratory (GRAIL) για τη Σελήνη. Την εκτόξευση μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς ζωντανά:



Streaming video by Ustream


Ο στόχος της αποστολής είναι να χαρτογραφήσει το βαρυτικό πεδίο της Σελήνης προκειμένου να πάρουμε περισσότερες πληροφορίες για την δομή του εσωτερικού της. Ένα από τα ανοιχτά ερωτήματα είναι η διαφορά στην μορφολογία της πλευράς που κοιτάζει προς τη Γη από την πλευρά που δεν βλέπουμε ποτέ. Και φυσικά υπάρχουν και τα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με τον σχηματισμό της Σελήνης. Το γενικά αποδεκτό μοντέλο λέει ότι κάποια στιγμή προσέκρουσε στη Γη ένα πλανητοειδές στο μέγεθος του Άρη περίπου που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα νέφος από συντρίμμια σε τροχιά γύρω από τη Γη, το οποίο συμπυκνώθηκε και έδωσε τη Σελήνη. Πρόσφατα διατυπώθηκε μια παραλλαγή αυτού του μοντέλου. Η παραλλαγή λέει λοιπόν ότι είναι πιθανό από το νέφος των συντριμμιών που δημιουργήθηκε να σχηματίστηκαν δύο φεγγάρια τα οποία σιγά σιγά πλησίασαν και συγκρούστηκαν με χαμηλή ταχύτητα πιο μετά. Αυτό το σενάριο θα εξηγούσε κάποιες ιδιαιτερότητες της μορφολογίας και της σύστασης της Σελήνης. Για αυτό το θέμα μπορεί να διαβάσει κανείς μερικά πράγματα παραπάνω και στο άρθρο από το NASA Science News, GRAIL and the Mystery of the Missing Moon. Αυτά τα ερωτήματα και άλλα ακόμα σε σχέση με την εξέλιξη της Σελήνης θα προσπαθήσει να απαντήσει η αποστολή GRAIL.

Το ενδιαφέρον της αποστολής είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μετρήσουν το βαρυτικό πεδίο με την βοήθεια δύο διαστημοπλοίων. Συνήθως οι μετρήσεις του βαρυτικού πεδίου γίνονται με ένα διαστημόπλοιο, το οποίο παρακολουθείται και από τις μεταβολές στην τροχιά του μπορεί κανείς να καταλάβει τις μεταβολές στο βαρυτικό πεδίο από το οποίο περνά. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν μπορείς να έχεις πάντα οπτική επαφή με ένα διαστημόπλοιο που χαρτογραφεί την βαρύτητα της Σελήνης, γιατί δεν βλέπουμε όλη την επιφάνειά της από τη Γη. Για αυτό το λόγο αντί να μετρήσουν τη θέση ενός διαστημοπλοίου, θα μετρήσουν την σχετική θέση δύο διαστημοπλοίων που θα είναι σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Αυτό ουσιαστικά αντιστοιχεί στο αντί να μετράς την δύναμη της βαρύτητας απευθείας, να κάνεις μέτρηση των παλιρροϊκών δυνάμεων που θα ασκεί η Σελήνη στα δύο διαστημόπλοια. Το φαινόμενο είναι ανάλογο με το φαινόμενο των παλιρροιών στη Γη, όπου αν και οι ωκεανοί είναι σε τροχιά γύρω από το κέντρο μάζας του συστήματος Γης-Σελήνης και άρα σε ελεύθερη πτώση, η παλιρροικές δυνάμεις της Σελήνης έχουν την τάση να τους συμπιέσουν κατά την μία διεύθυνση (να τους πλησιάσουν) και να τους εκτείνουν (απομακρύνουν) κατά την άλλη.


Στο σχήμα, ο οριζόντιος άξονας που περνά από το κέντρο μας δίνει την διεύθυνση πάνω στην οποία βρίσκεται η Σελήνη. Αυτή η εικόνα μας δείχνει πως είναι η παλίρροιες, αλλά μας λέει και πως θα έχουν την τάση να κινηθούν σχετικά τα δύο διαστημόπλοια υπό την επίδραση του σφαιρικού βαρυτικού πεδίου της Σελήνης. Όλη αυτή η συμπεριφορά έχει να κάνει με το γεγονός ότι το βαρυτικό πεδίο μιας σφαιρικής κατανομής ύλης είναι ανομοιογενές και άρα γειτονικά σημεία νιώθουν διαφορετικές δυνάμεις και άρα γειτονικά σωματίδια έχουν την τάση να κινηθούν διαφορετικά. Αν τώρα εκτός από την ανομοιογένεια της σφαιρικής κατανομής ύλης, προσθέσεις και ανομοιογένειες και στην κατανομή της ύλης, τότε αυτές οι ανομοιογένειες θα αποτυπωθούν στην διαφορετική σχετική κίνηση των δύο διαστημοπλοίων. Αυτές τις διαφορές θα προσπαθήσει να καταγράψει το GRAIL και από αυτές να βγάλει συμπεράσματα για τη δομή της Σελήνης.


Launch update:

GRAIL Launch Delayed for 24 Hours
Thu, 08 Sep 2011 04:10:41 PM GMT+0300

Upper level winds in the unacceptable range have delayed the GRAIL launch by 24 hours.

The twin spacecraft are now scheduled to begin their mission to the moon on Sept. 9, lifting off from Cape Canaveral Air Force Station's Launch Complex 17B aboard a United Launch Alliance Delta II heavy rocket. There are once again two instantaneous (one-second) launch windows. Friday's launch times are 8:33:25 a.m. and 9:12:31 a.m. EDT. The launch period extends through Oct. 19, with liftoff occurring approximately 4 minutes earlier each day.

GRAIL's primary science objectives are to determine the structure of the lunar interior, from crust to core, and to advance understanding of the thermal evolution of the moon.

Αύριο λοιπόν γύρω στις 4:00 ή μάλλον γύρω στις 3:00 το απόγευμα, για να είμαστε μέσα, η εκτόξευση...

Νέο Launch update:

Launch Now Targeted for Saturday, Sept. 10
Fri, 09 Sep 2011 06:29:57 AM GMT+0300

The launch of a Delta II rocket carrying NASA’s Gravity Recovery and Interior Laboratory (GRAIL) has been postponed one day to allow additional time to review propulsion system data from Thursday’s detanking operation after the launch attempt was scrubbed due to upper level winds. The postponement will allow the launch team additional time to review the data.

The launch now is planned for Saturday, Sept. 10 from Space Launch Complex-17B at Cape Canaveral Air Force Station, Fla. There are two instantaneous launch opportunities at 8:29:45 a.m. and 9:08:52 a.m. EDT. The forecast for Sept. 10 shows a 60 percent chance of favorable weather conditions for a Saturday morning launch.

Με λίγα λόγια, η εκτόξευση είναι για το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη γύρω στις 3:30 το απόγευμα.

Launch update (10/9/11 16:15):

Πραγματοποιήθηκε λοιπόν η εκτόξευση του GRAIL σήμερα γύρω στις 16:00 χωρίς προβλήματα. Το GRAIL λοιπόν ξεκίνησε το αργό ταξίδι του για τη Σελήνη.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Άμα δεν νιώθεις... Δεν νιώθεις... τέλος

Άσε που αν το συνδυάσεις και με εμμονές, τότε άστα να πάνε. Φυσικά υπάρχει και ο εγωισμός που λειτουργεί σαν ενισχυτής και παραμορφωτικός φακός ταυτόχρονα, που διαστρεβλώνει την αντίληψη και πετά από το παράθυρο την όποια πιθανότητα κατανόησης. Παλιό λοιπόν το σπορ της διαστρέβλωσης των επιστημονικών ειδήσεων, προκειμένου να υποστηριχθεί σ' αυτή την περίπτωση η εμμονή και η θεματολογία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος αιώνος αμήν...

Τώρα παραδέχονται ότι μπορούν να ελέγξουν τον καιρό!, μας λέει ο δημοσιογράφος, που ξεσπαθώνει στο άρθρο του...

Ενα από τα θέματα που είχαν δεχτεί σκληρή κριτική όταν τα παρουσιάζαμε στην εκπομπή "Οι Πύλες του Ανεξήγητου", ήταν αυτό που είχε σχέση με την προσπάθεια ελέγχου του καιρού μέσα από συγκεκριμένες υπερσύγχρονες συσκευές! (...εδώ αναφέρεται σε σχετικές εκπομπές για τα "υπερόπλα" Τέσλα, το HAARP και τα chemtrails φυσικά...)

Δεκάδες "φωστήρες" από αυτούς που νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη γνώση και αρνούνται ο,τιδήποτε το διαφορετικό, είχαν αντιδράσει έντονα κατηγορώντας μας για "συνωμοσιολογία" και ... επιστημονική φαντασία!

Η όλη ιστορία θυμίζει την φάση με το εξωγήινο βακτηριδιάκι που... δεν ήταν εξωγήινο όμως... Και το παραλήρημα συνεχίζει,

Σήμερα, έρχονται επισήμως επιστήμονες και ανακοινώνουν - ή μήπως το σωστό είναι παραδέχονται;- ότι ένα δυνατό σύγχρονο λέιζερ είναι ικανό να προκαλέσει τεχνητή βροχή!

3 λαλούν και 2 χορεύουν...

Την πρόσφατη είδηση, χωρίς τις μπούρδες, μπορεί να την βρει κανείς εδώ, Ριπές λέιζερ «θα μπορούσαν να ελέγχουν τις βροχοπτώσεις» (in.gr), όπου τα πράγματα παρουσιάζονται ελαφρός διαφορετικά από ότι θα ήθελαν κάποιοι.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην επιστημονική πραγματικότητα, για να ξεχωρίζουμε την μπούρδα από τα γεγονότα. Η εργασία λοιπόν για την οποία γίνεται η όλη κουβέντα, είναι η, Field measurements suggest the mechanism of laser-assisted water condensation (Nature Communications (2011), Article number: 456), και αποτελεί συνέχεια μιας περσινής δουλειάς δημοσιευμένης στο nature photonics, Laser-induced water condensation in air (Nature Photonics 4, 451 - 456 (2010)), στην οποία είχε κάνει αναφορά και το physics world στο άρθρο, Making rain with lasers (physics world). Οι δύο αυτές δουλειές αποτελούν κομμάτια μιας συνολικότερης ερευνητικής προσπάθειας που έχει να κάνει με εφαρμογές των LASERs στην έρευνα στην ατμόσφαιρα. Μια σχετική αναζήτηση στο google scholar για δημοσιεύσεις αυτής της ερευνητικής ομάδας, μας δείχνει ότι οι εφαρμογές προς τις οποίες στοχεύει αυτή η έρευνα αφορούν την δυνατότητα ελέγχου των κεραυνών, την δυνατότητα εκτέλεσης ατμοσφαιρικών μετρήσεων διαφόρων αερολυμάτων από το έδαφος και τελικά την δυνατότητα δημιουργίας σταγόνων βροχής. Ενδεικτικά, κάποιες εργασίες που μπορεί να βρει κανείς επιπλέον των προηγούμενων και στις οποίες γίνετε αναφορά στις παραπάνω εφαρμογές, είναι οι παρακάτω:

White-light filaments for atmospheric analysis (Science, 2003),
Ultrashort filaments of light in weakly ionized, optically transparent media (L Bergé et al 2007 Rep. Prog. Phys. 70 1633 ),
Influence of pulse duration, energy, and focusing on laser-assisted water condensation (Appl. Phys. Lett. 98, 041105 (2011)),

ενώ υπάρχει και το άρθρο, Laser-Based Weather Control (Optics & Photonics News, 2010), από τον Αύγουστο του 2010 όπου παρουσιάζονται όλα αυτά με λιγότερο τεχνικό τρόπο. Το τελευταίο άρθρο λοιπόν κλείνει με τους συγγραφείς, Jérôme Kasparian, Ludger Wöste και Jean-Pierre Wolf, να λένε:

Although lighting control or triggering rain on a real scale remain science fiction for now, the spectacular results that the Teramobile team has achieved, both in the laboratory and in the atmosphere, have brought these dreams of humankind closer to reality.

Science fiction ή επιστημονική φαντασία ελληνιστή, μάλιστα... Και γιατί είναι αυτό; Ας δούμε λίγο τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται στις δύο εργασίες στο nature photonics και στο nature communications.

Στην πρώτη εργασία λοιπόν, οι ερευνητές πραγματοποίησαν αρχικά ένα πείραμα σε ελεγχόμενες συνθήκες όπου κατεύθυναν την δέσμη laser μέσα σε έναν θάλαμο φυσαλίδων, στον οποίο παρατήρησαν τα παρακάτω,

Highly reproducible filament-induced water condensation trails were observed with the naked eye when the filaments were launched into the atmospheric cloud chamber at a saturation of $$ \reverse\opaque S=2.3\pm0.7$$ (that is, a relative humidity, $$\reverse\opaque RH=230\pm70\%$$) and a temperature T = -24 C. In ten experiments, we were able to confirm this qualitative observation by recording the corresponding evolution of droplet density and size distribution using a Malvern Spraytec aerosol particle sizer. The particle sizer gave access to particles greater than 2.4 μm only, so the condensation nuclei (CN) and cloud condensation nuclei (CCN) could not be detected. The initial size distribution featured three modes at diameters of 4, 50 and 250 μm.

που σημαίνει ότι σε συνθήκες σχετικής υγρασίας της τάξης του 230% και σε θερμοκρασία -24 C, παρατήρησαν τον σχηματισμό σταγονιδίων με διαμμέτρους στην περιοχή των 4, 5 και 250 μm. Φυσικά υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες σχετικά με την δυναμική των παραγόμενων σταγονιδίων, τις οποίες μπορεί να βρει όποιος ενδιαφέρεται στο άρθρο. Παρόμοια μέτρηση επαναλήφθηκε και με διαφορετικές συνθήκες μέσα στο θάλαμο φυσαλίδων, όπου η θερμοκρασία κυμαινόταν στην περιοχή των 20-60 C και η σχετική υγρασία στην περιοχή του 70-90%. Τα αποτελέσματα σ'αυτή την περίπτωση δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, αλλά μετρήθηκε αύξηση στο σκεδαζόμενο φως που υποδεικνύει την δημιουργία σταγονιδίων. Τέλος, το πείραμα επαναλήφθηκε και στην ατμόσφαιρα, όπου

To provide a definitive demonstration of the capability of laser filaments to trigger condensation, not only in controlled laboratory conditions but also in real atmospheric conditions, we performed open-field experiments in the late autumn of 2008 in Berlin, Germany, under conditions of polar air mass, providing a high relative humidity (RH = 90–93%) together with low level of background aerosols (70 km horizontal visibility). The laser was launched vertically into the atmosphere, at a repetition rate of 5 Hz. The filaments were most active between heights of 45 and 75 m. Their strength then decreased over a few tens of metres
beyond this range. The aerosol content of the atmosphere was monitored by LIDAR (light detection and ranging) using a low-power frequency-doubled Nd:YAG laser at 10 Hz repetition rate. This allowed the performance of differential measurements of the changes induced by the terawatt laser pulses preceding the LIDAR pulses. The LIDAR return signals provide range-resolved measurements of the total volume backscattering coefficient β, which comprises a molecular contribution (Rayleigh scattering is subtracted in the data processing) and an aerosol contribution (Mie scattering).

Δηλαδή, σε ατμοσφαιρικές συνθήκες σχετικής υγρασίας περίπου 90%, έγινε προσπάθεια να μετρηθούν μεταβολές στο προς τα κάτω σκεδαζόμενο φως ενός δεύτερου laser (η μέθοδος LIDAR) το οποίο ήταν προσανατολισμένο κατά μήκος της δέσμης των παλμών του πρώτου laser, προκειμένου να διαπιστωθεί αν οι παλμοί προκαλούσαν αλλαγές στην παρουσία αερολυμάτων και σταγονιδίων (τα οποία σκεδάζουν το φως με σκέδαση Mie) μέσα στην ενεργή περιοχή (η οποία βρισκόταν σε ύψος περίπου ανάμεσα στα 45 και 75 μέτρα). Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, μια τέτοια μέτρηση κρύβει πολλές δυσκολίες. Τα αποτελέσματα των μετρήσεων έδειξαν κάποιο συσχετισμό ανάμεσα στην αύξηση του σκεδαζόμενου φωτός και την πυροδότηση των παλμών του laser (μετρήθηκε αύξηση στον συντελεστή σκέδασης β της τάξης του 0.5% μετά από τους παλμούς του laser, που σύμφωνα με το άρθρο αντιστοιχεί σε τιμές σκέδασης που παρατηρεί κανείς σε συνθήκες ομίχλης, "The latter value -of β- is typical of haze..."), που υποδεικνύει ότι μάλλον οι παλμοί είχαν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό σταγονιδίων.


Η εργασία κλείνει με το συμπέρασμα:

As a conclusion, we have experimentally demonstrated that selfguided filaments generated by ultrashort laser pulses can assist water condensation, even in an undersaturated free atmosphere. Potential contributing mechanisms include photo-oxidative chemistry and electrostatic effects. The phenomenon provides a new and attractive tool for remote characterization of the humid atmosphere and cloud formation. In addition, it may even provide the potential to influence or trigger water precipitation using continuously operating lasers rather than rockets.

Με λίγα λόγια, το άρθρο απλά παρουσιάζει ένα proof of principle για την δυνατότητα να δημιουργηθούν σταγονίδια νερού στην ατμόσφαιρα με την βοήθεια παλμών laser υψηλής ισχύος. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα αποτελέσματα αυτά σχολιάζονται όπως είπα και παραπάνω στο άρθρο του physics world, Making rain with lasers.

Ας δούμε τι λέει και η δεύτερη εργασία που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο nature communications και πυροδότησε το ιερό ξέσπασμα του δημοσιογράφου.

Η εργασία ξεκινά αναφέροντας στο abstract ότι,

Here we show, using field experiments conducted under various atmospheric conditions, that laser filaments can induce water condensation and fast droplet growth up to several μm in diameter in the atmosphere as soon as the relative humidity exceeds 70%. We propose that this effect relies mainly on photochemical formation of p.p.m.-range concentrations of hygroscopic HNO3, allowing efficient binary HNO3–H2O condensation in the laser filaments.

και συνεχίζει αναφέροντας στα αποτελέσματα ότι,

We investigated atmospheric water condensation initiated by the Teramobile mobile femtosecond–Terawatt laser system operating continuously and generating ~10 filaments over typically 15–20 m. We shielded the latter from wind by an open chamber and sampled the aerosols alternatively at 2 cm distance from the filaments and in background atmospheric conditions. Comparing the corresponding particle densities clearly evidences the laser-induced increase of the particle number in each size class, even far below water vapour saturation. The most spectacular effect is observed on nanoparticles of ~25 nm diameter. For example, at 75% RH, the nanoparticle density typically increased by $$\reverse\opaque 5\times 10^4-10^5 cm^{-3}$$ (3–6 times the background concentration), while 10 μm particles increased by a few particles per litre (up to 30% of background)... Furthermore, these particles do not reevaporate significantly. For example, 25-nm-diameter particles have been observed to last over at least 20 min, limited by the diffusion out of the measurement chamber.

Με λίγα λόγια, η συγκεκριμένη εργασία συνεχίζει και επιβεβαιώνει την δουλειά που ξεκίνησε η ομάδα με την περσινή της δημοσίευση. Σύμφωνα με τα παραπάνω, το πείραμα πραγματοποιήθηκε σε ατμοσφαιρικές συνθήκες, αλλά σε προστατευμένο χώρο από τον άνεμο (που ήταν πρόβλημα στο προηγούμενο πείραμα). Υπήρχε ένας οριζόντιος ανοιχτός θάλαμος, μέσα στον οποίο το laser δημιουργούσε τις συμπυκνώσεις των σταγονιδίων και μετά με άλλα όργανα κάνανε δειγματοληψία των αερίων ($$\reverse\opaque O_3,\;NO_x$$)και των σωματιδίων που είχαν σχηματιστεί και από εκεί βγάζανε τις συγκεντρώσεις των διαφόρων αερίων και τα χαρακτηριστικά των διαφόρων σταγονιδίων. Η πειραματική διάταξη φαίνεται χονδρικά στο παρακάτω σχήμα,


Τα αποτελέσματα λοιπόν σε ότι αφορά την δημιουργία των σταγονιδίων (ένα μεγάλο μέρος της εργασίας αφορά και την δημιουργία των διαφόρων αερίων όπως όζον κλπ.) είναι ότι ακόμα και σε συνθήκες σχετικής υγρασίας 75%, μπορούν να σχηματιστούν σταγονίδια με διαστάσεις της τάξης των μερικών νανόμετρων ($$\reverse\opaque 1nm=10^{-3}\mu m=10^{-6}mm$$) και για την ακρίβεια ο αριθμός τους αυξάνεται από το laser κατά 3-6 φορές σε σχέση με το υπόβαθρο και αυτά τα σωματίδια μπορούν να παραμείνουν σταθερά μέχρι και 20 λεπτά. Για μεγαλύτερα σωματίδια όμως, διαστάσεων μερικών μικρόμετρων, η αύξηση που παρατηρήθηκε στον αριθμό των σωματιδίων δεν ήταν τόσο θεαματική (μόλις μερικά σωματίδια παραπάνω ανά λίτρο, δηλαδή περίπου 30% αύξηση).

Αυτό ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα της εργασίας (φυσικά η εργασία δεν παρουσιάζει μόνο αυτά, αλλά σε ότι μας αφορά αυτή είναι χονδρικά η ουσία). Να επισημάνω εδώ ότι μιλάμε για σωματίδια στην περιοχή από 10nm μέχρι 10μm περίπου. Οι σταγόνες της βροχής έχουν διαστάσεις της τάξης του mm (0.1 - 9 mm). Δηλαδή μιλάμε για σταγονίδια 10 ως 10000 φορές μικρότερα, και στην καλύτερη περίπτωση όπου η αύξηση ήταν η μεγαλύτερη είμαστε προς τα 10000 φορές μικρότερα. Δηλαδή είμαστε το πολύ στην περιοχή όπου μιλάμε για κάποιο σχηματισμό νεφών. Μάλιστα.

Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος, ακόμα και αν το τραβήξει από τα μαλλιά, μπορεί να βγάλει από όλα αυτά το συμπέρασμα ότι οι επιστήμονες παραδέχονται ότι μπορούν να προκαλέσουν τεχνητή βροχή και να ελέγξουν το κλίμα...

Εδώ ταιριάζει το πολύ πετυχημένο comic από το SMBC σχετικά με το πως οι δημοσιογράφοι παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα τα επιστημονικά νέα (πόσο μάλλον όταν έχουν και προσωπική ατζέντα)




Κλίνοντας και αφού έχω αφιερώσει τον χρόνο για όλα τα παραπάνω, αναρωτιέμαι, ήταν ενδιαφέρουσες οι συγκεκριμένες εργασίες; Ίσως να είναι ενδιαφέρουσες για όσους ασχολούνται με τα lasers, αν και δεν νομίζω ότι θα είναι τόσο οι συγκεκριμένες, όσο οι εργασίες που τις συνοδεύουν και ασχολούνται με τα ίδια τα lasers (και τον μηχανσιμό Kerr για παράδειγμα που έχει να κάνει με την αυτοεστίαση του laser ή εφαρμογές του μηχανισμού όπως αυτή εδώ, "Hawking Radiation from Ultrashort Laser Pulse Filaments", που έχει να κάνει με τα ανάλογα μελανών οπών, αυτά είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα). Ίσως να είναι ενδιαφέρουσες για όσους ασχολούνται με την ατμόσφαιρα και τους μηχανισμούς δημιουργίας συμπυκνώσεων στην ατμόσφαιρα. Ναι, μάλλον γι' αυτούς θα πρέπει να είναι κάπως ενδιαφέρουσες. Αλλά πραγματικά, νομίζω για κανέναν άλλον, εκτός από αυτούς που βλέπουν συνωμοσίες, υπερόπλα και φαντάσματα.

Πέρα από όλα αυτά, υπήρχε μια πραγματικά "ενδιαφέρουσα επιστημονική είδηση της εβδομάδας", η οποία φυσικά και βιάστηκε σε ότι αφορά τον τίτλο τουλάχιστον από όλα τα ΜΜΕ που σέβονται τον εαυτό τους. Ποια ήταν αυτή; Μα φυσικά το άστρο που "δεν υπάρχει"...
Μπορεί να γράψω κάτι και γι'αυτό, αν και το βλέπω δύσκολο.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Διάλεξη του Αστροναύτη της NASA Dr. James Newman

Να και μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση από το Ίδρυμα Ευγενίδου μέσα στο Σεπτέμβρη.


«Ο Αστροναύτης της NASA Dr. James Newman συνομιλεί με το κοινό σε μια μοναδική συνάντηση στο Ίδρυμα Ευγενίδου»



Mια μοναδική συνάντηση-συζήτηση του Αστροναύτη της NASA Dr. James Newman με το ελληνικό κοινό διοργανώνει το Ίδρυμα Ευγενίδου τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011 και ώρα 19.30. Έχοντας ως τίτλο “Aναμνήσεις ενός Αστροναύτη: Στοχασμοί για τις Επανδρωμένες Πτήσεις στο Διάστημα” η ομιλία του Dr. Newman θα έχει ως αφετηρία την εμπειρία του από τις τέσσερις αποστολές στο Διάστημα στις οποίες έλαβε μέρος {STS-51 με το Discovery (1993) , STS-69 με το Endevour (1995), STS-88 με το Endevour (1998) και STS-109 με το Columbia (2002)} αν και θα επικεντρωθεί στην τέταρτη αποστολή του, στις αρχές Μαρτίου 2002, όταν αυτός και οι έξι άλλοι αστροναύτες του Διαστημικού Λεωφορείου «Κολούμπια» επιδιόρθωσαν το «Χαμπλ» για τέταρτη φορά. Στη διάρκεια πέντε διαφορετικών περιπάτων που έκαναν στο Διάστημα οι αστροναύτες αντικατέστησαν τις ηλιακές κυψελίδες του, έκαναν διάφορες επιδιορθώσεις και τοποθέτησαν μια πιο σύγχρονη φωτογραφική μηχανή (ACS).

Η φωτογραφική αυτή μηχανή του «Χαμπλ» είναι στην πραγματικότητα τρεις μηχανές σε μία και μας έχει προσφέρει πολύ καλύτερες και μεγαλύτερης ευκρίνειας φωτογραφίες του Σύμπαντος, αυξάνοντας έτσι την αποτελεσματικότητα του τηλεσκοπίου κατά δέκα φορές. Η ACS καλύπτει διπλάσια έκταση στον ουρανό απʼ ό,τι οι προηγούμενες μηχανές και με διπλάσια καθαρότητα, είναι πέντε φορές πιο ευαίσθητη στην προσλαμβάνουσα ακτινοβολία από τα απόμακρα αντικείμενα που μελετάει, ενώ χρειάζεται τρεις φορές λιγότερο χρόνο παρατήρησης. Έχει επίσης την ικανότητα να «βλέπει» όχι μόνο στο ορατό τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, αλλά και στο υπεριώδες και στο υπέρυθρο. Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον έχει η ταχύτητα με την οποία η νέα μηχανή καλύπτει την καταλογογράφηση ορισμένων αντικειμένων, όπως είναι η καταγραφή «μαύρων τρυπών» στα κέντρα των γαλαξιών και στα δύο ουράνια ημισφαίρια. Ένα τέτοιο πρόγραμμα με την ACS απαιτεί 398 συνολικά τροχιές ενώ προηγουμένως χρειαζόμασταν 6.000!

Η εμπειρία του Dr. Newman από τις διαστημικές αποστολές στις οποίες έλαβε μέρος και ο τρόπος με τον οποίο το ταξίδι του Ανθρώπου στο Διάστημα γενικότερα άλλαξε την αντίληψη μας για το Σύμπαν, θα δώσουν στον ομιλητή την ευκαιρία για έναν δημιουργικό διάλογο με το κοινό. Ο Dr. James Newman, γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1956 στις Η.Π.Α.. Ολοκλήρωσε το Διδακτορικό του το 1984 στο Rice University στις Η.Π.Α. όπου και συνέχισε την μεταδιδακτορική του εργασία για έναν ακόμη χρόνο. Το 1985 διορίστηκε ως Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο, ενώ την ίδια περίοδο άρχισε να εργάζεται στο Johnson Space Center της NASA. Toν Ιούλιο του 1990 επελέγη από την NASA και ξεκίνησε την εκπαίδευσή του ως Αστροναύτης. Συμμετείχε ως "ειδικός αποστολής" σε 4 αποστολές των Διαστημικών Λεωφορείων: STS-51 με το Discovery (1993) , STS-69 με το Endevour (1995), STS-88 με το Endevour(1998) και STS-109 με το Columbia(2002). Ο Dr. James Newman παρέμεινε συνολικά 43 ημέρες στο Διάστημα και πραγματοποίησε 6 διαστημικούς περιπάτους συνολικής διάρκειας 43 ωρών και 13 λεπτών. Αναχώρησε από την ΝΑSA τον Ιούλιο του 2008 αποδεχόμενος την θέση Καθηγητού Διαστημικών Συστημάτων στην Ναυτική Ακαδημία Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Mόντερεϋ της Καλιφόρνια (ΝPS).

Σημειώνεται ότι η είσοδος είναι ελεύθερη, απαραίτητα είναι όμως τα Δελτία προτεραιότητας που θα αρχίσουν να διανέμονται μόνον την ημέρα της εκδήλωσης, από τις 18:30, στην είσοδο του Ιδρύματος Ευγενίδου και έως εξαντλήσεως των θέσεων (Ίδρυμα Ευγενίδου, Λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο). H oμιλία θα πραγματοποιηθεί στα Αγγλικά με ταυτόχρονη μετάφραση στα Ελληνικά.